Ράινερ Ρίλκε (Rainer Maria Rilke), «Εμπειρία θανάτου»

Δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτή την αναχώρηση, αφού
     δεν μας κοινοποιεί. Δεν έχουμε κανένα λόγο
     να δείχνουμε θαυμασμό και αγάπη ή μίσος
     στον θάνατο, τον οποίο εκείνη η μάσκα

τραγικού θρήνου τόσο θαυμαστά παραμορφώνει.
     Γεμάτος ρόλους είναι ακόμα ο κόσμος, τους οποίους παίζουμε.
     Όσο ανησυχούμε κατά πόσο αρέσουμε,
     παίζει κι ο θάνατος, αν και δεν αρέσει.

     Μα καθώς έφευγες, διείσδυσε σ' αυτή τη θεατρική σκηνή

 μια λωρίδα πραγματικότητας, μέσα από την ίδια σχισμή

     απ' την οποία αναχωρούσες: πράσινο πραγματικής πρασινάδας,

     πραγματικό ηλιόφως, πραγματικό δάσος.

     Εμείς εξακολουθούμε να παίζουμε. Έντρομοι απαγγέλλοντας

     τα οδυνηρά μαθημένα, με τα χέρια ενίοτε υψωμένα

 χειρονομώντας· αλλά η απομακρυσμένη ύπαρξή σου,

     που αποσπάστηκε απ' το θεατρικό μας έργο, μπορεί

     κάποτε να μας καταλαμβάνει, κάπως σαν γνώση

     εκείνης της πραγματικότητας που χαμηλώνει έως εμάς,

     έτσι ώστε για ένα διάστημα, παρασυρμένοι,

 παίζουμε τη ζωή, μην αποβλέποντας σε επευφημίες.

~

μετάφραση - ανάλυση Γιάννη Τζαβάρα