Ντόροθυ Πάρκερ (Dorothy Parker), «Δίλημμα»

Αν ήμουν ήσυχη και αν ήμουν γλυκειά,
Και άπλωνα την καρδιά μου στα πόδια σου,
Και σου ‘λεγα, τις σκέψεις μόνο τις αγαπημένες μου,
Και αποδεχόμουν τα μικρά σου ψέμματα, για αλήθειες.
Και αν σου ‘λεγα μόνο “ναί”
και μετά,

“έτσι είναι αγάπη μου”,
και πάλι “ναί”.
Και αν χαμήλωνα το βλέμμα μου,
και έτρεμα στο σούφρωμα των φρυδιών σου,
Και αν, ποτέ,
δεν αντιρωτούσα τις κουβέντες μου,
Αγάπη μου!
Τρέχοντας θα 'φευγες μακριά μου!
 

Αν ήμουν ευαίσθητη και αν ήμουν τρελή,
Και αν την καρδιά μου,
μοιραζόμουνα με τον καθένα,
Και άν, μετά,
το κεφάλι μου στον τοίχο, το κτυπούσα,
Πότε;
αναρωτιέμαι,
το κατώφλι μου θα περνούσες.
Και αν σε αμφισβητούσα,
και σου γκρίνιαζα, και σου φώναζα
“αντίο”,
μα έμενα εδώ,
Και άν,
την χαρά σου ρήμαζα,
και την εμπιστοσύνη σου ρουφούσα,
ούτε την σκόνη του φευγιού σου αγάπη μου
δεν θα ‘χα δει…

Μετάφραση: Τζούτζη Μαντζουράνη
~
Δίλημμα
Αν ήμουν ήσυχη και τρυφερή,
Και την καρδιά μου άπλωνα στα πόδια σου,
Και μόνο τις πιο όμορφες σκέψεις μου σού έλεγα,
Κι έπαιρνα το εύκολο το ψέμα σου για αλήθεια•
Κι αν μόνο “Ναί” ψιθύριζα κι έπειτα
'' Έτσι είναι αγάπη μου” και πάλι ''Ναι'',
Και έριχνα το βλέμμα κάτω ντροπαλά
Τρέμοντας στο συνοφρύωμά σου,
Και τις κουβέντες μου άκριτες κρατούσα
Αγάπη μου, θα το 'βαζες στα πόδια!

Αδύναμη αν ήμουν και τρελή,
Και την καρδιά με τον καθένα μοιραζόμουν,
Παρά στον τοίχο να χτυπάω το κεφάλι μου,
Πόσες φορές θα διάβαινες μορφάζοντας την πόρτα μου•
Και αν σε αμφισβητούσα και σου γκρίνιαζα,
Κι ''Αντίο'' ούρλιαζα μ' ακόμα εδώ στεκόμουν,
Αν τη χαρά σου ρήμαζα και γκρέμιζα την πίστη σου σε μένα-
Ούτε τη σκόνη σου δεν θα προλάβαινα να δω!

Μετάφραση: Δημήτρης Νικηφόρου
πηγή

Dilemma

If I were mild, and I were sweet,
And laid my heart before your feet
And took my dearest thoughts to you,
And hailed your easy lies as true;
Were I to murmur «Yes,» and then
«How true, my dear,» and «Yes,» again,
And wear my eyes discreetly down,
And tremble whitely at your frown,
And keep my words unquestioning
My love, you’d run like anything!

Should I be frail, and I be mad,
And share my heart with every lad,
But beat my head against the floor
What times you wandered past my door;
Were I to doubt, and I to sneer,
And shriek «Farewell!» and still be here,
And break your joy, and quench your trust-
I should not see you for the dust!