Κώστας Κρεμμύδας, «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας στη Νανά και πάλι και πάντα»

Ένα στολίδι δεν αρκεί να συγκολλήσει μια σπασμένη βιτρίνα
Ένα ερώτημα δεν ξορκίζει τραυματικές απορίες
Οι τονικές ατασθαλίες του Ντεμπισί δεν καλύπτουν τον κρότο ενός πιάνου
που πέφτει με πάταγο στο άδειο μνήμα.
Κι ύστερα πώς να σιωπήσεις στην ομορφιά όταν τα λόγια σου παίρνουν
οι καταρράκτες μιας νεροποντής το ίδιο ξαφνικής όσο κι ο θάνατος
Ενδόμυχα να εποπτεύει τις ύποπτες αναχωρήσεις
την αναίτια τελική υποχώρηση στο σκαμμένο κορμί της
την ανάρμοστη περιφρόνηση του κάλλους
τις από στάσεις και τα σταθερά σημεία έκπτωσης.
Την αποκαθήλωση μετέωρης ζωής μετεωριτών.

Να σκέφτεσαι ερωτικά κάθε που καιροφυλακτεί η απουσία
Να ονειρεύεσαι τα ανάρμοστα ανεφάρμοστα και ανύπαρκτα τεχνάσματα
για να γυρίσεις πίσω το χρόνο
Τις αναθυμιάσεις των ζώων
την αναγκαστική απουσία ζωγράφων που κυριαρχούν τη στιγμή
τα μακριά της πόδια στην άσφαλτο, την αισθαντικότητα των προγόνων
το προπατορικό αμάρτημα σʼ ερωτικές αποστάσεις
Τα κορμιά να κρυφομιλούν στα όνειρα και τις φοβίες μας
βαθειά παραχωμένα στα στεγανά στενά της μνήμης.

Λάθος η συμφωνία που υπογράψαμε
Οι ψυχές υπολογίζουν σε χάδι ίδιας συχνότητας
Νεκρά τα μακριά μαλλιά της να στεφανώνουν τάφο
αγκυλωμένο το σώμα κι οι ψυχές μας
σκέτα οστά τα κρίνα των δακτύλων.
Ένα καινούριο άνθος θα λύσει τη μοναξιά για να μας περάσει
στην απέναντι όχθη. Δεν έπρεπε να δεχτείς.
Μια νύφη για το τέρας

Φορούσα το λευκό
κι έγινε μαύρο
καπέλο δανεικό και τα γυαλιά ηλίου
στο σκοτάδι
διέκρινα ένα σημάδι
το βλέμμα σου θαμπό και λαύρο.

Τεράστια ψεύτικα χταπόδια με τυλίγουν
μηχανισμοί της κίνησης σε βλάβη
στην άκρη της σκηνής ανάβει
το φως από ταινία τρόμου
Μικρόφωνα στη μέση ενός δρόμου
πλάνα μονταρισμένα λάθος
φθαρμένα σκηνικά ίδια η ζωή μου
ταυτότητες χειρόγραφα και πάθος
να χάνονται μαζί μου.

Άκρη και μέση απʼ την αρχή και πίσω πάντα
στας εκβολάς ετών σαράντα
ίδια εποχή εμείς οι cult με δίχως έργο
πουλόβερ ανγκορά ο Γουντ
λύνει τα μπόσικα του φρένου.
-Αλτ! φώναξαν σε μένα οι άλλοι
επί ποδός, ακροβατώ και πάλι
μόνος χαμένος στους συρμούς του τρένου.
Αν δεν κάνω λάθος κάπου έχουμε ξανασυναντηθεί

~
πηγή

Ο Κώστας Κρεμμύδας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Παιδαγωγικά στη ΣΕΛΕΤΕ, Νομικά στη Νομική Αθηνών και Κοινωνική Ιστορία στη Σορβόνη, όπου και παρουσίασε το μεταπτυχιακό του: “Συνδικαλιστικό κίνημα και Τράπεζες στην Ελλάδα (1917-1949), Η περίπτωση της Εθνικής Τράπεζας”. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Πατρών με θέμα “Επιθεώρηση Τέχνης (1954-1967)”. Από το 1993 διευθύνει το περιοδικό “Μανδραγόρας” και τις ομώνυμες εκδόσεις. Συμμετείχε στην Οργανωτική Επιτροπή του “Συμπόσιου Ποίησης” μέχρι το 2018. Κριτικά κείμενα, δοκίμια και χρονογραφήματα του δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά. Ανθολόγιο ποιημάτων του έχει μεταφραστεί στα βουλγαρικά από τον Χρήστο Χαρτοματσίδη, εκδ. Balkani, Σόφια, 2008. ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ: Το ασανσέρ. Μια ημιτελής συνουσία, 1993. Ωδή στα τρόλεϋ, εκδ. «Μανδραγόρας», 1995.  Υπέρ ηρώων, εκδ. «Μανδραγόρας», 1998. Μηνύματα σε κινητό, εκδ. «Μανδραγόρας», 2002. Σαντιγκάρ, εκδ. «Μανδραγόρας», 2013. Ποιήματα μικρόσωμα, άσωτα και φαντασμένα στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ, Αλέξανδρος Αραμπατζής-Κ(όστας Κρεμμύδας, εκδ. «Μανδραγόρας», 2014. Ξούθου και Μενάνδρου γωνία, Τέλος «Εποχής», Χρονογραφήματα, εκδ. «Μανδραγόρας», 2014. Ερυθρόλευκη τρέλα, Κόκκινες τουλίπες στον Κολωνό, Νουβέλα, εκδ. «Μανδραγόρας», 2017. Κάπα όπως μακάβριο εκδ. «Μανδραγόρας» 2019.