Βερόνικα Μίκλε (Veronica Micle), «Τι νιώθω, λοιπόν, δεν ξέρω»

Αν της ιτιάς κλαρί χτυπά
τη τζαμαρία τη θαμπή,
μνήμη καλή είναι που αγαπά
πάλι στο σπίτι μου να μπει.

Στης λίμνης το φυρό νερό
αστέρι' αν τρέμουνε πολλά,
είναι τον πόνο τον πικρό
να μου πραΰνουν απαλά.

Κι αν από φράχτη συννεφιά
βγαίν' η σελήνη και κοιτά,
είναι η θεία σου ομορφιά
που με ακλουθεί παντού πιστά.
~
 (Η Βερόνικα Μίκλε αυτοκτόνησε στις 3 Αυγούστου στο χωριό Βάρατεκ της βορειοανατολικής Ρουμανίας, με κατάποση αρσενικού. Πενήντα μέρες μετά το τραγικό τέλος του Εμινέσκου με τον οποίο την έδενε δεκαεπτάχρονη αδιέξοδη σχέση.)

μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος

πηγή