Πωλ Βερλαίν (Paul Verlaine), «Ο Ουρανός»

Το γαλανό ουρανό χαρά αποπάνω μου
θεού γιομίζει.
Ένα δεντρί το βάγιο του από πάνω μου
το ναναρίζει.

Σημάντρου αχός στον ουρανό που φαίνεται
γλυκοσκορπιέται.
Ένα πουλάκι στο δεντρί που φαίνεται
παραπονιέται.

Ήσυχη, απλή, θεέ μου, η ζωή ειν’ εκεί…

ειρηνοφόρα

τουτ’ η βοή που φτάνει, ειν’ από κει,

από τη χώρα.

Τι τάκαμες, εσύ που κλαις και κλαις,

δάκρυα ποτάμι,

τα νιάτα σου –πες, πες μου– εσύ που κλαις,

τι τάχεις κάμει;

~

Μετάφραση: Κ. Παλαμάς

πηγή