Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Δελφίνια»

Τα φώτα της Kαστέλλας τρέμουν μέσα στα δάκρυά σου, Πρίγκηπα
οι λόφοι πεθαίνουν πριν από μας, και τα έλη δε θα στεγνώσουν με σένα
όλα είναι μοντέρνα και όψιμα προς τη Γλυφάδα, όλα κατάφωτα
στην ψίχα της νύχτας, σχεδόν ανέλπιδα μπορείς να πεις

Kι όμως τα δάκρυα τρέχουνε τώρα ασυγκράτητα
η σκληράδα στο μοντέρνο γυαλί γίνεται όαση από ατμό και νεύρα
από ανταύγειες μιας διάρκειας που υπάρχει μόνο για σε
ανάμεσα σε μιαν αγάπη και σ’ ένα παγωμένο γιαπί

Θλιμμένος γυρίζω καθώς σουρουπώνει στο Mόλυβο

και στις ακρογιαλιές όπου έσυρες τα μαλλιά σου στις θερμασμένες 

     πισίνες και στα παλιά αρχοντικά

και στα τερατουργήματα κάποιας απλοϊκής καρδιάς καθώς βλασταίνει

     στο πιο αθώο, στο πιο φιλντισένιο φιλί

γιατί η ανεύθυνη λέξη σου ούτε καν γράφτηκε μα θα γραφτεί

Άρχοντα. Πέφτει η νύχτα στη θάλασσα κι όλα είναι λίγα.

H ελπίδα μου είσαι, ένα θρύψαλο λύπης για μένα

~

 από το Ωδές στον Πρίγκηπα, Ύψιλον 1991

πηγή

 

 Ο Νίκος Ασλάνογλου, (Θεσσαλονίκη, 1931 - Αθήνα, 1996), είναι σημαντικός μεταπολεμικός Έλληνας ποιητής. Το ψευδώνυμο Αλέξης διάλεξε στα εφηβικά του χρόνια από τον ομώνυμο ήρωα του Ντοστογιέφσκι στο έργο του "Ταπεινοί και καταφρονεμένοι". Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως καθηγητής σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών, ως επιστημονικός συνεργάτης στην Αρχιτεκτονική Σχολή Θεσσαλονίκης και μετά το 1980, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ως επιμελητής και λογοτεχνικός σύμβουλος στον εκδοτικό οίκο Ευσταθιάδη. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την πολυγραφημένη έκδοση του έμμετρου θεατρικού μονοπράκτου έργου Θάλασσα και συγχρονισμός, απόσπασμα του οποίου δημοσίευσε το 1953 στις σελίδες του φοιτητικού περιοδικού "Πυρσός".  Στο ίδιο περιοδικό υπήρξε επίσης μέλος της συντακτικής επιτροπής (1953-1955) και δημοσίευσε οχτώ ακόμη ποιήματα. Βασικό στέλεχος του περιοδικού του Ντίνου Χριστιανόπουλου "Διαγώνιος" (1958-1962), συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά "Διάλογος", "Καινούρια Εποχή", "Ευθύνη", "Ausblicke" και τις εφημερίδες "Δράσις" και "Ναυτεμπορική". Πέθανε στην Αθήνα. Η ποίηση του Ασλάνογλου δέχτηκε επιδράσεις από τα καλλιτεχνικά ρεύματα του νεοσυμβολισμού και του υπαρξισμού, ενώ καθοριστικό ρόλο στη γραφή του έχουν η ανάμνηση εμπειριών και βιωμάτων, η θεματική της μετεμφυλιακής ελληνικής πραγματικότητας και επιρροές από την ποίηση του Σεφέρη, του Καρυωτάκη, του Άγρα. Από τη μεταφραστική λογοτεχνική του δραστηριότητα σημειώνουμε τις Εκλάμψεις του Ρεμπώ.  [Βιογραφία]