Μιχάι Εμινέσκου (Mihai Eminescu), «Στο ίδιο δρομάκι» (απόσπασμα)

 Στο ίδιο δρομάκι το φεγγάρι
τα παραθύρια σου χτυπά,
μόνο εσύ πίσω απ’το τζάμι
δεν φαίνεσαι, καλή μου, πια.
Τα ίδια δένδρα έχουν ανθίσει,
κλωνάρια απλώνουν στη φραγή,
μονάχα οι περασμένες μέρες,
αχ, δεν ξανάρχονται μαζί.
Στα ερωτήματα μου όλα
συ με φιλιά μου απαντούσες,
και τίποτ’ άλλο έξω από μένα
πια να σκεφτείς δεν ευκαιρούσες.
Δεν ήξερα πως είν’ το ίδιο
μέσα στη μέθη της ζωής
ή σε γυναίκα να πιστέψεις
ή σε σκιά να στηριχτείς.
Άνεμος τρέμει στις κουρτίνες
και σήμερα καθώς εχτές,
μονάχα συ πια δεν προβάλλεις
ποτέ, ποτέ πίσω απ’αυτές.

~

 μετάφραση Ρίτα Μπούμη Παπά

πηγή