Μίροσλαβ Χόλουμπ (Miroslav Holub), «Η πόρτα»

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος,
ή μια πόλη μαγική.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.
Μπορεί να δεις κάποια μορφή,
ή ένα μάτι,
ή την εικόνα
μιας εικόνας.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο
κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι
έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Τουλάχιστο
θα γίνει
κάποιο
ρεύμα.

~

μτφρ. Σπύρος Τσακνιάς

* Η ποιητική ευαισθησία του Χόλουμπ, που είναι σπουδαίος παθολόγος αναισθησιολόγος, είναι εμφανώς διαπλασμένη από την επιστημονική του διαμόρφωση. Τα ποιήματά του διακρίνονται από ένα αναλυτικό στοιχείο που αντλεί την ποιητικότητά του από μιαν ιδιότυπη ειρωνική διάθεση. Η γοητεία των ποιημάτων αυτών βρίσκεται στην ένταση που τους προσδίδει η διαρκής αλλά τελικά αναποφάσιστη διακύμανση του συναισθήματος ανάμεσα στην κατάφαση και τη ματαιότητα της ζωής. Το ποίημα «Η πόρτα» είναι χαρακτηριστικό αυτής της διάθεσης. Το αίσθημα του εγκλεισμού και της ανίας που εκφράζει, και η διαφαινόμενη αδυνατότητα εξόδου σε μια λυτρωτική κατάσταση, υποβάλλουν με ενάργεια τη διάσταση που ο ποιητής νιώθει να υπάρχει ανάμεσα στην ανθρώπινη επιθυμία και την ανθρώπινη πραγματικότητα.

Το ποίημα μπορεί να διαβαστεί σε σύγκριση με «Τα παράθυρα» του Καβάφη

πηγή