Τζον Άσμπερυ (John Lawrence Ashbery), «Περιπλανώμενος»

Πώς να σε ονομάσω;
Σίγουρα δεν υπάρχει όνομα για σένα
Με τον τρόπο που τ’ αστέρια έχουν ονόματα
Που κάπως τους ταιριάζουν. Απλά περιπλανιέσαι,

Ένα αντικείμενο περιέργειας για κάποιους,
Όμως πολύ προσηλωμένος
Στη μυστική μουντζούρα στο πίσω μέρος της ψυχής σου
Για να πεις πολλά, και να περιπλανηθείς,

Χαμογελώντας στον εαυτό σου και τους άλλους.

Γίνεται κάπως μοναχικό

Αλλά και απωθητικό ταυτόχρονα.

Αντιπαραγωγικό, καθώς συνειδητοποιείς για ακόμη μια φορά

Ότι ο πιο μακρύς δρόμος είναι ο πιο αποδοτικός,

Εκείνος που έκανε γύρους στα νησιά, και

Πάντοτε φαινόσουν να ταξιδεύεις σ’ έναν κύκλο.

Και τώρα που το τέλος είναι κοντά

Τα μέρη του ταξιδιού ανοίγουν όπως ένα πορτοκάλι.

Υπάρχει φως εκεί, και μυστήριο και τροφή.

Έλα να το δεις.

Έλα όχι για μένα αλλά γι’ αυτό.

Αν όμως είμαι ακόμη εδώ, αποδέξου ότι μπορεί να ιδωθούμε.

~

Μετάφραση: Χάρης Γαρουνιάτης
πηγή