Μιλτιάδης Μαλακάσης, «Το δάσος»

Τὸ δάσος ποὺ λαχτάριζες
ὥσπου νὰ τὸ περάσεις,
τώρα νὰ τὸ ξεχάσεις
διαβάτη ἀποσπερνέ.

Μιὰ αὐγινή, τὸ κούρσεψαν
ἀνίδρωτοι λοτόμοι,
κι ἐκεῖ εἶναι τώρα δρόμοι
διαβάτη ἀποσπερνέ.

Τὸ τρίσβαθο ἀναστέναγμα
ποὺ ἄγγιζε τὴν καρδιά σου
κι ἔσπαε τὰ γόνατά σου
δὲ θὰ τ᾿ ἀκούσεις πιά,

τὸ πήρανε στὰ διάπλατα
περίτρομα φτερά τους
καὶ τό ῾καμαν λαλιά τους
τὰ νύχτια τὰ πουλιά.

Καὶ κάτι ποὺ βραχνόκραζε
μὲ μιὰ φωνὴ ἀνθρώπου,
στὸ ἡμέρωμα τοῦ τόπου
βουβάθηκε κι αὐτό.

Τὸ σιγαλὸ τραγούδισμα
ποὺ σ᾿ ἔσερνε διαβάτη
σὲ μαγικὸ παλάτι
δίχως ἐλπίδα αὐγῆς,

τὸ πήρανε -γιὰ κοίταξε-
στερνὴ ἀνατριχίλα
τὰ πεθαμένα φύλλα
ποὺ ἀπόμειναν στὴ γῆς.

Κι ἡ ἅρπα μὲ τὸν ἦχο της
ποὺ σὲ γλυκομεθοῦσε
μὰ κρύφια σοῦ χτυποῦσε
θανάτου μουσική,

χάθηκε μὲ τὴν ἄγγιχτη
ποὺ τὴν κρατοῦσε κόρη,
στὰ πέλαγα, στὰ ὄρη,
νὰ μὴν ξανακουστεῖ.

Τὸ δάσος ποὺ λαχτάριζες
ὥσπου νὰ τὸ περάσεις,
τώρα νὰ τὸ ξεχάσεις
διαβάτη ἀποσπερνέ,

γεννήκαν νεκροκρέβατα
τ᾿ ἄγρια δεντρά του τώρα
καὶ θὰ τὰ βρεῖς στὴ χώρα
διαβάτη ἀποσπερνέ.

Κριτικὴ ἀπὸ τὸ Σπύρο Μελᾶ:

«Σ᾿ ἕνα πρῶτο κοίταγμα, φαίνεται σὰν θρῆνος καὶ νοσταλγία μιᾶς φυσικῆς ὀμορφιᾶς ποὺ χάθηκε, ποὺ κουρσεύτηκε. Μὰ μετὰ τὴ πρώτη αὐτὴ ἐντύπωση, εἶδα στὸ "Δάσος", τὸ θρῆνο, τὴ νοσταλγία, καὶ τὸ σύμβολο γιὰ ὅλες τὶς κουρσεμένες ὀμορφιές, ὄχι μόνο στὸ φυσικό, ἀλλὰ καὶ στὸν ψυχικὸ καὶ τὸν ἠθικό μας κόσμο, τὸν κόσμο τῆς παράδοσης ποὺ κι αὐτὸς ἔχει βλαστήσει μὲ νόμους προαιώνιους, σ᾿ ἐπαφὴ μὲ τὴ φύση κι εἶναι γεμάτος μηνύματα καὶ μυστικὲς φωνὲς καὶ μακρινὰ ἀνακρούσματα.»

~

από το βιβλίο Μαλακάσης Ποιήματα, εκδ. Αιγαίο, 2012

πηγή

 

Ο Μιλτιάδης Μαλακάσης (Μεσολόγγι, 1869 –Αθήνα, 1943) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του νεοελληνικού λυρισμού. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση και την πεζογραφία. Από το 1937 ως το 1939 ήταν πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.[Βιογραφία]