Αχ! πως μπορώ για χάρη σου να γελώ
και το κεφάλι μου με χάρη να γέρνω.
Και τα λόγια σου τα βιαστικά,
με διψασμένα χείλη να τα πίνω.
Για χάρη σου τα χείλη μου άλικα να τα βάφω
και με τʼ ακροδάχτυλα, τα φρύδια σου
να ισιώνω,
την ώρα που εσύ, για τις αγάπες σου
μου λες.
Αχ! Μπορώ, να γελάω και να σε θαυμάζω
με μάτια εκστατικά.
Και σύ, γελάς μαζί μου.
Ποτέ να δεις δεν θα μπορέσεις, τους χίλιους
μικρούς θανάτους που η καρδιά μου πεθαίνει.
Και σύ, πιστεύεις,
(πόσο καλά τον ρόλο μου τον ξέρω),
πως σαν το πρωινό, είμαι χαρούμενη
και ανάλαφρη σαν χιόνι.
Ποτέ τα τόσα της καρδιάς μου ζόρια
Δεν θα μάθεις!
Αχ! πως μπορώ,
σαν συναντιόμαστε να σε ακούω και να γελώ,
και σύ,
για καινούργιες περιπέτειες να μου λες, και ιστορίες για χαριτωμένες
και αδιάκριτες κυρίες…
για σιγοψιθυρίσματα και χέρια που αγγίζονται κρυφά.
και χαίρεσαι μαζί μου, και πάλι απʼ την αρχή αρχίζεις,
τις τελευταίες περιπέτειές σου να μου τραγουδάς.
Έτσι με θες!
Εκστασιασμένη, χαρούμενη κιʼ αληθινή.
Ποτέ τα ορθάνοιχτα τη νύχτα μάτια μου
δεν βλέπεις.
Και όταν ξανά, για νέες περιπέτειες φεύγεις,
αχ! πόσο χαρούμενα σαν φεύγεις σε φιλώ…
Και ο,τι όταν λείπεις,
αγάπη μου συμβαίνει,
Ποτέ δεν θα το μάθεις…
~
και το κεφάλι μου με χάρη να γέρνω.
Και τα λόγια σου τα βιαστικά,
με διψασμένα χείλη να τα πίνω.
Για χάρη σου τα χείλη μου άλικα να τα βάφω
και με τʼ ακροδάχτυλα, τα φρύδια σου
να ισιώνω,
την ώρα που εσύ, για τις αγάπες σου
μου λες.
Αχ! Μπορώ, να γελάω και να σε θαυμάζω
με μάτια εκστατικά.
Και σύ, γελάς μαζί μου.
Ποτέ να δεις δεν θα μπορέσεις, τους χίλιους
μικρούς θανάτους που η καρδιά μου πεθαίνει.
Και σύ, πιστεύεις,
(πόσο καλά τον ρόλο μου τον ξέρω),
πως σαν το πρωινό, είμαι χαρούμενη
και ανάλαφρη σαν χιόνι.
Ποτέ τα τόσα της καρδιάς μου ζόρια
Δεν θα μάθεις!
Αχ! πως μπορώ,
σαν συναντιόμαστε να σε ακούω και να γελώ,
και σύ,
για καινούργιες περιπέτειες να μου λες, και ιστορίες για χαριτωμένες
και αδιάκριτες κυρίες…
για σιγοψιθυρίσματα και χέρια που αγγίζονται κρυφά.
και χαίρεσαι μαζί μου, και πάλι απʼ την αρχή αρχίζεις,
τις τελευταίες περιπέτειές σου να μου τραγουδάς.
Έτσι με θες!
Εκστασιασμένη, χαρούμενη κιʼ αληθινή.
Ποτέ τα ορθάνοιχτα τη νύχτα μάτια μου
δεν βλέπεις.
Και όταν ξανά, για νέες περιπέτειες φεύγεις,
αχ! πόσο χαρούμενα σαν φεύγεις σε φιλώ…
Και ο,τι όταν λείπεις,
αγάπη μου συμβαίνει,
Ποτέ δεν θα το μάθεις…
~