Σταύρος Βαβούρης, «Ορφέας κατερχόμενος»

Κατεβαίνει τώρα.
Τα νέα ρεύματα ανεβαίνουν
Τα νέα πρόσωπα ανεβαίνουν
μ’ αυτός κατεβαίνει
με κάτι σαν προαίσθημα θριάμβου
που επίκειται αντιθέτως από στιγμή σε στιγμή.

Από στιγμή σε στιγμή
γιατί
στο πρόσωπό του δίχως να φυσάει κάτι χτυπάει.
Περνάει ένα φρίκιασμα στο δέρμα του:
Είναι του παραληρούντος όχλου οι επευφημίες
είν’ οι χλευασμοί που θα ξεσπάσουν;

Κατεβαίνει.
Γύρω του μια κίτρινη στεγνή πραγματικότης
στοιχειώνει σε παράθυρα που κλείνουν
πρόσωπα που κλείνουν
Μισογελούν, μορφάζουν:
Κύκλος που κλείνει και στενεύει σα θηλιά.

Κατεβαίνει.
Πίσω του ένας κόσμος μάτια στο σκοτάδι,
αναβοσβήνουν σα πυγολαμπίδες.
Σαρκάζουν, κλαιν, εκλιπαρούν
μέσα σε μια σιωπή που ξεκουφαίνει.
Τέλος τον αποχαιρετούν.
Αποχαιρετάει κι αυτός και κατεβαίνει.

Στις ρίζες των αυτιών του τύμπανα,
σάλπιγγες, φωνές:
μια μουσική εμβατήρια βουλιάζει
και πάλι έπειτα στεντόρεια ανεβαίνει.
Τ’ είναι επιτέλους; Τί συμβαίνει;
Είν’ η λαιμητόμος σε μια από τις
επόμενες στροφές.
Είν’ οι μαινάδες γυναίκες της Θράκης.
Είν’ η στερνή του μεταμόρφωση σε φλόγα
σε μια μικρή κόκκινη φλόγα
που θα καίει και θα ρωτάει μες στις καρδιές μας

Στους αιώνες ίσως

Των αιώνων.
~
από το βιβλίο Πού πήγε, ως πού πήγε αυτό το ποίημα 1940 - 1993, εκδ. Ερμής, 1998

 ενότητα «Ορφέας κατερχόμενος»
πηγή

 

Ο Σταύρος Βαβούρης,  (Αθήνα, 1925 - Αθήνα, 2008) ήταν Έλληνας ποιητής. Την περίοδο 1946-1952 σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εξαιρετικά δραστήριος παρά μια εκ γενετής αναπηρία, εργάστηκε ως καθηγητής φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Πρώτες του δημοσιεύσεις ήταν τα ποιήματα «Σοφίας κρίματα» στο περιοδικό «Ξεκίνημα» της Θεσσαλονίκης (Ιούνιος 1944, τεύχος 6-7), και «Χίμαιρα» στο περιοδικό «Νεανική φωνή».  Στα πρώτα ποιήματά του ακολουθεί την τεχνική του Κωνσταντίνου Καβάφη. Δίνοντάς τους δραματουργική μορφή, σφραγίζει πρόσωπα με ιστορική υπόσταση με την αβεβαιότητα του έρωτα και το τραύμα που προκαλεί η απώλεια. Μετά το 1980 πραγματοποιεί στροφή στο έργο του: αιχμηρά αλλά και με ειρωνεία παρουσιάζει τη ματαιότητα του έρωτα και το ανέφικτο της ευτυχίας. Ποιητής του πάθους, που δοκιμάζεται στα όρια της οδύνης, μιλάει σωματικά για τον έρωτα, συγκρατημένα και κομψά, χωρίς να κάνει δηλώσεις για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Μόνο στα ποιήματα της τελευταίας εικοσαετίας και μετά την έξοδό του από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αναφέρεται ανοιχτά στην ομοφυλοφιλία του. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Το 1986 του απονεμήθηκε το 2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα». Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, ολλανδικά, πολωνικά, βουλγαρικά.  [Βιογραφία]