(1).jpg)
.png)
«Ο Ρέξ τα έπιασε στα χωράφια πέρα απ’ το λόφο. Τα κατατρόμαξε με τα γαβγίσματά του», λέει ο Παντελής. Ρουφάει τον καφέ του με θόρυβο. Μετά αναστενάζει αφήνοντας ένα γουργουρητό ευχαρίστησης, σαν κάποιος να του τρίβει την πλάτη. «Τα τσάκωσα με μία μόνο τουφεκιά. Μ’ ακούς; Μία φορά ήταν αρκετή». Χτυπάει το τραπέζι της κουζίνας με τη σκασμένη απ’ τον ήλιο και τον αέρα γροθιά του.
«Κρατάς ακόμα γερά, παλιόγερε», λέει η Σοφία. Σπρώχνει το ψαλίδι κατά μήκος της πλάτης ενός πουλιού, απ’ την ουρά ως το λαιμό, και τραβάει έξω τα εντόσθια και τη χολή, προσεκτικά μην τη σπάσει και πικράνει το κρέας. Κρατάει την καρδιά και το συκώτι να τα τηγανίσει αργότερα.
«Ποιος είναι παλιόγερος;» λέει με γουρλωμένα μάτια. ‘Μπορώ να τρέξω γρηγορότερα και από ένα εικοσάχρονο. Κέρδισα το γιό σου το μαμόθρεφτο στο γήπεδο το περασμένο Σάββατο. Δίπλωσε στα δύο και κοντανάσαινε σα λυσσασμένο σκυλί.’
«Μην είσαι τόσο σκληρός μαζί του. Απλώς δεν γυμνάζεται αρκετά. Κάνει καθιστική ζωή». Ξεπλένει τα πουλιά στο νεροχύτη, μέσα έξω και μετά δένει τα πόδια τους μαζί με ένα σκοινί. Ενός πουλιού το πόδι έχει ένα μικρό κομμάτι από πλαστικό μπλεγμένο στο πόδι του. Πώς και της ξέφυγε; Θα μπορούσε να πνιγεί μ’ αυτό κάποιος. Ραντίζει τα ορτύκια με ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι και ρίγανη και τα τυλίγει το καθένα με μία λωρίδα μπέικον.
«‘Καθιστική ζωή λέει! Μαλακός σα βαμβάκι είν’ ο κανακάρης σου. Δε μπορεί να ζοριστεί λίγο παραπάνω, να με νικήσει μια φορά. Έστω μια φορά!» Σηκώνει το δείκτη του. «Δεν μπορεί ούτε να πυροβολήσει ένα γαιδούρι στα δύο μέτρα. Πού κότσια!» Παίρνει άλλη μία γουλιά.
«Θα συνέλθει, θα σκληρύνει. Όλα στην ώρα τους». Σουβλίζει ένα ένα τα πουλιά σε μία μεγάλη μεταλλική σούβλα, βάζοντας μανιτάρια μεταξύ τους. Τώρα μοιάζουν σαν μικροσκοπικοί παλαιστές σούμο. Τα αφήνει να ξεκουραστούν σε ένα ταψί και πλένει τα χέρια της.
«Α, ναι, τώρα, κάτι μας είπες. Ο Θεός ξέρει πόσο καιρό θα πρέπει να περιμένουμε ακόμα. Έχει πάει τριάντα. Ευτυχώς που θα ζήσω πάνω από εκατό και ίσως τα καταφέρω να τον βοηθήσω λίγο. Θ’ανάψω πυροτεχνήματα στον κήπο άμα έρθ’ αυτή η ώρα».
«Ναι, σίγουρα, γέρο μου». Η Σοφία χαϊδεύει τα γκρι μαλλιά του και πετάει μία μικρή ταμπελίτσα που βρήκε στο πόδι ενός πουλιού με τη μάρκα των εκτροφείων ορτυκιών του Τροφή στο σκουπιδοτενεκέ πίσω της.
~
από το βιβλίο Καρπούζι με φέτα, Εκδ. Παράξενες Μέρες
πηγή
Η Κωνσταντίνα Σώζου-Κύρκου γεννήθηκε το 1968 και μεγάλωσε σ’ ένα μικρό ορεινό χωρίο του Ξηρομέρου. Μετακόμισε στην Αθήνα το 1985 για σπουδές, όπου και μένει από τότε. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων (σχολή που ποτέ δεν συμπάθησε) και γι’ αυτό μελέτησε και απέκτησε το Diploma for Overseas Teachers of English με σκοπό να διδάξει Αγγλικά σε φροντιστήρια, που πάντα αγαπούσε. Κατόπιν σπούδασε Λογοτεχνία με το Βρετανικό Open University και πήρε το Μεταπτυχιακό της στη Δημιουργική Γραφή με το Lancaster University. Ειδικεύτηκε στη γραφή διηγημάτων και πολλά απ’ αυτά (άλλοτε γραμμένα στην Αγγλική, άλλοτε στα Ελληνικά), έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολόγια σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ άλλα έχουν διακριθεί σε διεθνείς αλλά και Ελληνικούς διαγωνισμούς. Δεν μπορεί να προσδιορίσει η να περιορίσει τη θεματολογία των ιστοριών της παρά να της δώσει τη γενικευμένη ορολογία ο,τιδήποτε έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση, θέματα οικουμενικά και διαχρονικά, θέματα που θέτουν ερωτήματα παρά δίνουν απαντήσεις’. Εργογραφία: Καρπούζι με φέτα (2019). Γύρω στα Μεσάνυχτα (2019). Παράξενοι Έρωτες (2017).
