Βασίλης Καραβίτης, «Το άπιαστο Πρo-πο»

Ωραία λοιπόν.

Ας συνεχίσουμε κι απόψε την κουβέντα μας.

Για πόλεις που θα βρούνε το νέο σφυγμό τους

γι' ανθρώπους που θα φέρουνε νεόκοπους προορισμούς

για νέους κώδικες επαφής που θα εφεύρει το σώμα

για λέξεις παρθένες που θ' αχρηστέψουν τη μόνωση

για σιωπές ακόμα εύφορες που θα συντηρήσουν το πάθος

γι' άγνωστες, νέες συγκινήσεις που περιμένουνε πιστούς

για νέα ρίγη που ζητάνε επιδερμίδες

για νέα σχήματα που θ' απορροφήσουν τις μοναξιές

για νέα συνθήματα που θα στρατολογήσουν οπαδούς

για νέες ευαισθησίες, νέες αισθήσεις, νέες διαστάσεις

για παιδιά χωρίς τους μύθους των μεγάλων

για σπίτια χωρίς δωμάτια υπηρεσίας

για ένα νέο κόσμο χωρίς τα σύνορα που ξέρουμε.

Κουβέντα ας γίνεται όσο θέλετε.

Εγώ το ξέρω προ πολλού:

αυτό το δεκατριάρι δεν πιάνεται με τίποτα.

~

Από τη συλλογή Λυπομανία (1989)

πηγή 

 

Γεννήθηκε το 1934 στη Νέα Ορεστιάδα του Έβρου. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως δικηγόρος. Έργα: Ποίηση: Υλικό Μονώσεως (1970), Το παιχνίδι της επαφής (1973), Στη σκιά του μακρόβιου κόσμου (1977), Φόρμουλες για μιαν άγνωστη ζωή (1982), (συγκεντρωτική έκδοση) Λυπομανία (1989), Το αγαθό σκοτάδι (1997). Πεζογραφία: Οκνηρίας εγκώμιον ή Γιατί μας κλαίνε οι ρέγγες (1985). Μετέφρασε επίσης σύγχρονους ξένους ποιητές (Χέρμπετ, Μιλότς, Ρουζέβιτς, Σιμπόρσκα, κ.ά.)