Εγκώμια Επιταφίου Θρήνου (+Στίχοι)
(Ψάλλει η χορωδία Μοναχών της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου)
*
Επιτάφιος Θρήνος – Εγκώμια Στάση Πρώτη
(Ψάλλει η χορωδία Μοναχών της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου)
*
Επιτάφιος Θρήνος – Εγκώμια Στάση Πρώτη
Ἡ ζωή ἐν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
καί ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.
Ἡ ζωή, πῶς θνήσκεις;
πῶς καί τάφω οἰκεῖς;
τοῦ θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ,
καί τοῦ Ἅδου τούς νεκρούς ἑξανιστᾶς.
Μεγαλύνομεν σέ,
Ἰησοῦ βασιλεῦ,
καί τιμῶμεν τήν ταφήν καί τά πάθη σου,
δί’ ὧν ἔσωσας ἠμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς.
Μέτρα γής ὁ στήσας
ἐν σμικρῶ κατοικεῖς,
Ἰησοῦ παμβασιλεύ, τάφω σήμερον,
ἐκ μνημάτων τούς θανόντας ἀνιστῶν.
Ἰησοῦ Χριστέ μου,
βασιλεῦ τοῦ παντός,
τί ζητῶν τοῖς ἐν τῷ Ἅδη ἐλήλυθας,
ἤ τό γένος ἀπολύσαι τῶν βροτῶν;
Ὁ δεσπότης πάντων
καθορᾶται νεκρός,
καί ἐν μνήματι καινῶ κατατίθεται
ὁ κενώσας τά μνημεῖα τῶν νεκρῶν.
Ἡ ζωή ἐν τάφω
κατετέθης Χριστέ,
καί θανάτω σου τόν θάνατον ὤλεσας
καί ἐπήγασας τῷ κόσμω τήν ζωήν.
Μετά τῶν κακούργων
ὡς κακοῦργος, Χριστέ,
ἐλογίσθης, δικαιῶν ἠμᾶς ἅπαντας
κακουργίας τοῦ ἀρχαίου πτερνιστοῦ.
Ὁ ὡραῖος κάλλει
παρά πάντας βροτούς
ὡς ἀνείδεος νεκρός καταφαίνεται,
ὁ τήν φύσιν ὠραΐσας τοῦ παντός.
Ἅδης πώς ὑποίσει, Σῶτερ,
παρουσίαν τήν σήν
καί μή θάττον συνθλασθείη σκοτούμενος,
ἀστραπῆς φωτός σου αἴγλη ἐκτυφλωθεῖς;
Ἰησοῦ, γλυκύ μοί
καί σωτήριον φῶς,
τάφω πῶς ἐν σκοτεινῶ κατακέκρυψαι;
ὤ ἀφάτου καί ἀρρήτου ἀνοχῆς!
Ἀπορεῖ καί φύσις
νοερά καί πληθύς
ἡ ἀσώματος, Χριστέ, τό μυστήριον
τῆς ἀφράστου καί ἀρρήτου σου ταφῆς.
Ὤ θαυμάτων ξένων,
ὤ πραγμάτων καινῶν!
ὁ πνοῆς μοί χορηγός ἀπνοῦς φέρεται
κηδευόμενος χερσί τοῦ Ἰωσήφ.
Καί ἐν τάφω ἔδυς
καί τῶν κόλπων, Χριστέ
τῶν πατρώων οὐδαμῶς ἀπεφοίτησας•
τοῦτο ξένον καί παράδοξον ὁμού.
Ἀληθής καί πόλου
καί τῆς γής βασιλεύς,
εἰ καί τάφω σμικροτάτω συγκέκλεισαι,
ἐπεγνώσθης πάση κτίσει Ἰησοῦ.
Σού τεθέντος τάφω,
πλαστουργέτα Χριστέ,
τά τοῦ ἅδου ἐσαλεύθη θεμέλια
καί μνημεῖα ἀνεώχθη τῶν βροτῶν.
Ὁ τήν γῆν κατέχων
τή δρακί νεκρωθεῖς,
σαρκικῶς ὑπό τῆς γής νῦν συνέχεται,
τούς νεκρούς λυτρῶν τῆς ἅδου συνοχῆς.
Ἐκ φθορᾶς ἀνέβης
ἡ ζωή μου, Σωτήρ,
σού θανόντος καί νεκροῖς προσφοιτήσαντος
καί συνθλάσαντος τοῦ ἅδου τούς μοχλούς.
Ὡς φωτός λυχνία
νῦν ἡ σάρξ τοῦ Θεοῦ
ὑπό γῆν ὡς ὑπό μόδιον κρύπτεται
καί διώκει τόν ἐν ἅδη σκοτασμόν.
Νοερῶν συντρέχει
στρατιῶν ἡ πληθύς
Ἰωσήφ σύν Νικοδήμω συστεῖλαι σέ
τόν ἀχώρητον ἐν μνήματι σμικρῶ.
Νεκρωθεῖς βουλήσει
καί τεθεῖς ὑπό γῆν
ζωοβρύτα Ἰησοῦ μου, ἐζώωσας
νεκρωθέντα παραβάσει μέ πικρά.
