Μαρία Πολυδούρη, «Πριν φύγω..»

Πριν φύγω για το μακρινό ταξίδι, θα περάσω,
διασχίζοντας αδιάφορα των δρόμων τη βοή,
από τον κήπο που άλλοτε, κάποια απροσδόκητη ώρα
τα μάτια σου μου μίλησαν για μιαν ωραία ζωή.

Και λησμονώντας πως κ’ οι δυο βγήκαμε γελασμένοι
κ’ έγινε τόνειρο φωτιά μεσ’ στην ανατολή,
θα ιδώ τάνθη ν’ ανοίγωνται στο φως και να προσφέρουν
την εύοσμη ψυχούλα τους στης αύρας το φιλί.

Θα ιδώ τα δέντρα στη βαριά πρασιά ντυμένα πάλι.
Περιπλοκάδες να ρουφούν ζωή στα ταπεινά,
χωρίς νάναι λιγότερο χαρούμενες για τούτο
και τάνθη τους λιγότερο περήφανα κι’ αγνά.

Και σαν από ένα μάταιο πείσμα και εγώ να ζήσω
όσα μούπαν τα μάτια σου στ’ ωραίο βραδινό,
θα ιδώ να γέρνης πάνω μου και θάναι τόσο λαύρο,
τόσο μεγάλο το φιλί σαν πρώτο, σα στερνό.

~

Ηχώ στο Χάος (1929)