Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (William Butler Yeats), «Η γάτα κι η Σελήνη»

Η γάτα πήγ᾽εδώ και πήγ᾽εκεί.
Και η σελήνη στροβιλίστηκε σα σβούρα
και της σελήνης η πιο συγγενής φιγούρα
γλίστρησε, κοίταξε ψηλά, η γάτα, αναρριχητική.

Η Μαύρη Μιναλού κάρφωνε μάτια στην σελήνη.
Γιατί, καθώς περιπλανιόταν και θρηνούσε
το καθαρό και κρύο φως στον ουρανό περνούσε
και ταραχή στ’ άγριο αίμα της εγίνη.

Κυλιέται η Μιναλού στα λαμπερά χορτάρια
και αλαφροπατά με τα βελούδινα ποδάρια.
Χορεύεις; Πες μου Μιναλού, χορεύεις;
Όταν δυο συγγενείς βρεθούν εξ αίματος
αγάλλονται σ’ έναν χορό, χαρά γεμάτο.
Μα κι η Σελήνη, ίσως είναι πια καιρός

Από τους καθώς πρέπει τρόπους κουρασμένη
να μάθει αλλιώτικο χορό.
Γλιστράει στην ασημένια χλόη η Μιναλού
κι από ένα σεληνόφως σε φεγγαρόφωτο αλλού
γυρίζει μαγεμένη.

Κι η ιερή Σελήνη τ’ ουρανού
σ’ άλλη καινούργια φάση είναι δοσμένη.
Άραγε ξέρει η Μιναλού πως των ματιών της οι κόρες
θα πέφτουν απ’ την μια αλλαγή στην άλλη
πρώτα πανσέληνες μετά ημισέληνες
ολόγιομες και ημισέληνες και πάλι;

Σοφή, σπουδαία και μονάχη
τα πρόσωπα που η Σελήνη αλλάζει
στα μάτια της τα καθρεφτίζει, όπως κοιτάζει.

~
μετάφραση: Δημήτρης Κοσμόπουλος
πηγή