Ηλίας Λάγιος, «Η Έρημη Γη» (απόσπασμα)

[…] Αυτός, χαίρε τέκνο του μέλλοντος! Κάθεται
κοντά της στο τραπέζι,
Ανυποψίαστος σοσιαλρεαλιστής με φωτεινά μάτια,
Ένας από τους νιόκοπους, που ρήμα εντός των κατοικεί
Όπως η μούχλα στων δικτατόρων τα παλάτια.
Τώρα οι ώρες τους ξανοίγονται στον έρωτα, το αισθάνονται
Απόφαγαν, κι η νύχτα είναι δική τους,
Δίνονται στων κορμιών τους το φιλί
Μεταλαβαίνοντας τη σπασμική ψυχή τους.
Φίδια νερά και σμίγουν εν εκστάσει,

Τα χέρια τους εκβάλλουν σε μια γύμνια που τόσο καλά ξέρουν,

Ίρις οργασμού τους οδηγεί στην οδύνη, στη γαλήνη,

Και νιώθουν την παραφροσύνη της αγάπης τους

σ’ όλο το ένα που υποφέρουν.

(Κι εγώ ο Αθανάσιος, κι εγώ ο Ηλίας, την

είχα ζήσει τούτη τη χαρά

Που μου δόθηκε σ’ αυτό το ίλυνο κελί, φωλιά

του πόθου μου το βράδυ,

Εγώ που πρόδωσα προδόθηκα και απαρνήθηκα τα φτερά

Μου, και καταδύθηκα στο παχύτερο σκοτάδι).

Χαϊδεύονται στερνή φορά,

Και ύστερα ξυπνά μέσα στον άγριο εφιάλτη του…

Κοιτάζει ολημερίς την άδεια κάμαρη και κλαίει,

Πώς έφυγε μακριά, σαν πληγωμένος συνειρμός το ξέρει,

Απ’ το μυαλό του η εικόνα της περνά και λέει:

Ήταν ωραίο όσο κράτησε, μελισσουργός κι αστέρι…

[…] Βρωμάει τριγύρα ο δρόμος

Κάτουρο και τυρί

Οι πόρνες αραγμένες

Στις πόρτες στους στύλους

Μπούτια γυμνά το κρέας

Σαν τους σκύλους

Να ‘ρθει ο πελάτης να χαρεί

Οι πολιτσμάνοι γιούργια

Κάνουν στη γωνιά

Εδώ υπάρχει νόμος

Ην πιάσαν τη Μυτιληνιά.

Γιούπι γιάγια γιούπι για,

Γιούπι γιάγια γιούπι για, έι ω!

Ο Γιάγκος και η Μοιραία

Κρατώντας τα πηρούνια

Ροτόντα φορτωμένη

Με χίλια δυο καλά

Ψυχής και στο μαχιού

Η τρέλα – τράλαλα –

Φορεί χρυσά σπιρούνια

Παίζοντας η ορχήστρα

Ξανάφερνε στη μνήμη

Ιδανικά σπουδαία

Σαμπάνιας κι αστακού.

Γιούπι γιάγια γιούπι για,

Γιούπι γιάγια γιούπι για, έι ω!

«Τουαλέτες και γαμήλια εμβατήρια.

Στο σπίτι μου με ανέθρεψαν με αρχές.

Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου

Με παρέδωσαν στα χέρια του.

Το εσπέρας η μαμά μου του έδωσε

Να πιεί δυο τρία ποτήρια

Κι ύστερα ανέβηκε στο δώμα

και πήρε την παρθενιά μου».

«Ο οργασμός μου ξόφλησε στα γραμμένα φρύδια του,

Κι η ελπίδα κάνει παρέα στον οργασμό μου

Κάποιο θλιμμένο λεφτό

Κοιταχτήκαμε γελώντας.

Υποσχεθήκαμε μια καινούρια πατρίδα,

Γεράκι φωτός. Ύστερα παντρευτήκαμε,

Του γέννησα παιδιά.

Τι θέλεις πια να ονειρευτώ;»….