Ὁ χειρί σου πλάσας
τόν Ἀδάμ, ἐκ τῆς γής
δί’ αὐτόν τή Φύσει γέγονας ἄνθρωπος
καί ἐσταύρωσαι βουλήματι τῷ σῶ.
Ἠλλοιοῦτο πάσα κτίσις
πάθη τῷ σῶ•
πάντα γάρ σοί, Λόγε, συνέπασχον,
συνοχέα σέ γινώσκοντα παντός.
Τῆς ζωῆς τήν πέτραν
ἐν κοιλίαν λαβῶν,
ἅδης ὁ παμφάγος ἐξήμεσεν,
ἐξ αἰῶνος οὖς κατέπιε νεκρούς.
Ἐν καινῶ μνημείω
κατετέθης, Χριστέ,
καί τήν φύσιν τῶν βροτῶν ἀνεκαίνισας,
ἀναστᾶς θεοπρεπῶς ἐκ τῶν νεκρῶν.
Ἐπί γής κατῆλθες,
ἴνα σώσης Ἀδάμ,
καί ἐν γῆ μή εὐρηκῶς τοῦτον, Δέσποτα,
μέχρις ἅδου κατελήλυθας ζητῶν.
Συγκλονεῖται φόβω
πάσα, Λόγε, ἡ γῆ,
καί φωσφόρος τάς ἀκτίνας ἀπέκρυψε,
τοῦ μεγίστου γῆ κρυβέντος σου φωτός.
Ὡς βροτός μέν θνήσκεις
ἑκουσίως Σωτήρ,
ὡς Θεός δέ τούς θνητούς ἑξανέστησας
ἐκ μνημάτων καί βυθοῦ ἁμαρτιῶν.
Δακρυρρόους θρήνους
ἐπί σέ ἡ ἁγνή
μητρικῶς, ὤ Ἰησοῦ, ἐπιρραίνουσα
ἀνεβόα• πῶς κηδεύσω σέ Υἱέ;
Ὥσπερ σίτου κόκκος
ὑποδύς κόλπους γής
τόν πολυχουν ἀποδέδωκας ἄσταχυν,
ἀναστήσας τούς βροτούς τούς ἐξ Ἀδάμ.
Ὑπό γῆν ἐκρύβης,
ὥσπερ ἥλιος, νῦν
καί νυκτί τή τοῦ θανάτου κεκάλυψαι•
ἀλλ’ ἀνατειλον φαιδρότερον, Σωτήρ.
Ὡς ἡλίου δίσκον
ἡ σελήνη, Σωτήρ
ἀποκρύπτει, καί σέ τάφος νῦν ἔκρυψεν,
ἐκλιπόντα τῷ θανάτω σαρκικῶς.
Ἡ ζωή θανάτου
γευσαμένη, Χριστός
ἐκ θανάτου τούς βροτούς ἠλευθέρωσε
καί τοῖς πάσι νῦν δωρεῖται τήν ζωήν.
Νεκρωθέντα πάλαι
τόν Ἀδάμ φθονερῶς,
ἐπαναγεις πρός ζωήν τή νεκρώσει σου
νέος, Σῶτερ, ἐν σαρκί φανεῖς Ἀδάμ.
Νοεραί σέ τάξεις,
ἠπλωμένον νεκρόν,
καθορῶσαι δί’ ἠμᾶς ἐξεπλήττοντο,
καλυπτόμεναι ταῖς πτέρυξι, Σωτήρ.
Καθελῶν σέ, Λόγε
ἀπό ξύλου νεκρόν,
ἐν μνημείω Ἰωσήφ νῦν κατέθετο.
Ἀλλ’ ἀνάστα, σώζων πάντας ὡς Θεός.
Τῶν ἀγγέλων, Σῶτερ,
χαρμονή πεφυκῶς,
νῦν καί λύπης τούτοις γέγονας αἴτιος,
καθορώμενος σαρκί ἀπνοῦς νεκρός.
Ὑψωθέν ἐν ξύλω,
καί τούς ζώντας βροτούς
συνυψοῖς• ὑπό τήν γῆν δέ γενόμενος,
τούς κειμένους ὑπ’ αὐτήν ἑξανιστᾶς.
Ὥσπερ λέων, Σῶτερ,
ἀφυπνώσας σαρκί,
ὡς τίς σκύμνος ὁ νεκρός ἐξανίστασαι,
ἀποθέμενος τό γῆρας τῆς σαρκός.
Τήν πλευράν ἐνύγης
ὁ πλευράν εἰληφῶς
τοῦ Ἀδάμ, ἐξ ἤς τήν Εὔαν διέπλασας,
καί ἐξέβλυσας κρουνούς καθαρτικούς.
Ἐν κρυπτῶ μέν πάλαι
θύεται ὁ ἀμνός•
σύ δ’ ὑπαίθριος τυθεῖς, ἀνεξίκακε,
πάσαν κτίσιν ἀπεκάθηρας, Σωτήρ.
