Βασίλης Καραβίτης, «Το κενό μπορεί κάποτε να γίνει οικείο»

Το σπίτι, ο κήπος, η πόλη:
Πόσο στριμώχτηκα σ’ αυτούς
Τους διάσημους τόπους του κόσμου
Μέχρι να μάθω να χωράω ολόκληρος
Στο μετρημένο σύμπαν της καρέκλας μου.

Κάθομαι τώρα ακίνητος κι ακούω προσεχτικά

Μια σιωπή που έρχεται από μακριά

Ενώ η σκιά μου αόρατη

Νυστάζει και αδιαφορεί.

Κι όλο θυμάμαι σταθερά πως έζησα πολύ

Διακριτικά νεκρός και αεικίνητος

Στο φως μιας σύντομης ημέρας προ πολλού χαμένης

Σαν την ανταύγεια της ιδέας μιας ανάστασης

Που δεν με ζέστανε αρκετά για να τη νοσταλγήσω.

~

από τη συλλογή Ζω με τους φίλους και τις λέξεις, 1982

πηγή 

 

Γεννήθηκε το 1934 στη Νέα Ορεστιάδα του Έβρου. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως δικηγόρος. Έργα: Ποίηση: Υλικό Μονώσεως (1970), Το παιχνίδι της επαφής (1973), Στη σκιά του μακρόβιου κόσμου (1977), Φόρμουλες για μιαν άγνωστη ζωή (1982), (συγκεντρωτική έκδοση) Λυπομανία (1989), Το αγαθό σκοτάδι (1997). Πεζογραφία: Οκνηρίας εγκώμιον ή Γιατί μας κλαίνε οι ρέγγες (1985). Μετέφρασε επίσης σύγχρονους ξένους ποιητές (Χέρμπετ, Μιλότς, Ρουζέβιτς, Σιμπόρσκα, κ.ά.)