Τα βήματα των σκοπευτών είναι τα αναφιλητά
των δρόμων.
Οι δρόμοι, ως γνωστόν, δεν κομπιάζουν ποτέ και
δε δειλιάζουν ποτέ.
Οδηγούν και υποδέχονται.
Πάντοτε κι άλλους.
Με στραμμένο το κεφάλι στο στόχο.
– Είναι το μόνο που απέμεινε;
– Ήταν πάντα το μόνο που υπήρχε.
Εγώ δεν υπολογίζω τα χιλιόμετρα, παρά μονάχα πόσοι
τα διανύουν.
Δεν ανασύρω την ψευδαίσθηση, την παρασύρω.
Δε χαμπαριάζω από τα θέατρα σκιών, παρά μονάχα
απ’ τους ανθρώπους.
– Τι να χρωστά ακόμη η άνοιξη;
Παλιούς, καλούς χειμώνες.
~
από την ποιητική συλλογή Μετά την ενηλικίωση, Μελάνι, 2012
πηγή
– Ήταν πάντα το μόνο που υπήρχε.
Εγώ δεν υπολογίζω τα χιλιόμετρα, παρά μονάχα πόσοι
τα διανύουν.
Δεν ανασύρω την ψευδαίσθηση, την παρασύρω.
Δε χαμπαριάζω από τα θέατρα σκιών, παρά μονάχα
απ’ τους ανθρώπους.
– Τι να χρωστά ακόμη η άνοιξη;
Παλιούς, καλούς χειμώνες.
~
από την ποιητική συλλογή Μετά την ενηλικίωση, Μελάνι, 2012
πηγή
Η Ελένη Τζατζιμάκη γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Σπούδασε νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Sorbonne IV). Ως φιλόλογος, έχει εργαστεί σε πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με στόχο τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού σε μετανάστες, ενώ, παράλληλα, ασχολείται ερευνητικά με ζητήματα Φύλου και Πολιτισμού στη Λογοτεχνία. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και στα Γαλλικά. Ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική, ως τραγουδίστρια, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Τίτλοι βιβλίων: Η μαγεία της άνωσης (Μελάνι, 2009). Μετά την ενηλικίωση (Μελάνι, 2012). Σε ποιον ανήκει μια ιστορία; (Μελάνι, 2015). Το παράδοξο των διδύμων (Μελάνι, 2018)
