Χρήστος Κούκης, «Ύπνος»

Καιρό τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ, στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου
ώσπου ο ίλιγγος ν’ ανεβάσει τα όνειρά μου απ’ τον βυθό
Η αγωνία μου κι απόψε περισσότερη απ’ το σκοτάδι
κι όμως δεν περιμένω την αυγή, αργεί ακόμα η ώρα του φωτός
κι όμως περιμένω τ’ άστρα και το φεγγάρι
να φανούν και να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε
με άδεια μάτια, μη φύγουμε απ’ αυτή την ιστορία

Κοιτάζω την αυγή, κοιτάζω το έθνος και ξέρω
καλά πως δεν κάνω για νικητής, δεν είμαι πρώτο θέμα
Αυτός ο τόπος δεν πέφτει για ύπνο με τη συνείδηση καθαρή
Τι είδους άνθρωποι μας ξελόγιασαν και νύχτωσε έτσι άγρια κι απότομα
Τι είδους άνθρωποι γίναμε κι εμείς και νύχτωσε χωρίς μια μάχη, μια μνήμη
Μας κυρίεψαν οι στάχτες και ο σώζων εαυτόν σωθήτω
μας συνήθισαν και οι στάχτες και μας προσάπτουν τη φωτιά
έπρεπε, έπρεπε να είχαμε ακούσει την άρνηση
Καιρό τώρα ζούμε με την αίσθηση πως μάταια ολισθαίνουμε
και με την έντρομη υποψία πως μια πληγή, σαν κυβερνάει, βαθαίνει
~
από τη συλλογή Μοντέρνα ενοχή, εκδ. Κέδρος, 2018
πηγή

Ο Χρήστος Κούκης γεννήθηκε το 1979 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ε.Μ.Π. και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο περιβάλλον και στον πολιτισμό. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης στην Ευρώπη και στην Ασία. Έχει εργαστεί σε περιοδικά ποίησης και πολιτισμού και στίχοι του έχουν μελοποιηθεί. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τίτλοι βιβλίων: Μετά την ομορφιά (Γαβριηλίδης, 2010). Το μεγάλο παράδοξο του ήλιου (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2013). Ημερολόγιο για ερωτευμένους (Ροές, 2014). Μοντέρνα ενοχή (Κέδρος, 2018)