Τζον Άσμπερυ (John Lawrence Ashbery), «Λευκά τριαντάφυλλα»

Η  χειρότερη  πλευρά  απ’ όλο  αυτό –
Η  λευκή  λιακάδα  στο  γυαλισμένο  πάτωμα –
Επιστρατευμένη,
Κι  ύστερα  το  παράθυρο  κλειστό
Κι  η  νύχτα  τελειώνει  κι  αρχίζει  ξανά.
Το  πρόσωπό  της  πρασινίζει, τα  μάτια  της  είναι  πράσινα,
Στη  σκοτεινή  γωνιά  παίζοντας  ″Τ’ αστέρια  και  τα  γαλόνια
για  πάντα.″
Προσπαθώ  να  σου  περιγράψω,
Αλλά  δεν  θ’ ακούσεις, είσαι  σαν  τον  κύκνο.

Δεν  υπάρχουν  αστέρια  εδώ,
Ούτε  γαλόνια,
Μα  ενός  τυφλού  ανθρώπου  το  μπαστούνι  ανασκαλεύοντας,
ωστόσο  αδέξια, μέσα  στις  ενδότερες  γωνιές  του  σπιτιού.
Τίποτα  δεν  μπορεί  να  πληγωθεί! Η  νύχτα  κι  η  μέρα  αρχίζουν
ξανά!
Βάλε  λοιπόν  το  βιβλίο  στην  άκρη,
Τα  λουλούδια  που  φύλαγες  για  να  τα  δώσεις  σε  κάποιον:
Μόνο  ο  λευκός, τρομερός  αφρός  του  δρόμου  έχει  πλέον
σημασία,
Τα  νέα  άσπρα  λουλούδια  που  αρχίζουν  να  ξεπετάγονται  μόλις
τώρα.
~
Μετάφραση: Κώστας  Λιννός

πηγή