Αλεξάντερ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (Aleksandr Pushkin), «Τα δαιμόνια»

Νέφη τρέχουν, βουρλίζονται νέφη.

Ένα φεγγάρι αόρατο

στο χιόνι φεγγρίζει που πέφτει.

Σκοτεινός ουρανός, νύχτα σκοτεινή.

Πάω, πάω, η στέπα γυμνή.

Ντιν ντιν ντιν το κουδουνάκι…

Κι από μέσα η καρδιά

απ` το φόβο της χτυπά!

«Χτύπα, χτύπα, αμαξά! …»

«Άλλο τ` άλογα δεν παν, δαιμονισμένη

η θύελλα τα μάτια μου κλειστά

κρατεί κι οι δρόμοι χιονισμένοι.

Τίποτα δε φαίνεται και δεν ξεχωρίζει,

σημάδι γνώριμο ούτ` ένα πουθενά!

Δαίμονας στη στέππα μας κλωθογυρίζει

μια εδώ μια εκεί μας περιπλανά.

Κοίτα τόνε πώς γελάει,

Πώς με φτύνει, πώς φυσάει.

Τώρα τ` άλογά μας διώχνει,

ίσα στο γκρεμό τα σπρώχνει.

Εκεί σαν θεόρατη κολόνα

Αστράφτει και βροντάει,

Εδώ σπίθα γίνεται και σκάει,

Στο σκοτάδι χώνεται και πάει».

Νέφη τρέχουν, βουρλίζονται νέφη.

Ένα φεγγάρι αόρατο

στο χιόνι φεγγρίζει που πέφτει.

Σκοτεινός ουρανός, νύχτα σκοτεινή.

Η δύναμή μας σώνεται, γονάτισε η ψυχή.

Δε χτυπάει το κουδουνάκι, εσταθήκαν τ`άλογα…

«Τι έγινε; Τι φαίνεται στη στέππα αμαξά;»

«Ένα κούτσουρο ή λύκος – πίσω μου σ` έχω σατανά…»

Μαίνεται η θύελλα, μοιρολογάει,  Τ` άλογα φρουμάζουν τρομαγμένα.

Νά τος, φεύγει τώρα, πέρα πάει,  Φέγγουνε τα μάτια του αναμμένα.

Πάλι τ` άλογα τραβάνε,

ντιν ντι ντιν το κουδουνάκι

-στη στέπα πέρα την ασπρουδερή

πνεύματα εγιόμισε η γη.

Αμέτρητοι, στραβοφτιαγμένοι όλοι.

Στου φεγγαριού το φέγγρισμα

-άλλο τέτοιο να μη σ` έβρει-

χίλιοι δυο στροβιλίζονται διαόλοι

σαν τα φύλλα του Νοέμβρη…

Πόσοι να `ναι, που τους πάνε;

Και γιατί μοιρολογούν;

Μήπως κάνα δαίμονα στον τάφο προβοδάνε;

Μήπως καμιά μάγισσα κακιά παντρολογούν;

Νέφη τρέχουν, βουρλίζονται νέφη.

Ένα φεγγάρι αόρατο

στο χιόνι φεγγρίζει που πέφτει.

Σκοτεινός ουρανός, νύχτα σκοτεινή.

Σμάρια σμάρια τα δαιμόνια πάνε

κι ανεβαίνουνε ψηλά,

όσο νους δεν το μετρά.

Και μουγκρίζουν και βογγάνε

και μου σκίζουν την καρδιά….

~

Απόδοση: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος

πηγή