(1).jpg)
.png)
Γεννήθηκα
υποταγμένη στη φθορά.
Κραυγάζω από πόνο
μα οι κραυγές μου
—ματωμένα περιστέρια—
ξεψυχούν στα στοργικά χέρια
υποταγμένη στη φθορά.
Κραυγάζω από πόνο
μα οι κραυγές μου
—ματωμένα περιστέρια—
ξεψυχούν στα στοργικά χέρια
του φιλεύσπλαχνού μου Κυνηγού.
«Απ’ όλα τα δέντρα του κήπου
μπορείς να τρως,
απ’ το δέντρο, όμως, του καλού
και του κακού αρνούμαι.
Την ίδια μέρα που θα φας,
εξάπαντος θα πεθάνεις».
Γεννήθηκα —μου είπε—
ελεύθερη και πάναγνη·
ήμουν —λέει—
καρπός αγάπης.
Μα μόλις τα μάτια μου καθρέφτισαν
το φως της πλάσης,
μόλις το χώμα ψήθηκε
στις ζεστές Του φούχτες μέσα
κι ένιωσα την υγρή Του ανάσα
ούριο άνεμο
να σηκώνει τα ιστία της ζωής μου,
άκουσα στη φωνή Του να βροντούν
χίλιες σάλπιγγες,
τα όρη καίγονταν,
τα δάση μού μιλούσαν.
Η φοβερή φωνή Του
συνέτριψε τους κέδρους,
έσεισε τις θάλασσες,
τρόμαξε τα ζώα.
Ο πρώτος ήχος
που έφτασε στ’ αυτιά μου·
θεία απαγόρευση
που λόγχισε το δεξιό νεφρό μου.
Οδύνη με κατέβαλε,
ένιωσα απορριπτέα.
Ο πρώτος ήχος
που έφτασε στ’ αυτιά μου
δεν ήταν υπόσχεση αγάπης.
Ο δεύτερος ήχος
που έφτασε στ’ αυτιά μου·
η Εντολή Του:
«Αγάπα το Θεό σου
εξ όλης της καρδίας σου».
Γεννήθηκα
υποταγμένη στη φθορά,
βαπτισμένη στ’ όνομα
μιας αόρατης Αγάπης,
μέσα σε μια μήτρα θεϊκή.
Μόλις στα μάτια μου άστραψε
το φως της πλάσης,
μόλις μύριες φωνές άκουσα
στην τρυφερή δική Του,
όταν το «μην» Του έσπειρε
ανασφάλεια και φόβο,
τα μάτια πάλι έκλεισα,
εκείνη που θ’ αγαπούσε, σκότωσα.
Ο τρίτος ήχος
που θα ’φτανε στ’ αυτιά μου
θα ήταν η μεταμέλειά Του.
~
Η Βίκυ Κατσαρού γεννήθηκε το 1987 και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, στη θεατρολογία και στο Η’ Εργαστήρι Επιμελητών του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ). Εργάζεται ως μεταφράστρια και επιμελήτρια εκδόσεων. Τίτλοι βιβλίων: Τα κεράσια της Εύας (Ιωλκός, 2018)
