Γιώργος Σεφέρης, «Άνοιξη μ.Χ.»

Πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
φόρεσε χρώματα ἀνοιχτὰ
καὶ μὲ περπάτημα ἀλαφρὺ
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
πάλι τὸ καλοκαίρι
χαμογελοῦσε.

Μέσα στοὺς φρέσκους ροδαμούς

στῆθος γυμνὸ ὡς τὶς φλέβες

πέρα ἀπ᾿ τὴ νύχτα τὴ στεγνὴ

πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἄσπρους γέροντες

ποὺ συζητοῦσαν σιγανὰ

τί θά ῾τανε καλύτερο

νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ

ἢ νὰ τραβήξουν τὸ σκοινὶ

νὰ κρεμαστοῦνε στὴ θηλιὰ

ν᾿ ἀφήσουν ἄδεια σώματα

κεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς δὲν ἄντεχαν

ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς δὲν πρόφταινε

καὶ λύγιζαν τὰ γόνατα.

Μὲ τοὺς καινούργιους ροδαμούς

οἱ γέροντες ἀστόχησαν

κι ὅλα τὰ παραδώσανε

ἀγγόνια καὶ δισέγγονα

καὶ τὰ χωράφια τὰ βαθιὰ

καὶ τὰ βουνὰ τὰ πράσινα

καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ βιός

τὴ σπλάχνιση καὶ τὴ σκεπὴ

καὶ ποταμοὺς καὶ θάλασσα

καὶ φύγαν σὰν ἀγάλματα

κι ἄφησαν πίσω τους σιγὴ

ποὺ δὲν τὴν ἔκοψε σπαθὶ

ποὺ δὲν τὴν πῆρε καλπασμός

μήτε ἡ φωνὴ τῶν ἄγουρων

κι ἦρθε ἡ μεγάλη μοναξιὰ

κι ἦρθε ἡ μεγάλη στέρηση

μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἄνοιξη

καὶ κάθισε κι ἀπλώθηκε

ὡσὰν τὴν πάχνη τῆς αὐγῆς

καὶ πιάστη ἀπ᾿ τ᾿ ἀψηλὰ κλαδιὰ

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ δέντρα γλίστρησε

καὶ τὴν ψυχή μας τύλιξε.

Μὰ ἐκείνη χαμογέλασε

φορώντας χρώματα ἀνοιχτὰ

σὰν ἀνθισμένη ἀμυγδαλιὰ

μέσα σε φλόγες κίτρινες

καὶ περπατοῦσε ἀνάλαφρα

ἀνοίγοντας παράθυρα

στὸν οὐρανὸ ποὺ χαίρονταν

χωρὶς ἐμᾶς τοὺς ἄμοιρους.

Κι εἶδα τὸ στῆθος της γυμνὸ

τὴ μέση καὶ τὸ γόνατο

πῶς βγαίνει ἀπὸ τὴν παιδωμὴ

νὰ πάει στὰ ἐπουράνια

ὁ μάρτυρας ἀνέγγιχτος

ἀνέγγιχτος καὶ καθαρός,

ἔξω ἀπ᾿ τὰ ψιθυρίσματα

τοῦ λαοῦ τ᾿ ἀξεδιάλυτα

στὸν τσίρκο τὸν ἀπέραντο

ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαῦρο μορφασμὸ

τὸν ἱδρωμένο τράχηλο

τοῦ δήμιου π᾿ ἀγανάχτησε

χτυπώντας ἀνωφέλευτα.

Ἔγινε λίμνη ἡ μοναξιὰ

ἔγινε λίμνη ἡ στέρηση

ἀνέγγιχτη κι ἀχάραχτη.

16 Μαρτ. ῾39

πηγή