Αλέξης Τραϊανός, «Φύλακας ερειπείων»

Μέρες σέρνοντας πίσω τους
άδεια περίεργα αντικείμενα
Ώστε να ζεις πάλι τα πράγματα
Απ’ όπου κάποτε αναχωρήσεις για πάντα
Βρόμικα παγωμένα νερά
Σκόνη νεκρών αετών βαθιά
Σε τεράστια κοιμισμένα κτίρια
Το απογχονισμένο τοπίο κι η φρίκη του
Με τους τέσσερις τοίχους του ορίζοντα
Να κλείνει το πρωινό
Γκρίζα κηλίδα μέσα στο μάτι σου
Ν’ ανοίγει καφενείο η πληγή
Για να μοιράσεις ξανά τα χαρτιά σου
Στο τίποτα
Αδόλφε παλιέ αδερφέ του Θανάτου
Σε μαγαζί στη στοά
Στο πάτωμα πριονίδια
Και μια μαύρη γριά
Μ’ έναν αργό μπόγο μοναξιάς
Σε μια δίχως τέλος και αρχή
Τρίτης κατηγορίας ιστορία
Όπου εσύ πεθαμένος θαμώνας
Ξύνεις τα μολύβια σου
Ξύνεις τα χρόνια σου
Ξύνεις τον εγκέφαλο
Όλων αυτών των τρελών
Να δεις αν μπορούν να ξεχωρίσουν
Μερικά βασικά χρώματα
Ίσως να γράψεις το αριστούργημά σου
Σ’ ένα κοσμικό ψυχιατρείο
Να κοιτάς συνέχεια το χειμώνα
Βέβαια καθόλου παράξενο
Αφού σε τόσες περιπτώσεις
Μ’ αυτό το αφηνιασμένο
Απ’ την αιμορραγία αίμα σου
Κατορθώνεις την πτώση
Έτσι
Που με τα μάτια σου της νυχτερίδας
Ακουμπάς το σκοτάδι
Και με τα δάχτυλά σου της νυχτερίδας
Περπατάς περπαπάς
Μέσα στις φέτες του καλοριφέρ
Που τόσα καλοκαίρια έχεις φωλιάσει
Νιώθεις έτσι το κρότο τις νύχτας
Ήσυχη μες στα έπιπλα πλήξη
Εσύ που θα φύγεις
Με τα πρώτα σκουπίδια
Τα αποτσίγαρα τα άδεια μπουκάλια
Τα ξεραμένα λουλούδια
Φύλακας ερειπίων
Βαλμένος κι εσύ σε μια νάιλον σακούλα
Με μια υποψία πως κλέφτες θα έρθουν
Για αυτά τα λείψανα έστω
Κι αυτό το μακρύ
Κίτρινο
Χαλασμένο δόντι
Του ηλίου

πηγή

 

Ο Αλέξης Τραϊανός, πραγματικό όνομα Αλέξανδρος Ζαβατάρης, (Θεσσαλονίκη, 1944 - Καπανδρίτι Αττικής, 1980) ήταν Έλληνας ποιητής της γενιάς του '70, μεταφραστής και κριτικός ποίησης. To 1963 εισάγεται στο Οικονομικό της Νομικής του ΑΠΘ και το 1972 πήρε το πτυχίο του και προσλήφθηκε στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, από την οποία πήρε μετάθεση για την Αθήνα το 1979.  Υπήρξε ο πρώτος που μετέφρασε beat ποίηση στα ελληνικά. Επίσης, μετέφρασε μέρος των έργων των Τσέζαρε Παβέζε και Τσαρλς Μπουκόφσκι. Η ποίηση του λείπει από τις περισσότερες ανθολογίες σύγχρονων Ελλήνων ποιητών, όπως και από τα βιβλία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και της Ακαδημίας. Η γραφή του είναι ελλειπτική και συνάμα καταγγελτική. Η φόρμα παίζει καθοριστικό ρόλο, καθώς τα όρια καραδοκούν στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο του ποιητή. Η γλώσσα είναι ανανεωτική και άμεση. Ο Βασίλης Στεριάδης έγραψε στην Καθημερινή το 1978: Η φιλοσοφική-υπαρξιακή θέση του Α. Τ. είναι ακραία. Η ατμόσφαιρα των ποιημάτων του είναι σε οριακό σημείο φορτισμένη από τον κίνδυνο της ακροβασίας του μυαλού και σαν τοξινωμένη, σε μια λειτουργία όπου κάθε στιγμή το παιχνίδι με τα νεύρα μπορεί να χαθεί... Αυτοκτόνησε στις 7 Μαΐου του 1980 στο Καπανδρίτι.