Νίκος Καββαδίας, «Ἐρωτικὸ γράμμα»

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο απόψε το Αιγαίο.       
Το ίδιο κι εγώ.
Χθες δεν πρόλαβα να καθίσω στο τραπέζι κι ένα τηλέφωνο
με κατέβασε στο λιμάνι. Στις εφτά που σαλπάραμε, δεν
μπορούσα να περπατήσω από την κούραση. Η παρηγοριά μου
ήταν η «ώρα» σου. Η λύπη μου ότι δεν κυβέρνησα ούτε στιγμή
το καταπληκτικό Θαλασσινό σκαρί, το κορμί σου.
Από δείλια και ατζαμοσύνη σήκωσα το κόκκινο σινιάλο της Ακυβερνησίας.
Είδα χθες, πολλές φορές την κοπέλα της πλώρης:
Τη λυσίκομη φιγούρα να σκοτεινιάζει, να θέλει να κλάψει.

Σα να ῾χε πιστέψει για πρώτη φορά ότι πέθανε, ο Μεγαλέξανδρος,

όμως το καρχηδόνιο επίχρισμά του έμενε το ίδιο λαμπρό.

Με το αυτοκρατορικό κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός.

Βελούδο που σκεπάζει ιερὸ δισκοπότηρο.

Όστρακο ωκεάνιο αλμυρό. Κρασί βαθυκόκκινο που δίνει

δόξα στο κρύσταλλο. Πληγή απὸ κοπίδι κινέζικο.

Αστραπή. Βυσσινί ηλιοβασίλεμα.

Λαμπάδα της πίστης μου.

Ανοιχτό σημάδι του έρωτά μου

Όνειρο και τροφή της παραφροσύνης μου

Σε αγκαλιάζω.

ΚΟΛΙΑΣ

~

Ένα ποίημα που έστειλε ο ποιητής στη Θεανώ Σουνά, 

την οποία και ειχε ερωτευτεί προς το τέλος της ζωής του

(Ανένταχτα)