Τίς ἐξεῖποι τρόπον
φρικτόν, ὄντως καινόν;
ὁ δεσπόζων γάρ τῆς κτίσεως σήμερον
πάθος δέχεται καί θνήσκει δί’ ἠμᾶς.
Ὁ ζωῆς ταμίας
πῶς ὀρᾶται νεκρός;
ἐκπληττόμενοι οἱ ἄγγελοι ἔκραζον•
πῶς δ’ ἐν μνήματι συγκλείεται Θεός;
Λογχονύκτου, Σῶτερ,
ἐκ πλευρᾶς σου ζωήν
τή ζωή, τή ἐκ ζωῆς ἐξωσάση μέ,
ἐπιστάζεις καί ζωοῖς μέ σύν αὐτή.
Ἁπλωθεῖς ἐν ξύλω
συνηγάγου βροτούς•
τήν πλευράν σου δέ νυγεῖς τήν ζωήρρυτον,
πάσιν ἄφεσιν πηγάζεις, Ἰησοῦ.
Ὁ εὐσχήμων, Σῶτερ,
σχηματίζει φρικτῶς
καί κηδεύει ὡς νεκρόν εὐσχημόνως σέ
καί θαμβεῖταί σου τό σχῆμα τό φρικτόν.
Ὑπό γῆν βουλήσει
κατελθῶν ὡς θνητός,
ἐπαναγεις ἀπό γής πρός οὐράνια
τούς ἐκεῖθεν πεπτωκότας, Ἰησοῦ.
Καν νεκρός ὠράθης,
ἀλλά ζῶν ὡς Θεός
νεκρωθέντας τούς βροτούς ἀνεζώωσας,
τόν ἐμόν ἀπονεκρώσας νεκρωτήν.
Ὤ χαρᾶς ἐκείνης!
ὤ πολλῆς ἡδονῆς!
ἦσπερ τούς ἐν Ἅδη πεπλήρωκας,
ἐν πυθμέσι φῶς ἀστράψας ζοφεροῖς.
Προσκυνῶ τό πάθος,
ἀνυμνῶ τήν ταφήν,
μεγαλύνω σου τό κράτος, φιλάνθρωπε,
δί’ ὧν λέλυμαι παθῶν φθοροποιῶν.
Κατά σου ρομφαία
ἐστιλβοῦτο, Χριστέ,
καί ρομφαία ἰσχυροῦ μέν ἀμβλύνεται
καί ρομφαία δέ τροποῦται τῆς Ἐδέμ.
Ἡ ἀμνάς τόν ἄρνα
βλέπουσα ἐν σφαγή
ταῖς αἰκίσι βαλλομένη ἠλάλαζε,
συγκινοῦσα καί τό ποίμνιον βοᾶν.
Καν ἐνθάπτη τάφω,
καν εἰς Ἅδου μολῆς,
ἀλλά, Σῶτερ, καί τούς τάφους ἐκένωσας
καί τόν Ἅδην ἀπεγύμνωσας Χριστέ.
Ἑκουσίως, Σῶτερ,
κατελθῶν ὑπό γῆν,
νεκρωθέντας τούς βροτούς ἀνεζώωσας
καί ἀνήγαγες ἐν δόξη πατρική.
Τῆς Τριάδος ὁ εἰς
ἐν σαρκί δί’ ἠμᾶς
ἐπονείδιστον ὑπέμεινε θάνατον•
φρίττει ἥλιος καί τρέμει δέ ἡ γῆ.
Ὡς πικρᾶς ἐκ κρήνης,
τῆς Ἰούδα φυλῆς
οἱ ἀπόγονοι ἐν λάκκω κατέθεντο
τόν τροφέα μανναδότην Ἰησοῦ.
Ὁ κριτής ὡς κρίτος
πρό Πιλάτου κριτοῦ
καί παρίστατο καί θάνατον ἄδικον
κατεκρίθη διά ξύλου σταυρικοῦ.
Ἀλαζών Ἰσραήλ,
μιαιφόνε λαέ,
τί παθῶν τόν Βαραββᾶν ἠλευθέρωσας,
τόν Σωτήρα δέ παρέδωκας σταυρῶ;
Ὁ χειρί σου πλάσας
τόν Ἀδάμ ἐκ τῆς γής,
δί’ αὐτόν τή φύσει γέγονας ἄνθρωπος
καί ἐσταύρωσαι βουλήματι τῷ σῶ.
Ὑπακούσας, Λόγε,
τῷ ἰδίω Πατρί,
μέχρις ἅδου τοῦ δεινοῦ καταβέβηκας
καί ἀνέστησας, τό γένος τῶν βροτῶν.
Οἶμοι, φῶς τοῦ κόσμου
οἶμοι φῶς τό ἐμόν!
Ἰησοῦ μου ποθεινότατε, ἔκραζεν
ἡ Παρθένος θρηνωδοῦσα γοερῶς.
Φθονουργέ, φονουργέ,
καί ἀλάστορ λαέ,
καν σινδόνας καί αὐτό τό σουδάριον
αἰσχύνθητι, ἀναστάντος τοῦ Χριστοῦ.
Δολοφόνε δεῦρο,
μιαρέ μαθητά,
καί τόν τρόπον τῆς κακίας σου δεῖξον μοί,
δί’ ὄν γέγονας προδότης τοῦ Χριστοῦ.
Ὡς φιλάνθρωπος τίς
ὑποκρίνει, μωρέ
καί τυφλέ πανολεθρότατε ἄσπονδε,
ὁ τό μύρον πεπρακῶς διά τιμῆς.
Οὐρανίου μύρου
ποίαν ἔσχες τιμήν;
τοῦ τιμίου τί ἐδέξω ἀντάξιον;
λύσσαν εὖρες καταρώτατε Σατᾶν.
Εἰ φιλόπτωχος εἰ
καί τό μύρον λυπεῖ,
κενουμένου εἰς ψυχῆς ἰλαστήριον,
πῶς χρυσῶ ἀπεμπολεῖς τόν φωταυγή;
Ὤ Θεέ καί λόγε,
ὤ χαρά ἡ ἐμή,
πῶς ἐνέγκω σου ταφήν τήν τριήμερον;
νῦν σπαράττομαι τά σπλάχνα μητρικῶς.
Τίς μοί δώσει ὕδωρ
καί δακρύων πηγᾶς;
ἡ θεονυμφος Παρθένος ἐκραύγαζεν,
ἴνα κλαύσω τόν γλυκύν μου Ἰησοῦν;
Ὤ βουνοί καί νάπαι
καί ἀνθρώπων πληθύς,
κλαύσατε καί πάντα θρηνήσατε
σύν ἐμοί τή τοῦ Θεοῦ ὑμῶν Μητρί.
Πότε ἴδω, Σῶτερ,
σέ τό ἄχρονον φῶς,
τήν χαράν καί ἡδονήν τῆς καρδιᾶς μου;
ἡ Παρθένος ἀνεβόα γοερῶς.
Καν ὡς πέτρα, Σῶτερ,
ἡ ἀκρότομος σύ
κατεδέξω τήν τομήν, ἀλλ’ ἐπήγασας
ζῶν τό ρεῖθρον ὡς πηγήν ὧν τῆς ζωῆς.
Ὡς ἐν κρήνης μιᾶς
τόν διπλοῦν ποταμόν
τῆς πλευρᾶς σου προχεούσης ἀρδόμενοι,
τήν ἀθάνατον καρπούμεθα ζωήν.
Θέλων ὤφθης, Λόγε,
ἐν τῷ τάφω νεκρός,
ἀλλά ζῆς καί τούς βροτούς, ὡς προείρηκας,
ἀναστάσει σου, Σωτήρ μου, ἐγερεῖς.
Δόξα Πατρί
Ἀνυμνοῦμεν, Λόγε,
σέ τόν πάντων Θεόν,
σύν Πατρί καί τῷ Ἁγίω σου Πνεύματι,
καί δοξάζομεν τήν θείαν σου ταφήν.
Καί νῦν
Μακαρίζομεν σέ
Θεοτόκε ἁγνή,
καί τιμῶμεν τήν ταφήν τήν τριήμερον
τοῦ Υἱοῦ σου καί Θεοῦ ἠμῶν πιστῶς.
Ἡ ζωή ἐν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
καί ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο
Ἐπιτάφιος Θρῆνος – Ἐγκώμια Στάση Δεύτερη
Ἄξιόν ἐστί
μεγαλύνειν σέ τόν ζωοδότην,
τόν ἐν τῷ σταυρῶ τάς χείρας ἐκτείναντα
καί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.
Ἄξιόν ἐστί
μεγαλύνειν σέ τόν πάντων κτίστην•
τοῖς σοῖς γάρ παθήμασιν, ἔχομεν
τήν ἀπάθειαν, ρυσθέντες τῆς φθορᾶς.
Ἔφριξεν ἡ γῆ,
καί ὁ ἥλιος, Σῶτερ, ἐκρύβη,
σού τοῦ ἀνεσπέρου φέγγους, Χριστέ,
δύναντος ἐν τάφω σωματικῶς.
Ὑπνωσας, Χριστέ,
τόν φυσίζωον ὕπνον ἐν τάφω
καί βαρέος ὕπνου ἐξήγειρας
τοῦ τῆς ἁμαρτίας τό τῶν ἀνθρώπων γένος.
Μόνη γυναικών
χωρίς πόνον ἔτεκον σέ, τέκνον,
πόνους δέ νῦν φέρω πάθει τῷ σῶ
ἀφορήτους, ἔλεγεν ἡ σεμνή.
Ἄνω σέ, Σωτήρ,
ἀχωρίστως τῷ Πατρί συνόντα,
κάτω δέ νεκρόν ἠπλωμένον γῆ
φρίττουσιν ὀρώντα τά Σεραφείμ.
Ρήγνυται ναοῦ
καταπέτασμα τή σή σταυρώσει,
κρύπτουσι φωστῆρες, Λόγε, τό φῶς
σού κρυβέντος, Ἥλιε, ὑπό γῆν.
Γής ὁ κατ’ ἀρχάς
μόνω νεύματι πήξας τόν γύρον,
ἀπνοῦς ὡς βροτός καθυπέδυ γῆν•
φρίξον τῷ θεάματι, οὐρανέ.
Ἔδυς ὑπό γῆν
ὁ τόν ἄνθρωπον χειρί σου πλάσας
Ἰν’ ἑξαναστήσης τοῦ πτώματος
τῶν βροτῶν τά στίφη πανσθενεστάτω κράτει.
Θρῆνον ἱερόν
δεῦτε ἄσωμεν Χριστῷ θανόντι,
ὡς αἵ μυροφόροι γυναῖκες πρίν
ἴνα καί τό χαῖρε ἀκουσώμεθα σύν αὐταῖς.
Μύρον ἀληθῶς
σύ ἀκένωτον ὑπάρχεις, Λόγε•
ὅθεν σοί καί μύρα προσέφερον
ὡς νεκρῶ τῷ ζώντι γυναῖκες μυροφόροι.
Ἅδου μέν ταφεῖς
τά βασίλεια, Χριστέ, συντρίβεις,
θάνατον θανάτω δέ θανατοῖς
καί φθορᾶς λυτροῦσαι τούς γηγενεῖς.
Ρεῖθρα τῆς ζωῆς
ἡ προχέουσα Θεοῦ σοφία
τάφον ὑπεισδύσα ζωοποιεῖ
τούς ἐν τοῖς ἀδύτοις Ἅδου μυχοῖς.
Ἴνα τῶν βροτῶν
καινουργήσω συντριβεῖσαν φύσιν,
πέπληγμαι θανάτω θελών σαρκί,
Μῆτερ οὔν μή κόπτου τοῖς ὀδυρμοῖς.
Ἔδυς ὑπό γῆν
ὁ φωσφόρος τῆς δικαιοσύνης
καί νεκρούς ὥσπερ ἐξ ὕπνου ἐξήγειρας,
ἐκδιώξας ἅπαν τό ἐν τῷ ἅδη σκότος.
Κόκκος διφυής
ὁ φυσίζωος ἐν γής λαγόσι
σπείρεται, σύν δάκρυσι σήμερον,
ἀλλ’ ἀναβλαστήσας κόσμον χαροποιήσει.
Ἐπτηξεν Ἀδάμ
Θεοῦ βαίνοντος ἐν Παραδείσω,
χαίρει δέ πρός ἄδην φοιτήσαντος,
πεπτωκός τό πρώην καί νῦν ἐγηγερμένος.
Σπένδει σοί χοᾶς
ἡ τεκοῦσα σέ, Χριστέ, δακρύων,
σαρκικῶς κατατεθέντι ἐν μνήματι,
ἐκβοώσα• Τέκνον ἀνάστα, ὡς προέφης.
Τάφω Ἰωσήφ
εὐλαβῶς σέ τῷ καινῶ συγκρύπτων,
ὕμνους ἐξοδίους θεοπρεπεῖς
τοῖς συμμίκτοις θρήνοις μέλπει σοί, Σωτήρ.
Ἤλοις σέ σταυρῶ
πεπαρμένον ἡ σή μήτηρ, Λόγε
βλέψασα, τοῖς ἤλοις λύπης πικρᾶς
βέβληται καί βέλεσι τήν ψυχήν.
Σέ τόν τοῦ παντός
γλυκασμόν ἡ μήτηρ καθορώσα
πόμα ποτιζόμενον τό πικρόν,
δάκρυσι τάς ὄψεις βρέχει πικρῶς.
Τέτρωμαι δεινῶς
καί σπαράττομαι τά σπλάχνα, Λόγε,
βλέπουσα τήν ἄδικόν σου σφαγήν•
ἔλεγεν ἡ παναγνός ἐν κλαυθμῶ.
Ὄμμα τό γλυκύ
καί τά χείλη σου πῶς μύσω, Λόγε;
πῶς νεκροπρεπῶς δέ κηδεύσω Σέ;
φρίττων ἀνεβόα ὁ Ἰωσήφ.
Ὕμνους Ἰωσήφ
καί Νικόδημος ἐπιταφίους
ἄδουσι Χριστῷ νεκρωθέντι νῦν•
ἄδει δέ σύν τούτους καί Σεραφείμ.
Δύνεις ὑπό γῆν,
Σῶτερ, ἥλιε δικαιοσύνης•
ὅθεν ἡ τεκοῦσα σελήνη σέ ταῖς
λύπαις ἐκλείπει, τῆς θέας στερουμένη.
Ἔφριξεν ὁρῶν,
Σῶτερ, Ἅδης σέ τόν ζωοδότην
πλοῦτον τόν ἐκείνου σκυλεύοντα
καί τούς ἀπ’ αἰῶνος νεκρούς ἑξανιστώντα.
Ἥλιος φαιδρόν
ἀπαστράπτει μετά νύκτα, Λόγε,
καί σύ δ’ ἀναστᾶς ἑξαστράψειας
μετά θάνατον φαιδρῶς ὡς ἐκ παστοῦ.
Γῆ σέ, πλαστουργέ,
ὑπό κόλπους δεξαμενή,
τρόμω συσχεθεῖσα, Σῶτερ, τινάσσεται,
ἀφυπνώσασα νεκρούς τῷ τιναγμῶ.
Μύροις σέ, Χριστέ,
ὁ Νικόδημος καί ὁ εὐσχήμων
νῦν καινοπρεπῶς περιστείλαντες,
Φρίξον, ἀνεβόων, πάσα ἡ γῆ!
Ἔδυς, φωτουργέ,
καί συνέδυ σοί τό φῶς ἡλίου•
τρόμω δέ ἡ κτίσις συνέχεται,
πάντων σέ κηρύττουσα Ποιητήν.
Λίθος λαξευτός
τόν ἀκρόγωνον καλύπτει λίθον•
ἄνθρωπος θνητός δ’ ὡς θνητόν Θεόν
κρύπτει νῦν τῷ τάφω• φρίξον ἡ γῆ!
Ἴδε μαθητήν,
ὄν ἠγάπησας καί σήν μητέρα,
τέκνον, καί φθογγήν δός, γλυκύτατον,
ἔκραζε δακρύουσα ἡ Ἁγνή.
Σύ ὡς ὧν ζωῆς
χορηγός, Λόγε, τούς Ἰουδαίους
ἐν σταυρῶ ταθεῖς οὐκ ἐνέκρωσας,
ἀλλ’ ἀνέστησας καί τούτων τούς νεκρούς.
Κάλλος, Λόγε, πρίν,
οὐδέ εἶδος ἐν τῷ πάσχειν ἔσχες,
ἀλλ’ ἑξαναστᾶς ὑπερέλαμψας,
καλλωπίσας τούς βροτούς θείαις αὐγαῖς.
Ἔδυς τή σαρκί
ὁ ἀνέσπερος εἰς γῆν φωσφόρος•
καί μή φέρων βλέπειν ὁ ἥλιος
ἐσκοτίσθη μεσημβρίας ἐν ἀκμή.
Ἥλιος ὁμού
καί σελήνη σκοτισθέντες, Σῶτερ,
δούλους εὐνοοῦντας εἰκόνιζον,
οἱ μελαίνας ἀμφιέννυνται στολᾶς.
Οἶδε σέ Θεόν
Ἑκατόνταρχος, καν ἐνεκρώθεις•
πῶς σέ οὔν, Θεέ μου, ψαύσω χερσί;
φρίττω, ἀνεβόα ὁ Ἰωσήφ.
Ὑπνωσεν Ἀδάμ,
ἀλλά θάνατον πλευρᾶς ἐξάγει•
σύ δέ νῦν ὑπνώσας, Λόγε Θεοῦ,
βρύεις ἐκ πλευρᾶς σου κόσμω ζωήν.
Ὑπνωσας μικρόν
καί ἐζώωσας τούς τεθνεώτας
καί ἑξαναστᾶς ἑξανέστησας
τούς ὑπνούντας ἐξ αἰώνων Ἀγαθέ.
Ἤρθης ἀπό γής,
ἀλλ’ ἀνέβλυσας τῆς σωτηρίας
σού τόν οἶνον, ζωήρυττε ἄμπελε.
Δοξάζω σου τό πάθος καί τόν σταυρόν.
Πῶς οἱ νοεροί
ταγματάρχαι σέ, Σωτήρ, ὀρῶντες
γυμνόν, ἠμαγμένον, κατακριτον,
ἔφερον τήν τόλμην τῶν σταυρωτῶν;
Ἀραβιανόν,
σκολιώτατον γένος Ἑβραίων,
ἔγνως τήν ἀνέγερσιν τοῦ ναοῦ•
δία τί κατέκρινας τόν Χριστόν!
Χλαίναν ἐμπαιγμοῦ
τόν κοσμήτορα πάντων ἐνδύεις,
ὅς τόν οὐρανόν κατηστέρωσε
καί τήν γῆν ἐκόσμησε θαυμαστῶς.
Ὥσπερ πελεκᾶν,
τετρωμένος τήν πλευράν σου, Λόγε,
σούς θανόντας παίδας ἐζώωσας,
ἐπιστάξας ζωτικούς αὐτοῖς κρουνούς.
Ἥλιον τό πρίν
Ἰησοῦς τούς ἀλλοφύλους κόπτων
ἔστησεν• αὐτόν δέ ἀπέκρυψας,
καταβάλλων τόν τοῦ σκότους ἀρχηγόν.
Κόλπων πατρικῶν
ἀνεκφοίτητος μείνας, οἰκτίρμον,
καί βροτός γενέσθαι εὐδόκησας
καί εἰς ἄδην καταβέβηκας, Χριστέ.
Ἤρθη σταυρωθεῖς
ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας
καί ὡς ἀπνοῦς ἐν αὐτή νῦν προσκλίνεται,
ὁ μή φέρουσα ἐσείετο δεινῶς.
Οἶμοι, ὤ Υἱέ!
ἡ ἀπείρανδρος θρηνεῖ καί λέγει•
ὄν ὡς βασιλέα γάρ ἤλπιζον,
κατακριτον νῦν βλέπω ἐν σταυρῶ.
Ταῦτα Γαβριήλ
μοί ἀπήγγειλεν, ὄτε κατέπτη,
ὅς τήν βασιλείαν αἰώνιον
ἔφη τοῦ Υἱοῦ μου τοῦ Ἰησοῦ.
Φεῦ! τοῦ Συμεών
ἐκτετέλεσται ἡ προφητεία•
ἡ γάρ σή ρομφαία διέδραμε
τήν ἐμήν καρδίαν Ἐμμανουήλ.
Καν τούς ἐκ νεκρῶν
ἐπαισχύνθητε, ὤ Ἰουδαῖοι,
οὖς ὁ ζωοδότης ἀνέστησεν,
ὄν ὑμεῖς ἐκτείνατε φθονερῶς.
Ἔφριξεν ἰδών
τό ἀόρατον φῶς, σέ Χριστέ μου,
μνήματι κρυπτόμενον ἀπνοῦν τέ,
καί ἐσκότασεν ὁ ἥλιος τό φῶς
Ἔκλαιε πικρῶς
ἡ πανάμωμος μήτηρ σου, Λόγε,
ὄτε ἐν τῷ τάφω ἐώρακε
σέ τόν ἄφραστον καί ἄναρχον Θεόν.
Νέκρωσιν τήν σήν
ἡ πανάφθορος, Χριστέ, σού μήτηρ
βλέπουσα, πικρῶς σοί ἐφθέγγετο•
Μή βραδύνης, ἡ ζωή, ἐν τοῖς νεκροῖς.
Ἅδης ὁ δεινός
συνετρόμαξεν, ὄτε σέ εἶδεν,
ἥλιε τῆς δόξης ἀθάνατε,
καί ἐδίδου τούς δεσμίους ἐν σπουδή.
Μέγα καί φρικτόν,
Σῶτερ, θέαμα νῦν καθορᾶται!
ὁ ζωῆς γάρ πέλων παραίτιος
θάνατον ὑπέστη, ζωῶσαι θέλων πάντας.
Νύττη τήν πλευράν
καί ἠλοῦσαι, δέσποτα, τάς χείρας,
πληγήν ἐκ πλευρᾶς σου ἰώμενος
καί τήν ἀκρασίαν χειρῶν τῶν προπατόρων.
Πρίν τόν τῆς Ραχήλ
υἱόν ἔκλαυσεν ἅπας κατ’ οἶκον•
νῦν τόν τῆς Παρθένου ἐκόψατο
μαθητῶν χορεία σύν τή Μητρί.
Ράπισμα χειρῶν
Χριστοῦ δέδωκαν ἐν σιαγόνι,
τοῦ χειρί τόν ἄνθρωπον πλάσαντος
καί τάς μύλας θλάσαντος τοῦ θηρός.
Ὕμνοις σου, Χριστέ,
νῦν τήν σταύρωσιν καί τήν ταφήν τέ
ἅπαντες πιστοί ἐκθειάζομεν,
οἱ θανάτου λυτρωθέντες σῆ ταφῆ.
Δόξα Πατρί
Ἄναρχε Θεέ,
συναΐδιε Λόγε καί Πνεῦμα,
σκῆπτρα τῶν ἀνάκτων κραταίωσον
κατά πολεμίων, ὡς ἀγαθός.
Καί νῦν
Τέξασα ζωήν,
παναμώμητε ἁγνή Παρθένε,
παῦσον Ἐκκλησίας τά σκάνδαλα
καί βράβευσον εἰρήνην, ὡς ἀγαθή.
Ἄξιόν ἐστί
μεγαλύνειν σέ τόν ζωοδότην
τόν ἐν τῷ σταυρῶ τάς χείρας ἐκτείναντα
καί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.
Ἄξιόν ἐστί
μεγαλύνειν σέ τόν ζωοδότην,
τόν ἐν τῷ σταυρῶ τάς χείρας ἐκτείναντα
καί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.
Ἄξιόν ἐστί
μεγαλύνειν σέ τόν πάντων κτίστην•
τοῖς σοῖς γάρ παθήμασιν, ἔχομεν
τήν ἀπάθειαν, ρυσθέντες τῆς φθορᾶς.
Ἔφριξεν ἡ γῆ,
καί ὁ ἥλιος, Σῶτερ, ἐκρύβη,
σού τοῦ ἀνεσπέρου φέγγους, Χριστέ,
δύναντος ἐν τάφω σωματικῶς.
Ὑπνωσας, Χριστέ,
τόν φυσίζωον ὕπνον ἐν τάφω
καί βαρέος ὕπνου ἐξήγειρας
τοῦ τῆς ἁμαρτίας τό τῶν ἀνθρώπων γένος.
Μόνη γυναικών
χωρίς πόνον ἔτεκον σέ, τέκνον,
πόνους δέ νῦν φέρω πάθει τῷ σῶ
ἀφορήτους, ἔλεγεν ἡ σεμνή.
Ἄνω σέ, Σωτήρ,
ἀχωρίστως τῷ Πατρί συνόντα,
κάτω δέ νεκρόν ἠπλωμένον γῆ
φρίττουσιν ὀρώντα τά Σεραφείμ.
Ρήγνυται ναοῦ
καταπέτασμα τή σή σταυρώσει,
κρύπτουσι φωστῆρες, Λόγε, τό φῶς
σού κρυβέντος, Ἥλιε, ὑπό γῆν.
Γής ὁ κατ’ ἀρχάς
μόνω νεύματι πήξας τόν γύρον,
ἀπνοῦς ὡς βροτός καθυπέδυ γῆν•
φρίξον τῷ θεάματι, οὐρανέ.
Ἔδυς ὑπό γῆν
ὁ τόν ἄνθρωπον χειρί σου πλάσας
Ἰν’ ἑξαναστήσης τοῦ πτώματος
τῶν βροτῶν τά στίφη πανσθενεστάτω κράτει.
Θρῆνον ἱερόν
δεῦτε ἄσωμεν Χριστῷ θανόντι,
ὡς αἵ μυροφόροι γυναῖκες πρίν
ἴνα καί τό χαῖρε ἀκουσώμεθα σύν αὐταῖς.
Μύρον ἀληθῶς
σύ ἀκένωτον ὑπάρχεις, Λόγε•
ὅθεν σοί καί μύρα προσέφερον
ὡς νεκρῶ τῷ ζώντι γυναῖκες μυροφόροι.
Ἅδου μέν ταφεῖς
τά βασίλεια, Χριστέ, συντρίβεις,
θάνατον θανάτω δέ θανατοῖς
καί φθορᾶς λυτροῦσαι τούς γηγενεῖς.
Ρεῖθρα τῆς ζωῆς
ἡ προχέουσα Θεοῦ σοφία
τάφον ὑπεισδύσα ζωοποιεῖ
τούς ἐν τοῖς ἀδύτοις Ἅδου μυχοῖς.
Ἴνα τῶν βροτῶν
καινουργήσω συντριβεῖσαν φύσιν,
πέπληγμαι θανάτω θελών σαρκί,
Μῆτερ οὔν μή κόπτου τοῖς ὀδυρμοῖς.
Ἔδυς ὑπό γῆν
ὁ φωσφόρος τῆς δικαιοσύνης
καί νεκρούς ὥσπερ ἐξ ὕπνου ἐξήγειρας,
ἐκδιώξας ἅπαν τό ἐν τῷ ἅδη σκότος.
Κόκκος διφυής
ὁ φυσίζωος ἐν γής λαγόσι
σπείρεται, σύν δάκρυσι σήμερον,
ἀλλ’ ἀναβλαστήσας κόσμον χαροποιήσει.
Ἐπτηξεν Ἀδάμ
Θεοῦ βαίνοντος ἐν Παραδείσω,
χαίρει δέ πρός ἄδην φοιτήσαντος,
πεπτωκός τό πρώην καί νῦν ἐγηγερμένος.
Σπένδει σοί χοᾶς
ἡ τεκοῦσα σέ, Χριστέ, δακρύων,
σαρκικῶς κατατεθέντι ἐν μνήματι,
ἐκβοώσα• Τέκνον ἀνάστα, ὡς προέφης.
Τάφω Ἰωσήφ
εὐλαβῶς σέ τῷ καινῶ συγκρύπτων,
ὕμνους ἐξοδίους θεοπρεπεῖς
τοῖς συμμίκτοις θρήνοις μέλπει σοί, Σωτήρ.
Ἤλοις σέ σταυρῶ
πεπαρμένον ἡ σή μήτηρ, Λόγε
βλέψασα, τοῖς ἤλοις λύπης πικρᾶς
βέβληται καί βέλεσι τήν ψυχήν.
Σέ τόν τοῦ παντός
γλυκασμόν ἡ μήτηρ καθορώσα
πόμα ποτιζόμενον τό πικρόν,
δάκρυσι τάς ὄψεις βρέχει πικρῶς.
Τέτρωμαι δεινῶς
καί σπαράττομαι τά σπλάχνα, Λόγε,
βλέπουσα τήν ἄδικόν σου σφαγήν•
ἔλεγεν ἡ παναγνός ἐν κλαυθμῶ.
Ὄμμα τό γλυκύ
καί τά χείλη σου πῶς μύσω, Λόγε;
πῶς νεκροπρεπῶς δέ κηδεύσω Σέ;
φρίττων ἀνεβόα ὁ Ἰωσήφ.
Ὕμνους Ἰωσήφ
καί Νικόδημος ἐπιταφίους
ἄδουσι Χριστῷ νεκρωθέντι νῦν•
ἄδει δέ σύν τούτους καί Σεραφείμ.
Δύνεις ὑπό γῆν,
Σῶτερ, ