Τριστάν Τζαρά (Tristan Tzara), «Η Απηγορευμένη Φωτιά»

Η νύχτα φώτιζε τη νύχτα
τη νύχτα μες στις λυκοπαγίδες της
τα κύματα ζητούν ελεημοσύνη στα πουλιά
και το νερό σβήνει μόνο του
κι έκτοτες ήταν σιωπή

που κατεβρόχθιζε τις πόλεις μακρυά απ' τους νεκρούς
σιωπηλή φύλαξ της λάμπας
ροκάνιζε τους σκόρους του φωτός
δίχως άλλη πίκρα δίχως άλλη σιωπή πάρεξ το φως
κι ένα μακρύ κρεβάτι γυναικείων μαλλιών
τα μάτια πλανώνται κιόλας η φωνή του μωρού
ούτε χαρά ούτε δάκρυ - τα νανουρισμένα νερά
κι οι αρκούδες ακόμη έχουν πόνο στη γη
κι είμαι πάντα εδώ και δεν κούνησα ποτές
από τις πλούσιες σε θηράματα αργίες μας
ούτ' ελπίς ούτε ψέμμα
ανακάλυψαν μάγια
νέα σαν τον κόσμο
δεν είναι δυνατό ν' αντιλεχθή

~

Μετάφραση Νίκος Εγγονόπουλος

πηγή