Τσάρλς Μπουκόβσκι (Charles Bukowski), «Κλαμπ Κόλαση, 1942»

το επόμενο μπουκάλι ήταν το μόνο πράγμα
που είχε σημασία.
στο διάολο και το φαγητό, στο διάολο και
το νοίκι
το επόμενο μπουκάλι ήταν η λύση
για όλα
κι αν μπορούσες να έχεις δύο ή
τρία ή τέσσερα μπουκάλια καβάτζα
τότε η ζωή ήταν στ' αλήθεια ωραία.

κατάντησε να μας γίνει συνήθεια,

τρόπος ζωής.

πού θα μπορούσαμε να βρούμε άραγε το επόμενο

μπουκάλι;

μας έκανε επινοητικούς, πονηρούς,

τολμηρούς.

κάποτε κάναμε ακόμα και βλακείες

και πιάναμε δουλειά για 3 ή 4 μέρες

ή και για καμιά βδομάδα ακόμη.

το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε

ένα γύρο και να συζητάμε για

βιβλία και λογοτεχνία

και να βάζουμε στα ποτήρια μας

κι άλλο κρασί.

ήταν το μόνο πράγμα που είχε κάποιο

νόημα για μας.

είχαμε, βέβαια, και

τις περιπέτειές μας:

τρελές φιλενάδες, καβγάδες, τις

απελπισμένες σπιτονοικοκυρές, την

αστυνομία.

προκόψαμε με το ποτό και

με την τρέλα και με τη

συζήτηση.

όταν άλλοι άνθρωποι χτύπαγαν

κάρτα

εμείς συχνά δεν ξέραμε καν

ποια μέρα ή ποια βδομάδα ήταν.

είχαμε αυτή τη μικρή συμμορία,

όλοι νέοι, και διαρκώς άλλαζε

έτσι που κάποια μέλη απλώς

εξαφανίζονταν, άλλοι επιστρατεύονταν,

μερικοί σκοτώθηκαν στον πόλεμο

μα συνεχώς νέοι οπαδοί

κατέφθαναν.

ήταν το Κλαμπ από την Κόλαση

κι εγώ ήμουν ο Πρόεδρος τού

Συμβουλίου.

* * *

τώρα πίνω μόνος μες στο ήσυχο

δωμάτιό μου στο

δεύτερο πάτωμα που βλέπει το λιμάνι

του San Pedro.

είμαι άραγε εγώ ο τελευταίος των

τελευταίων;

αρχαία φαντάσματα αιωρούνται μέσα και έξω απ'

αυτό το δωμάτιο.

μόλις που μισοθυμάμαι τα πρόσωπά τους.

με κοιτάζουν, οι γλώσσες τους

κρέμονται έξω.

σηκώνω το ποτήρι μου προς το μέρος τους.

παίρνω ένα πούρο, το κολλάω στη

φλόγα του αναπτήρα

μου.

ρουφάω βαθιά

και να μια λάμψη γαλάζιου

καπνού καθώς

στο λιμάνι

ένα πλοίο βαράει τη

σειρήνα του.

μοιάζουν όλα με μια καλή παράσταση, καθώς αναρωτιέμαι πάλι:

τι γυρεύω εγώ

εδώ;

~

μτφρ: ?

πηγή