~

 Από το βιβλίο “Η έρημη γη”, εκδόσεις Ερατώ

πηγή 

Ο ποιητής Ηλίας Λάγιος (1958 - 2005) γεννήθηκε στην Άρτα το αλλά μεγάλωσε στο Ναύπλιο. Σπούδασε στη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έζησε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με την επιμέλεια εκδόσεων, ενώ συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, μεταξύ των οποίων η Νέα Εστία και η Αυγή. Μαζί με τον Γιώργο Κοροπούλη, εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό Ωλήν. Επίσης, μετέφρασε ποιήματα του Saint-John Perse κ.ά.  Εξέδωσε τα ποιητικά βιβλία: "Πρόοδοι εν προόδω", Ωλήν 1981, "Ασκήσεις Ι-ΙΧ", 1984 (με το ψευδώνυμο Αλέξης Φωκάς), "Τα κατά Αλέξιον και Μαρίαν", Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1990, "Συνεστίασις", 1991, "Η ιστορία της Λαίδης Οθέλλος", Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1992, "Το βιβλίο της Μαριάννας", Ίκαρος 1993, "Ο Μικρός Ήρως: το σκετσάκι", Αντί 1996, "Η έρημη γη", Ερατώ 1996, "Περί ζώου", Παρουσία 1996, "Μουζικούλες", Ερατώ 1997, "Της γυναικογυναίκας", Ερατώ 1998, "Το εικοσιτετράωρο της Δηούς", Καστανιώτης 1998, "Θεατρολογία", Καστανιώτης 1998, "Πράξη υποταγής", Ερατώ 2000, "Φεβρουάριος 2001", Ερατώ 2002, "Ο άνθρωπος από τη Γαλιλαία", Ερατώ 2004, το "λαϊκό" αφήγημα "Η αρπαγή της κούτας", Ερατώ 2003 και το "βιβλίο της Μαριάννας", Ίκαρος 3007. Συνέπραξε στις συλλογικές εκδόσεις: "Τριώδιο", Άγρα 1991 (με τους Διονύση Καψάλη και Γιώργο Κοροπούλη), "Ανθοδέσμη", Άγρα 1993 (με τους Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καψάλη και Γιώργο Κοροπούλη). Επίσης, επιμελήθηκε τις εκδόσεις: Κωστής Παλαμάς, "Κ' έχω από σας μια δόξα να ζητήσω" (ανθολογία), Ερμής 2001, Στέλιος Ανεμοδουράς, "Ο μικρός ήρως", Κατάρτι 2001, Robert E. Howard, "Κόναν ο βάρβαρος", Κατάρτι 2001, Ιωάννης Γρυπάρης, "Σκαραβαίοι και τερρακόττες", Ίνδικτος 2002, Johnston McCulley, "Το σημάδι του Ζορρό", Κατάρτι 2003, Edgar Rice Burroughs, "Ο Ταρζάν στο κέντρο της γης", Κατάρτι 2003, Κωστής Παλαμάς, "Η ασάλευτη ζωή", Ιδεόγραμμα, 2004. Το έργο του Λάγιου εκτιμήθηκε από σύγχρονους κριτικούς και ποιητές και μελετήθηκε συνολικά μετά τον θάνατό του από πλήθος κριτικών κειμένων και αφιερωμάτων λογοτεχνικών περιοδικών (Αντί, Manifesto, Νέο επίπεδο, Poeticanet, σοδειά, e-poema). Κριτικοί όπως ο Αλέξανδρος Αργυρίου, ο Γιάννης Δάλλας, ο Νάσος Βαγενάς, η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, ο Ευγένιος Αρανίτσης και ο Ευριπίδης Γαραντούδης τόνισαν την ποιητική ιδιοφυΐα και την ιδιαίτερη προσφορά της γραφής του Λάγιου στο σύγχρονο ποιητικό τοπίο. Υπέκυψε στα τραύματά του στην Αθήνα, στις 5 Οκτωβρίου του 2005, μετά από πτώση από το μπαλκόνι του.