Ζωή Καρέλλη, «Ηδονή»

Έμορφη κόμη της γης,
βλάστηση πυκνή, με πολλά μυστικά,
με πολλά χρώματα, ιδίως πράσινα,
με σχήματα λυγερά,
νοήματα έκθαμβα κ’ ελαφρά.

Σου ανήκουν όλα τα όνειρα
που ζουν επάνω σου, πουλιά.
Ψιθυρίζει ο άνεμος της ζωής
και φρίσσεις, δονείσαι
απ’ της ηδονής την ηδονή.
Με τη μετάξινη ευαισθησία
απορροφάς το φως και το κρατάς
ανταύγεια και χαρά της μυστικής φωτιάς
που απαντάει στον ήλιο.

Ωραία μαλλιά
απ’ τις πολύ νέες γυναίκες,
στόλισμα πλούσιο, κόμη απαλή
και ζωντανή με την ιδιαίτερη ζωή,
όπως είναι τα φυλλώματα στα δέντρα
που ψιθυρίζουν τραγούδια δικά τους,
για να μεθούν από ηδονή
οι σιωπηλοί, αλύγιστοι κορμοί.

Έτσ’ οι γυναίκες κάποτε,
σπανίως όμως,
όταν μπορούν να καταλάβουν,
αισθάνονται την εμορφιά
απ’ τα κυματιστά μαλλιά τους,
την ακούν και χαίρονται
με απλότητα.
~
Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη - Τόμος δεύτερος (1955-1973), Οι εκδόσεις των φίλων, 2000. Από τη συλλογή «Παραμύθια του κήπου», (1955)

πηγή

 

Η Ζωή Καρέλλη (Θεσσαλονίκη, 1901 - 1998) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια. Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική και παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων το 1935 από τις στήλες του περιοδικού Το 3ο μάτι, όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα Διαθέσεις. Το 1937 πρωτοδημοσίευσε ποίημά της (Φετεπουρσικρί) στο περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες. Εξέδωσε δώδεκα ποιητικές συλλογές, πέντε θεατρικά έργα και πολλά δοκίμια, ενώ πολλά κείμενά της βρίσκονται δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Μακεδονικά Γράμματα, Μορφές, Ο Αιώνας μας, Σημερινά Γράμματα, Καινούρια Εποχή, Πνευματική Κύπρος, Νέα Πορεία. Υπήρξε μέλος του κύκλου του περιοδικού Κοχλίας της Θεσσαλονίκης. Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση, κυρίως έργων του Τόμας Έλλιοτ. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα και το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα Ποιήματα 1940-1973. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ως το 1981) και της Ακαδημίας Αθηνών (1982). Στο ποιητικό έργο της Ζωής Καρέλλη, αποτέλεσμα της δημιουργικής αφομοίωσης της ελληνικής (αρχαίας και νέας) και ευρωπαϊκής λογοτεχνικής παράδοσης, κυριαρχούν ο εσωτερικός λόγος και η υπαρξιακή αγωνία, εκφρασμένη στο πλαίσια των συνδυασμών γυναικείας ευαισθησίας και διανόησης, ελληνικότητας και ανθρωπισμού και μιας “ανοίκειας” θεματικής και ποιητικής γραφής. Την προβληματική της ποίησής της μετέφερε και στα θεατρικά της έργα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το δοκιμιακό της έργο κυρίως γύρω από τη λογοτεχνία και το θέατρο.