L.N.
πάνω εις τη μαρμάρινη την προκυμαία του ανακτόρου
εναποθέσανε σε διαστήματα ως έγγιστα κανονικά
ψηλούς σωρούς τα ξύλα
που εφέραν τα καΐκια από τα μακρυνά
παράλια δάση
κι' άλλοι σωροί είναι από ψιλούς
λεπτούς κορμούς σαν κορμί κόρης
κι' άλλοι σωροί από
θεώρατα μεγάλα
δέντρα
και βρέχει συνεχώς και η επίμονη βροχή μουσκεύει
τ' άχαρα τα ξύλα
και γυαλίζουνε τα μάρμαρα του πλακοστρώτου
καθώς το νερό ατέλειωτα τα πλένει και τα ξαναπλένει
κι' ο ουρανός βαρύς μαζύ και μαύρος
- άραγες ποιος ξέρει τι ώρα της ημέρας νάναι; -
καμμιάν ελπίδα δε στέργει για να δώση
(η απέναντι όχθη έχει χαθή
λες δεν υπήρξε)
κι' η θάλασσα είναι μουντή κι' αγριεμένη
σαν οι πυκνές οι στάλες της βροχής που τη βαράνε
νάχουν ξυπνήσει μέσα της μια μάνητα τεράστια
που με τι κόπο τηνέ
συγκρατάει
άλλος κανείς σε τούτο το ερημικό τοπίο δε μοιάζει νάναι
πάρεξ μονάχα εγώ - ο ίδιος -
ορθός ως στέκω με τα κόκκινα μαλλιά μου μουσκεμένα
να κολλούνε απάνω εις το μέτωπό μου
της αγάπης τα βάσανα μ' έχουνε φέρει στο ευγενικό το περι-
γιάλι
κι' όλο ο νους μου είναι σε μιαν υπέροχη
υπερήφανη μαγνόλια
όπου σ' αυτά τα μέρη εδώ
θάλλει κι' ανθίζει
~
από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977
~
Ο Εγγονόπουλος διαβάζει το ποίημα
πηγή
λεπτούς κορμούς σαν κορμί κόρης
κι' άλλοι σωροί από
θεώρατα μεγάλα
δέντρα
και βρέχει συνεχώς και η επίμονη βροχή μουσκεύει
τ' άχαρα τα ξύλα
και γυαλίζουνε τα μάρμαρα του πλακοστρώτου
καθώς το νερό ατέλειωτα τα πλένει και τα ξαναπλένει
κι' ο ουρανός βαρύς μαζύ και μαύρος
- άραγες ποιος ξέρει τι ώρα της ημέρας νάναι; -
καμμιάν ελπίδα δε στέργει για να δώση
(η απέναντι όχθη έχει χαθή
λες δεν υπήρξε)
κι' η θάλασσα είναι μουντή κι' αγριεμένη
σαν οι πυκνές οι στάλες της βροχής που τη βαράνε
νάχουν ξυπνήσει μέσα της μια μάνητα τεράστια
που με τι κόπο τηνέ
συγκρατάει
άλλος κανείς σε τούτο το ερημικό τοπίο δε μοιάζει νάναι
πάρεξ μονάχα εγώ - ο ίδιος -
ορθός ως στέκω με τα κόκκινα μαλλιά μου μουσκεμένα
να κολλούνε απάνω εις το μέτωπό μου
της αγάπης τα βάσανα μ' έχουνε φέρει στο ευγενικό το περι-
γιάλι
κι' όλο ο νους μου είναι σε μιαν υπέροχη
υπερήφανη μαγνόλια
όπου σ' αυτά τα μέρη εδώ
θάλλει κι' ανθίζει
~
από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977
~
Ο Εγγονόπουλος διαβάζει το ποίημα
πηγή
Ο Νίκος Εγγονόπουλος (Αθήνα, 1907 - Αθήνα, 1985) ήταν καθηγητής του Ε.Μ.
Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από
τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από
τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το
έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.
Από το 1923 (σε ηλικία 12 χρονών) μέχρι το 1927 γράφεται εσωτερικός σε
ένα Λύκειο στο Παρίσι. Εκεί διδάσκεται την κλασική γαλλική ποίηση. Το
1924 το μανιφέστο του Αντρέ Μπρετόν θα επηρεάσει και τον ίδιο. Ποιήματα
του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά,
ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη βενετική διάλεκτο. Επιπλέον
έχουν μελοποιηθεί από το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος
έγραψε τη μουσική υπόκρουση στο ποίημα Μπολιβάρ για το δίσκο της
εταιρίας Διόνυσος, σε απαγγελία του ίδιου του Εγγονόπουλου. Το έτος 2007
ανακηρύχθηκε από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας ως "Έτος Ν.
Εγγονόπουλου". Πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις
Δημοτικές Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου
στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές. [Βιογραφία]
