Τάκης Σινόπουλος, «Όρσα»

Και την είδα που ερχόταν σε μένα. Και είπα τώρα θα μπήξει
μια κραυγή θα ορμήσει πάνω μου. Και θα φωνάξει
όπως τότε το όνομά μου. Και θα είμαι για πάντα χαμένος.

Και δεν έγινε τίποτα. Μονάχα που με είδε.
Και μου είπε. Εσείς! Και μου είπε μα καθόλου δεν έχετε
αλλάξει.  Και τα μάτια σας ίδια όπως τότε. Το χαμόγελο ίδιο
λιγάκι στυφό είναι αλήθεια. Και η κίνηση ίδια όταν δίνετε στον
άλλο το χέρι και το φέρνετε ύστερα στο σημείο που ήταν.

Και μου έδειξε τα δυο παιδιά της.

Ο Αλέξαντρος είπε. Κι ο Κωνσταντίνος.

Και λοιπόν η ζωή συνεχίζεται λέει.
Και της είπα πώς μένω μένω εδώ εκεί κάτω μονάχος
Και μου είπε η ζωή πάει μπροστά να κοιτάμε μπροστά κι όχι
μόνο τα περασμένα.

Και της είπα πως ναι το σωστό είναι αυτό.

Και μου είπε ναρθείτε στο σπίτι. Θα χαρώ που θαρθείτε
στο σπίτι. Τα παιδιά την τραβούσαν.

Και της είπα ασφαλώς και θα έρθω μια μέρα.

Και το ήξερα που της έλεγα ψέματα.

Έτσι έφυγε η Όρσα.

πηγή

 

Ο Τάκης Σινόπουλος (Επιτάλιο/Αγουλινίτσα Ηλείας, 1917 - Πύργος Ηλείας 1981) ήταν Έλληνας ποιητής και συγγραφέας. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε το 1944. Το 1934 δημοσίευσε το ποίημα «Προδοσία» και το διήγημα «Η εκδίκηση ενός ταπεινού» στην Πυργιώτικη εφημερίδα «Νέα Ημέρα» με το ψευδώνυμο Αργυρός Ρουμπάνης. Το 1941 επιστρατεύτηκε ως λοχίας υγειονομικού στο Λουτράκι, ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής δημοσίευσε μεταφράσεις Γάλλων ποιητών καθώς και μερικά δοκίμια για την ποίηση. Το 1942 φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Ιταλούς ως αντιστασιακός ενώ την περίοδο του εμφυλίου ήταν γιατρός σε τάγμα πεζικού. Με το τέλος του εμφυλίου άρχισε να εργάζεται ως γιατρός παθολόγος στην πρωτεύουσα. Την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας πραγματοποίησε το 1934 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Προδοσία" και του διηγήματος "Η εκδίκηση ενός ταπεινού" στην εφημερίδα του Πύργου "Νέα Ημέρα" με το ψευδώνυμο Αργυρός Ρουμπάνης, ενώ η πρώτη του ποιητική συλλογή είχε τίτλο "Μεταίχμιο" και εκδόθηκε το 1951. Η ποιητική πορεία του Τάκη Σινόπουλου χωρίζεται από τη λογοτεχνική κριτική σε δύο φάσεις. Στην πρώτη (1940-1965) κυριαρχούν το περιγραφικό και λυρικό στοιχείο και η στοχαστική γραφή, καθώς επίσης οι επιρροές από τους Έλιοτ, Σεφέρη και Έζρα Πάουντ, στα πλαίσια της προσπάθειας για μια οριοθέτηση του ποιητικού σύμπαντος σ’ έναν αντιποιητικό και απογοητευτικό κόσμο. Η δεύτερη (γύρω στα 1965 και ως το τέλος της ποιητικής του παραγωγής) κινείται στα ίδια θεματολογικά πλαίσια της φθοράς και του θανάτου, παρουσιάζει όμως μια μεταστροφή στη χρήση του γλωσσικού υλικού προς έναν αντιποιητικό, επιθετικό και συχνά ειρωνικό λόγο. Από το 1963 ως το 1967 συνεργάστηκε με το περιοδικό "Εποχές", όπου δημοσίευσε κείμενα βιβλιοκρισίας. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου πήρε μέρος στις αντιδικτατορικές εκδόσεις "18 Κείμενα" και "Κείμενα" 1 και 2, ενώ υπήρξε συνιδρυτής της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων και συνεργάτης του περιοδικού "Συνέχεια". Προτομή του ποιητή υπάρχει στην πλατεία, έξω από το σπίτι του, στην οδό Τάκη Σινόπουλου στον Περισσό.