(1).jpg)
.png)
Ζαφείρινη είναι η θάλασσα κι ο ουρανός ομοιάζει
να καίγεται, ως οπάλινος εις τον αγέρα λίθος.
Έχουν υψώσει τα πανιά· πρίμος φυσάει αγέρας
να πάμε στης ανατολής τις γαλανές τις χώρες.
Από την πλώρη την ψηλήν η Ζάκυνθος προβάλλει,
δάση μικρά μ' ελιόδεντρα, ο βράχος της Ιθάκης,
οι κόλποι κι η ψηλή κορφή του Λύκαιου χιονισμένη
και πέρα οι λουλουδόσπαρτοι λόφοι της Αρκαδίας.
Κανένας ήχος! των πανιών μόνον ακούω το χτύπο
εις τα κατάρτια, στο πλευρό τα κυματάκια σκάζουν
και χαρωπά των κοριτσιών γέλια στην πρύμνη επάνω.
να καίγεται, ως οπάλινος εις τον αγέρα λίθος.
Έχουν υψώσει τα πανιά· πρίμος φυσάει αγέρας
να πάμε στης ανατολής τις γαλανές τις χώρες.
Από την πλώρη την ψηλήν η Ζάκυνθος προβάλλει,
δάση μικρά μ' ελιόδεντρα, ο βράχος της Ιθάκης,
οι κόλποι κι η ψηλή κορφή του Λύκαιου χιονισμένη
και πέρα οι λουλουδόσπαρτοι λόφοι της Αρκαδίας.
Κανένας ήχος! των πανιών μόνον ακούω το χτύπο
εις τα κατάρτια, στο πλευρό τα κυματάκια σκάζουν
και χαρωπά των κοριτσιών γέλια στην πρύμνη επάνω.
Κι όταν ο ήλιος καίγονταν σε μια πανώρια δύση
και πορφυρός βυθίζονταν στης θάλασσας τα βάθη,
επάτησα, τέλος, κι εγώ το χώμα της Ελλάδος!
~
μτφ. Στέφανος Λεύκης
