Με κάλεσε κάποια φωνή
την αγάπη να δώσω.
Ήταν καιρός. Σημείο είχε φανή
η αγωνία, τα πλούτη μου να σώσω.
Ή αγάπη μου μια προσφορά.
ανάλωμα σε μύρο.
Ήταν να δώση τούτη τη φορά
αντίφεγγε η χαρά της σ’ όλα γύρω.
Κ’ ήρθες στην πλούσια μου γιορτή
με χέρια σταυρωμένα.
Και σα να μην κατάλαβα γιατί,
τα μάτια σου χαιρόμουν τα θλιμμένα.
Εσύ! Για σένα! Όχι για με,
ω, τίποτε για μένα.
Και καθώς ήρθες, έφυγες Καλέ,
έφυγες με τα χέρια σταυρωμένα.
Έφυγες κ’ έμεινα πικρή,
ανώφελη για σένα.
Κι’ ουδ’ όσο ενός φιλιού η χαρά μπορεί
δεν ήταν όσα σούχα συναγμένα.
Αγάπη, μήτε μια κοινή
δύναμη δε μου εστάθης.
μεσ’ στη ζωή μια ιδέα φωτεινή,
μια πρόφαση πως βρίσκουν να με μάθης.
την αγάπη να δώσω.
Ήταν καιρός. Σημείο είχε φανή
η αγωνία, τα πλούτη μου να σώσω.
Ή αγάπη μου μια προσφορά.
ανάλωμα σε μύρο.
Ήταν να δώση τούτη τη φορά
αντίφεγγε η χαρά της σ’ όλα γύρω.
Κ’ ήρθες στην πλούσια μου γιορτή
με χέρια σταυρωμένα.
Και σα να μην κατάλαβα γιατί,
τα μάτια σου χαιρόμουν τα θλιμμένα.
Εσύ! Για σένα! Όχι για με,
ω, τίποτε για μένα.
Και καθώς ήρθες, έφυγες Καλέ,
έφυγες με τα χέρια σταυρωμένα.
Έφυγες κ’ έμεινα πικρή,
ανώφελη για σένα.
Κι’ ουδ’ όσο ενός φιλιού η χαρά μπορεί
δεν ήταν όσα σούχα συναγμένα.
Αγάπη, μήτε μια κοινή
δύναμη δε μου εστάθης.
μεσ’ στη ζωή μια ιδέα φωτεινή,
μια πρόφαση πως βρίσκουν να με μάθης.
~
Ηχώ στο Χάος (1929)