Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

Μολιέρος (Molière)

«Ο Ταρτούφος» (1664)

Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

Μολιέρος (Molière)

«Ο αρχοντοχωριάτης» (1670)

Μολιέρος (Molière)

«Ντον Ζουάν» (1665)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Όνειρο Θερινής Νυκτός»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Ματωμένος Γάμος»

Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ

«Ο μικρός πρίγκηπας»

Αντόν Τσέχωφ

«Ένας αριθμός»

Ντάριο Φο

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού»

Ευγένιος Ιονέσκο

«Ρινόκερος»

Έντγκαρ Άλαν Πόε

«Ιστορίες αλλόκοτες»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»

721 Ποιητές - 8.160 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Άγγελος Σικελιανός, «H απόλυτη ζωή μου»

«Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου!
Αυτό μονάχα με γεμίζει,
αυτό μονάχα με στυλώνει,
αυτό μονάχα με κρατάει στη γη!
Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες
κάτου από το χώμα
κι ολοένα μπλέχονται
και σμίγουνε κι αναζητιώνται και τυλίγονται
και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει
βουίζοντας στις φλέβες μας
κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα
σ’ αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας!

Α, πώς δουλεύει μέρα – νύχτα μέσα μου,
στο σώμα μου όλο,
από τα νύχια στην κορφή,
αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου,
των ματιών μου για τα μάτια Σου,
της πνοής μου για την πνοή Σου,
των ριζών μου για τις ρίζες Σου.
Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη,
η ακοίμητη αίσθησή της.
Και μήτ’ έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής!
Να Σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές,
να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης για να Σε αγγίξω.
Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου.
Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός
θα γίνουν αιώνια Ενα
κι η πνοή του Σύμπαντος
στα φρένα μας
μια μόνη Μουσική…»
~
 2 Ιουλίου 1939, Αθήνα – «Γράμματα στην Αννα»
 
Ο Άγγελος Σικελιανός (Λευκάδα, 1884 – Αθήνα, 1951) ήταν ένας από τους μείζονες Έλληνες παραδοσιακούς ποιητές. Ο Σεφέρης τον αποκάλεσε «Άρχοντα της λαλιάς μας». Ο Παλαμάς τον θεωρούσε περισσότερο φιλόσοφο παρά ποιητή. Το έργο του διακρίνεται από έντονο λυρισμό και ιδιαίτερο γλωσσικό πλούτο. Τα ενδιαφέροντά του ήταν καθαρά λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αισχύλο αλλά και την Αγία Γραφή και ξένους λογοτέχνες όπως τον Ντ' Αννούντσιο. Το 1902, δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα λογοτεχνικά περιοδικά Διόνυσος και Παναθήναια. Υπήρξε 5 φορές υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Άγγελος Σικελιανός υπέφερε από χρόνια ημιπληγία. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Ιουνίου 1951 έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία εξαιτίας λήψης φαρμάκου που του προκάλεσε σημαντικές διαταραχές και τάφηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. [Βιογραφία]

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

 
 
𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης