(1).jpg)
.png)
Έχω σκοπό, δίχως την παραμικρή συγκίνηση, ν' απαγγείλω μεγαλόφωνα το ψυχρό και σοβαρό ποίημα που πρόκειται ν' ακούσετε. Εσείς, πάλι, προσέξτε τι περιέχει και φυλαχτείτε από τη θλιβερή εντύπωση, που δεν μπορεί να μην προκαλέσει, όμοια μ' αισχρή κηλίδα, μέσα στις ταραγμένες σας φαντασίες. Μην πάει και βάλετε με το νου σας πως τούτη τη στιγμή βρίσκομαι στο κατώφλι του θανάτου, όχι, δεν βρικολάκιασα ακόμη, και τα γεράματα δεν μου έχουν κολλήσει στο μέτωπο...
Γέροντα ωκεανέ, είσαι το σύμβολο της μονιμότητας. Πάντα, ατέλειωτα, μένεις ο ίδιος. Δεν αλλάζεις ποτέ σημαντικά, κι αν κάποτες, εδώ να πούμε, είναι τα κύματά σου αγριεμένα, κάπου αλλού, πιο πέρα, είναι τελείως ήσυχα. Δεν είσαι σαν τον άνθρωπο, που σταματά στον δρόμο να χαζέψει δυο κοπρόσκυλα π' αρπάχτηκαν απ' τα λαρύγγια και δεν στέκεται ούτε στιγμή όταν τύχει και περνά κηδεία. Που το πρωί είναι ήσυχος και το βράδυ πνιγμένος στη γρουσουζιά, που γελά σήμερα κι αύριο κλαίει. Σε χαιρετώ γέροντα ωκεανέ!... (μετάφραση Νίκος Εγγονόπουλος-1944)
Το ίδιο απόσπασμα μεταφρασμένο από την Έλλη Νεζερίτη, στις αρχές της δεκαετίας του 1980: Σκοπεύω ν' απαγγείλω ψύχραιμα και δυνατά την κυριότερη στροφή. Επειδή όμως είναι αποκαρδιωτική, σεις, ακούγοντας της δώστε στο νόημά της μόνο προσοχή, και φυλαχτείτε από τη θλιβερή εντύπωση, που σίγουρα θ αφήσει σαν σημάδι από καμένο σίδερο στα ταραγμένα πνεύματά σας. Και μη νομίσετε πως πρόκειται να βγει η ψυχή μου, δεν έγινα ακόμη σκελετός, κι ούτε και τα γεράματά άφησαν τη σφραγίδα τους στο μέτωπό μου...
Γέρο ωκεανέ, συ είσαι το σύμβολο, για να είναι κανείς αυτό που είναι. Πάντα ίδιος με τον εαυτόν σου. Συ, δεν αλλάζεις, έτσι που να γίνεσαι αγνώριστος. Κι αν τύχει κάπου τα κύματά σου να σηκώνονται βουνά, πιο μακριά, σε κάποια άλλη ζώνη, κυλάνε ήρεμα γαληνεμένα. Του λόγου σου, δεν είσαι σαν τον άνθρωπο, που σταματάει στο δρόμο, να δει δυο καπροδοντικά σκυλιά πιασμένα απ' το λαιμό να τρώγονται, και που δεν σταματάει όταν μπροστά του περνάει κηδεία, και που το πρωί είναι στα κέφια του, και το βράδυ στις ακεφιές του, και που σήμερα γελάει κι αύριο κλαίει. Χαίρε, ωκεανέ!...πηγή
Μετάφραση - Ανάλυση Έλλη Νεζερίτη εκδ. ΕΚΑΤΗ
Όλο το έργο σε μορφή pdf ΕΔΩ
*Ο Ιζιντόρ Ντυκάς, γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Λωτρεαμόν ή Κόμης του Λωτρεαμόν, ήταν Γάλλος ποιητής, δημιουργός των Ασμάτων του Μαλντορόρ που αποτελούν και το σημαντικότερο έργο του. Γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) την περίοδο που ο πατέρας του εργαζόταν στο γαλλικό προξενείο. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τα Άνω Πυρηναία και φαίνεται πως διέθετε μία αξιόλογη περιουσία, αν και τα περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ντυκάς δεν είναι ως σήμερα εξακριβωμένα. Γνωρίζουμε πως ο Ντυκάς ταξίδεψε στο Παρίσι με σκοπό να δώσει εξετάσεις στην Πολυτεχνική Σχολή και στη Σχολή Μεταλλειολόγων, περίπου τον Αύγουστο του 1867. Το 1868 δημοσίευσε το πρώτο από Τα άσματα του Μαλντορόρ, έργο που ολοκληρώθηκε περίπου ένα χρόνο αργότερα και περιελάμβανε συνολικά έξι άσματα, γραμμένα σε πεζό λόγο αλλά κατά βάση ποιητικού χαρακτήρα. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Κόμης του Λωτρεαμόν, ονομασία που πιθανόν να στηρίζεται στο γαλλικό μυθιστόρημα Λωτρεαμόν (Lautreamont) του Eugène Sue. Το 1870 δημοσίευσε τη συλλογή Poésies (Ποιήματα) και την ίδια χρονιά, στις 24 Νοεμβρίου πέθανε στην κατοικία του στο Παρίσι. Σχετικά με την αιτία του θανάτου του έχουν διατυπωθεί διάφορες εκδοχές και σύμφωνα με την επικρατέστερη ο θάνατός του προήλθε από κάποια μολυσματική αρρώστια.
Αν και ο θάνατος τον βρήκε μόλις στα 24 του χρόνια κατάφερε και άφησε ένα έργο διαχρονικό, προδρομικό και μεγαλειώδες. Αποκαλείται «πατέρας της αμφισβήτησης» και «πρώιμη μεγαλοφυΐα».
Η κεντρική ιδέα των έξι ασμάτων είναι ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κακός. Όλοι είναι εν δυνάμει εγκληματίες . Με βάση αυτή την ιδέα ο κεντρικός ήρωας του έργου με το υποβλητικό όνομα Μαλντορόρ διαπράττει φρικιαστικά εγκλήματα για να δείξει στους ανθρώπους πόσο κακοί μπορούν να γίνουν και μέχρι ποιο σημείο μπορούν να φτάσουν για να ικανοποιήσουν τα αρρωστημένα πάθη τους. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο Λωτρεαμόν δεν λαμβάνει υπόψη του το εξωτερικό περιβάλλον, δηλαδή, τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες, που συμβάλλουν στην διαμόρφωση των ανθρώπινων χαρακτήρων.
ο Λωτρεαμόν δεν είναι άθεος, θα μπορούσε, όμως, να χαρακτηριστεί αιρετικός, καθώς σπάνια αναφέρεται στη λέξη θεός, ενώ προτιμά τη λέξη «Δημιουργός», αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι αναφέρεται σε μια γενεσιουργό δύναμη και όχι απαραίτητα στον θεό.
Ο λόγος του, χειμαρρώδης με πολύ ζωντανές περιγραφές, παρομοιώσεις και έναν αβίαστο ρυθμό.Οι επιδράσεις στο έργο του Λωτρεαμόν ξεκινούν από τον Όμηρο, περνούν από τον Ντάντε και φτάνουν ως τον Πόε και τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Όμως, πέρα από τις επιδράσεις, που δέχτηκε ο συγγραφέας θεωρήθηκε ένας από τους αναμορφωτές της γαλλικής λογοτεχνίας, καθώς στο έργο του συναντάμε αρκετά προδρομικά στοιχεία υπερρεαλισμού.
