Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

722 Ποιητές - 8.171 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Μαρία Λαγγουρέλη, «Δημοσιεύσεις»

Στον Γ. Μαρκόπουλο
«…τον άργητα Κολωνόν…»

Στο βάθος της μνήμης
παγκάκι κόκκινο στο άλσος.
Ρετσίνι ο χρόνος έχει κολλήσει στους κορμούς.
Για κουρδιστούς μαστούς κλαίει το μωρό
στο πεθαμένο το καρότσι.
Στο βάθος κάθε μνήμης υπάρχει αυτή η
αβάσταχτη αντηλιά για συνομώτες
η θεία η μακαρίτισσα που παραφυλάει κάτω απ’ το παρασόλι
να μαρτυρήσει πως κύλησε η μπάλα μας
στου μέλλοντος την πίσω όψη
και πως την πήραμε κατόπι παρέα
με τον ξεκούμπωτο εφημέριο τον κύριο
με την γκρι καμπαρντίνα με το σκυλί
που μύριζε στο παρτέρι τη σκόνη
του έρωτα που ξοδεύτηκε σ’ ένα περίπατο.
Σφήκες βουίζουν στην φωτογραφία
βρυσούλα κι άπλυτη η ομάδα χαμένη
από παιχνίδι καθαρό με το κεντρί της Σφίγγας
βαθειά μπηγμένο στην μοίρα.

Μπροστά απ’ το μαύρο πανί
το σαλιγκάρι με το σάλιο του υγραίνει ροδοπέταλα
και το πουλί με σπασμένη φτερούγα
πασχίζει ν’ απαθανατιστεί χαμόγελο παιδικό.
Πίσω απ’ το μαύρο πανί ο θείος
φωτογράφος καθηγητής και μαθητής
φύλακας κηπουρός κάτουρο σκύλου θύτης θύμα
με κόγχες που στάζουνε το φως και το πώς
ακόμη αναρωτιέται ποιος έστησε αυτή την μηχανή
γιατί η φωτογένεια στα νειάτα
και η φθορά με την ευγένεια.
Σκασιαρχείο από μάθημα και πάθημα εγώ
να τρέχω με τον αυχένα πυρακτωμένο
από τα χάχανα του τυχαίου
να προσκυνήσω σε αλωνάκι με κάρα ποιητή
που πίστευα μοναχικό ακρίτα
μισή γυναίκα μισό τραγούδι
– δεν λέει να αφήση η μια αλήθεια ήσυχη την άλλη –
βρέθηκα σε συνεργεία
με γυμνόστηθες αλήθειες καρφιτσωμένες στους τοίχους.
Τι γειτονιά κι αυτή «τα κράτιστα γας έπαυλα» μας έλεγαν
με καρφωμένη στο χώμα τη βελόνα της σύριγγας
η μόνη που απέμεινε όρθια
φαλλός.

Καλές σαββανωμένες συμμαθήτριές μου
αγόρια που δεν φίλησα
εσείς που φυλάξατε στους στίχους
και χάσατε την μπάλα
ίσως τώρα το παιγνίδι να δικαιωθεί.

Το σύνθημα.
Ποδοσφαιριστές τρελοί
εκατομμύρια στη Λέρο.

Η Μαρία Λαγγουρέλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Ποίητρια και πεζογράφος. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά (Εμβόλιμον, Νέα Σύνορα, Πλανόδιον κ.ά) και έχει μεταφραστεί στα Πολωνικά Αγγλικά και Γαλλικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Εργογραφία: ΑΨΙΝΘΟΙ, (1974). ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ (1975). ΚΙΡΚΗ ΚΑΙ ΚΡΙΚΟΙ (1977). ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ (1978). Τα Άλογα (1980). Πήρε φως (1983). Τα χαλασμένα (1986). Ο κύριος με την καμπαρντίνα (2005). Νερό στα κάρβουνα (2005). Σκόνη πεταλούδας (2014). Εχει πάρει  πτυχίο  δημοσιογραφίας και έχει δουλέψει σαν ρεπόρτερ και στις δημόσιες σχέσεις της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
 

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης