Αργύρης Εφταλιώτης, «Όνειρο»

 Εἶδα πῶς γύρισα ἀπ' τὰ ξένα

Καὶ στ' ὥριο βρέθηκα σπιτάκι

Ποῦ μιὰ φορὰ μικρὸ παιδάκι

Περνοῦσα χρόνια βλογημένα.

Ἄχ, ζοῦσε τὸ σπιτάκι ἀκόμα!

Τὰ γιασουμιά του γύρω ἀνθοῦσαν,

Μὰ ἀδέρφια μέσα πιὰ δὲν ζοῦσαν,

Τἀδέρφια τἆχε φάει τὸ χῶμα!

Κ' εἶδα πῶς τἆχαν ἀσπρισμένα

Ὀγδόντα χρόνια τὰ μαλλιά μου,

Κ' εἶταν ἀδύνατη ἡ λαλιά μου,

Κ' εἶταν τὰ μάτια μου σβυσμένα.

Κ' εἶδα πῶς πλάγιασα στὸ μέρος

Ποῦ μιὰ φορὰ μικρὸς κοιμούμουν,

Κι ἄν εἶναι ἀλήθεια συλλογιούμουν

Πῶς τυραννιέμαι τώρα γέρος.

Κ' εἶδα πῶς ἔρριχτε μιὰ ἀχτίδα

Κι' ὁ ἥλιος πρὸς τὸ παραθύρι,

Σὰ νὰ ζητοῦσε πρὶ νὰ γύρῃ,

Στὸ θάνατο νὰ δώσῃ ἐλπίδα.

Καὶ σιγανὰ ψυχομαχοῦσα

Σὲ πρῶτο καὶ στερνὸ κρεββάτι,

Κι ἀπὸ τὸ φύσημα τοῦ μπάτη

Νὰ πάρω ἀναπνοὴ ζητοῦσα.

Καὶ λόγιαζα μὲ θλίψη γύρω,

Καὶ κοίταζα τὴ στέγη ἀπάνω,

Κ' εἶπα, καιρός μου νὰ πεθάνω,

Καιρὸς στ' ἀδέρφια μου νὰ σύρω.

Κ' εἶδα πῶς πέθανα μὲ εἰρήνη,

Καὶ πῶς μὲ πῆγαν δίχως θρῆνο

Στὸ ρημοκκλήσι, ποῦ κ' ἐκεῖνο

Πιὸ ἔρμο ὡς τώρα εἶχε γίνει.

Στ' ἀδέρφια μ' ἔφεραν κ' ἐμένα,

Νὰ μὲ χαροῦν τὰ κόκκαλά τους,

Ποῦ τοὺς ξεχνοῦσα στὰ καλά τους,

Καὶ γύριζα στὰ μαῦρα ξένα.

πηγή 

 

Το Αργύρης Εφταλιώτης ( Μήθυμνα Λέσβου, 1849 – Αντίμπ (Antibes) νότια Γαλλία 1923) είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο του λογοτέχνη Κλεάνθη Μιχαηλίδη. Η πρώτη εμφάνιση του Εφταλιώτη στα γράμματα σημειώνεται με τη συμμετοχή του στον «Φιλαδέλφειο Διαγωνισμό» του 1889, όπου η ποιητική συλλογή του «Τραγούδια του ξενητεμένου» βραβεύθηκε και απέσπασε τον έπαινο της κριτικής επιτροπής, αφού το πρώτο βραβείο το κέρδισε ο Κωστής Παλαμάς με το ποίημα «Ύμνος εις την Αθηνάν». Το ψευδώνυμο του ποιητή είναι απόρροια της νοσταλγίας του: Προέρχεται από την Εφταλού', παραθαλάσσια τοποθεσία και σήμερα οικισμό στις βορειότερες ακτές της Λέσβου (το όνομα προέρχεται από το «Ευθαλού» = ευ + θάλλω, δηλαδή «πρασινίζω καλά»). Μάλιστα, στην Ευθαλού αγόρασε αργότερα, επηρεασμένος, ένα κτήμα για να ηρεμεί ο Ηλίας Βενέζης.  [Βιογραφία]