Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (Federico García Lorca), «Μπαλάντα μιας μέρας του Ιουλίου»

Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.

Πού πας, ομορφούλα μου,/ Χιονούλα και ήλιε;

Πάω στις μαργαρίτες/ του πράσινου λιβαδιού.

Δε φοβάσαι/ που αλαργεύεις μόνη;

Ούτε ο ερωδιός ούτε ο ίσκιος/ φοβίζουν τον έρωτα.

Τον ήλιο να φοβάσαι, ομορφούλα μου,/ χιονάτη κόρη.

Έχει φύγει η καρδιά μου,/ για πάντα.

Ποια είσαι, λευκή κόρη,/ κι από πού έρχεσαι;

Γυρίζω από τους έρωτες/ κι από τις κρήνες.

Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.

Τι έχεις στα χείλη σου/ που τα φλογίζει;

Το άστρο του καλού μου/ που ζει και πεθαίνει.

Τι έχεις στο στήθος σου/ λεπτό κι ωραίο;

Το σπαθί του καλού μου/ που ζει και πεθαίνει.

Τι λεν τα μαύρα μάτια σου,/ σοβαρό και βαθύ;

Τη σκληρή απελπισιά μου/ που πάντα πληγώνει.

Γιατί φοράς μαύρο/ του θανάτου μανδύα;

Αλίμονο, είμαι θλιμμένη/ κι άκληρη χήρα,

του κόντε της Δάφνης/ της Ροδοδάφνης.

Αφού κανέναν δεν αγαπάς,/ τι ψάχνεις εδώ;

Το σώμα του όμορφου κόντε μου/ της Ροδοδάφνης.

Ψάχνεις λοιπόν τον έρωτα να βρεις/ άπιστη χήρα;

Σου εύχομαι να τον βρεις.

Τα άστρα του ουρανού/ είναι οι πόθοι μου,

σ’ αυτά θα βρω τον εραστή μου/ που ζει και πεθαίνει.

Αναπαύεται μες στο νερό,/ χιονάτη κόρη

σκεπασμένος με νοσταλγίες/ κι άσπρα γαρίφαλα.

Αχ, ιππότη περιπλανώμενε/ στα κυπαρίσσια,

μια νύχτα φεγγαρόφωτη/ σου χαρίζει η ψυχή μου.

Ω, Ίσις ονειροπαρμένη!/ Κόρη δίχως γλύκα,

με στόματα παιδιών/ λέει τις ιστορίες της.

Την καρδιά μου σου δίνω./ Μια καρδιά ήρεμη

πληγωμένη από το βλέμμα/  των γυναικών.

Γενναίε ιππότη,/ ο Θεός μαζί σου.

Πάω να βρω τον κόντε/ της Ροδοδάφνης.

Αντίο, δέσποινα μου,/ κοιμισμένο ρόδο,

εσύ πας στον έρωτα/ κι εγώ πάω στο θάνατο.

Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.

Η καρδιά μου αιμορραγεί,/ κόκκινη κρήνη.

~

Φ. Γκ. Λόρκα, Ποιητικά άπαντα, εκδ. Εκάτη

πηγή