Μαριάν Μουρ (Marianne Moore), «Ευλογημένος ο άνθρωπος»

αυτός που δεν επιλέγει ως στάση ζωής την ειρωνεία –
ο άνθρωπος που δεν κακολογεί, δεν υποτιμά, δεν καταγγέλλει
αυτός που “δεν μπορεί να θεωρηθεί έκλυτος,”
αυτός που δεν “προφασίζεται, δεν υποχωρεί, δεν υπεκφεύγει αυτός θα ακουστεί”
( Αχ, Giorgione ! υπάρχουν αυτοί που μπασταρδεύουν
κι εκείνοι που εξυψώνουν ό,τι με τα χέρια τους αγγίξουν παρόλο που κάλλιστα
θα μπορούσε να συμβεί,

να μη μου τραβήξει ποτέ την προσοχή το πορτρέτο του Giorgione, αν δεν μου
έλεγαν πως είναι έργο δικό του. Ευλογημένα τα πνεύματα που γνωρίζουν
ότι η εγωμανία δεν είναι καθήκον.)
“Ποικιλία, αμφισβήτηση ανοχή” – σ’ αυτό “το κάστρο
της γνώσης” έχουμε ένα οχυρό που οφείλει να μας προστατεύει αποτελεσματικά.
Ευλογημένος ο άνθρωπος που “παίρνει το ρίσκο μιας απόφασης” – και θέτει
στον εαυτό του το ερώτημα; “Θα λύσει το πρόβλημα η απόφαση αυτή;
Η αντιμετώπισή μου είναι σωστή; Είναι για το συμφέρον όλων η καλύτερη”;
Αλίμονο. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα κατέχουν τώρα πολιτική δύναμη –
ζώντας με αυτο-συγκατάβαση μέχρι το αίσθημα της ηθικής να καταποντιστεί,
έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα σύγκρισης,
θεωρώντας ότι η ασυδοσία μας χειραφετεί, “σκλάβοι οι ίδιοι στα δεσμά τους”
Ξεδιάντροποι συγγραφείς, ολότελα διεφθαρμένοι και κατεστραμμένοι, θαρρείς
είναι οι υγιείς
κι οι εξαιρετικοί, ενσαρκώνουν την παλαιά – δήθεν μοντέρνα – εικόνα του
κίβδηλου
διαμορφώνοντας μια συνείδηση ανθεκτική στις αξιώσεις του χαρακτήρα.
Αντιμέτωπος με “τα ιδιωτικά ψέματα και τη δημόσια ντροπή”, ευλογημένος ο
συγγραφέας
που ευνοεί ό,τι περιφρονεί ο υπερόπτης –
εκείνος που δε συμμορφώνεται. Ευλογημένος ο ανήσυχος, αυτός που δεν βολεύεται,
Ευλογημένος ο άνθρωπος που η πίστη του διαφέρει
από την κτητικότητα – μια πίστη που δεν περιορίζεται από «πράγματα αισθητά» –
αυτός που δεν φαντασιώνει την ήττα του, απρόθυμος να ζαρώσει από φόβο
αυτός που με το αστραφτερό του βλέμμα έχει διακρίνει το βέλος που χαρίζει χρυσαφένιο φως στον πύργο του σουλτάνου.
~
Μετάφραση:Βικτωρία Καπλάνη
πηγή - επίμετρο