Σ’ εγνώρισα, καλέ, κι εθαύμασα κλεισμένα
του πνεύματος και της καρδιάς εις την ψυχή σου
ν’ ανθούν τα δώρα, ώστε από σε της παραδείσου
αύρα ζωογονεί και στήθη νεκρωμένα.
Δεν είδα αργότερα το φως, ώστ’ ενωμένα
τα πρώτα χρόνια της ζωής εγώ μαζί μου
να ζω με την πνοή σου
στα ύψη πόχ’ η τέχνη θαύματα πλασμένα.
του πνεύματος και της καρδιάς εις την ψυχή σου
ν’ ανθούν τα δώρα, ώστε από σε της παραδείσου
αύρα ζωογονεί και στήθη νεκρωμένα.
Δεν είδα αργότερα το φως, ώστ’ ενωμένα
τα πρώτα χρόνια της ζωής εγώ μαζί μου
να ζω με την πνοή σου
στα ύψη πόχ’ η τέχνη θαύματα πλασμένα.
Δε φτάνει εκεί κανείς αν δεν του δώσει η μοίρα
ομόψυχον θνητόν το θάρρος του ν’ αυξήσει·
αλλ’ αν σ’ εμέ του ιδανικού κλειστή ’ναι η θύρα,
θα ’ρθει ακτίνα χρυσή το σκότος να διαλύσει
αν στην ενέργεια του καλού δε μείνει στείρα
η γενεά σου κι οδηγόν εσέ γνωρίσει.
Ο Λορέντζος Μαβίλης (Ιθάκη, 1860 - Ιωάννινα, 1912) ήταν Ελληνοϊσπανός
λυρικός ποιητής, και συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων. Ο Μαβίλης
σκοτώθηκε κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Θεωρείται ο μεγαλύτερος
σονετογράφος της Ελλάδας. Λέγεται ότι διατηρούσε ερωτικό δεσμό με την
ποιήτρια Μυρτιώτισσα - κατά κόσμον Θεώνη Δρακοπούλου, η οποία υπηρέτησε την ερωτική ποίηση και το ποίημά της "Τι άλλο καλέ μου"
(1925) είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Ως φόρο τιμής στο συνολικό έργο
του Μαβίλη η κεντρική πλατεία της γενέτειράς του, Ιθάκης, έχει πάρει το
ονομά του. [Βιογραφία]
