Μαρία Φίλη, «Άτιτλο»

Ο
ουρανός όπως τον βλέπω
έχει
σχήμα γεωμετρικό.

Είναι
μία εσοχή όπου
κρατείται
η μέρα

 

Και
δεν έχει όνομα αυτή η ώρα

Είναι
απλά πρωί.

Ήταν
καλά τα χρόνια, η μαμά
ήταν
καλή

Άδειασε
σε μένα ολόκληρη τη
γέννησή
μου.

Μπορώ
να είμαι μόνη τώρα

Με
ένα ουράνιο κομμάτι μόνο
για
μένα

Αποσιωπούμαι
στην
τρυφερότητα

Και
είναι γάτα περσική που
κοιμάται
μέσα μου,

Οι
παλμοί της χτυπούν χωρίς
ονομασίες
και
φέρνουν στο στόμα
πυρωμένα
κύματα

Όταν
επιθυμώ δεν είμαι
λιγότερο
διάφανη
από ένα μαργαριτάρι

Στην
κοιλιά μιας μέδουσας

Είμαι
όπως όταν βαραίνει
ένας
κήπος

Και
ρίχνει τα κεράσια του

Μέσα
στο φόρεμά μου

Είμαι
όπως όταν ένας
σκαραβαίος
με ψηλαφίζει

Και
δέχομαι στην κορυφή της
μύτης
μου

Την
κατακόρυφη ομορφιά των
πυραμίδων

Μακάρι
να είχα μάτια στη σκιά

Εκεί
που κατοικούν τα έντομα

Ό,τι
ακουμπούν το αφήνουν
ανέπαφο
καθαρό

Και
το λευκό που ήθελα
μικρό
λευκό έντομο είναι

Ασήμαντο
στο πέταγμά του.

Το
χάβω

Σε
έναν μου πόρο. Τα χωριά
του
ρυζιού

Θ’
ασπρίσουν και φέτος
επάνω
στα μάγουλά μου.

Μακάρι
να μπορούσα να
πιστέψω
στην αγνότητα.

Πιστεύω
στην τρυφερότητα
που
με κατοικεί.

Πιστεύω
στο ανεξέλεγκτο
λευκό.

Με
καταβροχθίζει προς τα
μέσα

Μέχρι
να με κενώσει.
πηγή

Η Μαρία Φίλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1993. Φοίτησε στο τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης, της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Τίτλοι βιβλίων: Το πιο παράξενο απόκτημα των εντόμων (Μελάνι, 2014 - Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2015)