Μίνως Ζώτος, «Αλληλογραφία» (απόσπασμα)

… θυμάσαι που σου ‘λεγα κάποτε και δεν με πίστευες πως είναι της τύχης μου στην αρχή να μ’αγαπουν και γρήγορα να με βαριούνται οι άνθρωποι. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς μ’εσένα. Δεν παραπονιέμαι γι’αυτό. Έχω συνηθίσει. Τελειώνω γιατί κατά τέτοιον τρόπο χορεύει ο κόσμος μέσα μου, που δε είμαι σε θέση να γράψω μια σωστή πρόταση. Πάρε το, όπως θέλεις, μα είναι αλήθεια. Αφησέ με όμως, Μαρία, να σε φιλήσω ατελείωτα, επ’ απειρον στα μαλλιά, στο μέτωπο, στα χείλη – αν δεν μου πέφτει πολύ- στο λαιμό σου που αγαπώ ιδιαιτέρως, στα χέρια σου χίλιες φορές, και στις άκρες των ποδιών σου, προ

παντώς εκεί, γιατί έτσι θα χρειασθεί να ‘μαι γονατιστός.

Ύστερα από κάμποσον καιρό – ένα δυο- μήνες πιστεύω όταν με συστηματική εργασία και προσπάθεια επανέλθω αισίως εις τον ποιητήν (;) των «Βημάτων» και στην ήρεμη, συγκρατημένη θλίψη του, θα ξαναρθώ κοντά σου άλλος άνθρωπος τότε, ένας καλός κι αφοσιωμένος σου φίλος, όπως ίσως θα’θελες κι όπως ίσως πρέπει.

Τίποτε άλλο. Τις σκέψεις μου μόνο, τους παλμούς της καρδιάς μου και των ματιών μου τα δάκρυα.
Χαίρε…

~
Απόσπασμα αλληλογραφίας , «Μίνως Ζώτος , Άπαντα» σελ. 258
πηγή
 
Άπαντα Ποιήματα-Αλληλογραφία-Εργοκριτική Μίνου Ζώτου (νέα έκδοση 2016)

Ο Μίνως Ζώτος (Νιοχώρι Παραχελωίτιδος, 1905 – Νιοχώρι Παραχελωίτιδος, 1932) ήταν ποιητής. Το 1922 γράφτηκε στη νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και με μεσολάβηση του Μιλτιάδη Μαλακάση διορίστηκε βοηθός ταμία στο Δήμο Αθηναίων. Δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του, καθώς σύντομα αφοσιώθηκε στην ποίηση και την ξέφρενη ζωή. Το 1928 γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη που στάθηκε ο έρωτας της ζωής του. Ο θάνατός της το 1930 επιδείνωσε την κατάσταση της ήδη βεβαρημένης υγείας του. Παρά τις προσπάθειές του να ξαναβρεί τις δυνάμεις του και την επιστροφή του στο χωριό του το φθινόπωρο του 1932 πέθανε από φυματίωση το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου σε ηλικία εικοσιεφτά μόλις χρόνων. Στο χώρο της ποίησης ο Μίνως Ζώτος πρωτοεμφανίστηκε το 1923 από τις σελίδες του περιοδικού Μούσα. Κείμενά του δημοσίευσε σε περιοδικά όπως τα Βίγλα (Μεσολογγίου), Νεοελληνική Τέχνη, Νέα Εστία, Πνοή, Κίτρινος Γάτος, Ελληνική Επιθεώρησις. Συνολικά εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές και δημοσίευσε λίγα κριτικά άρθρα και ποιητικές μεταφράσεις. Η τελευταία του συλλογή ποιημάτων με τίτλο Σουρντίνα εκδόθηκε μετά το θάνατό του σε συλλογική έκδοση με τίτλο Άπαντα. Το ποιητικό του έργο τοποθετείται χρονικά στους νεώτερους εκπροσώπους της ελληνικής μεσοπολεμικής ποίησης και εμφανίζει επιρροές από τα ρεύματα του νεορομαντισμού και του νεοσυμβολισμού και από ποιητές όπως ο Μιλτιάδης Μαλακάσης και ο Κώστας Καρυωτάκης. Η γραφή του είναι έντονα λυρική και συχνά ρομαντικής υφής. [Βιογραφία]