Αντρέι Βοζνιεσένσκι (Andrei Voznesensky), «Είμαστε νομάδες»

Είμαστε νομάδες
είμαστε νομάδες,
προφανώς,
σήμερα θα διανυκτερεύσουμε από θαύμα
και μετά βλέπουμε !

Τα σπίτια μας είναι γιάφκες,
σαν εκείνες των πνευματιστών,
ξένοι τοίχοι ηχούν σα ναοί,
ξένα δράματα,
από τους τοίχους σαν πυρκαγιά πετάγονται οι πίνακες κι οι μοναχοί …
για να ρίξουμε μια ματιά –
τι υπάρχει στο ψυγείο ;

Το γκάζι στην κουζίνα δεν μας περιμένει,
κανείς εμάς δεν μας τηλεφωνεί,

μία φυλή ανάμεσα σε ξένους,
και σαν εγκαύματα,

που τα φιλιά τους λάμπουν στο σκοτάδι,
δίχως να έχουν πλήρως επουλωθεί;

Γλυκιά μου, γλυκιά μου, τι σου συμβαίνει;
μεταναστεύσαμε σε χώρα μακρινή,
μα τι ‘ναι τούτη η πολιτεία, έρημη σαν το γουρούνι,
που τα αισθήματα του κρύβει;

Είναι ντροπή την κοιλιά σου να παχαίνεις σαν αξιωματούχος –
γιατί όμως,

όταν είμαστε κοντά, όταν περνάμε καλά –
τι το κακό έχει;

Είναι επικίνδυνο από καθέδρας ανοησίες να λες –
ποιον κίνδυνο όμως φέρνετε εσείς;

δεν είμαστε επικίνδυνοι, εσείς όμως είστε αλευράδες,
ανθρωπάκια,
                        για τα οποία
                                    ο έρωτας
                                                επικίνδυνος είναι!

Μισητοί συνωμότες! . .
Να βάλουμε φωτιά στην ταπετσαρία; Να σκίσουμε τους πίνακες;
Να πετάξουμε στον τοίχο
το σερβίτσιο, καθώς θα περνάμε;

«Μην πειράξεις το πιάτο, είναι ξένο».

1964
~
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
πηγή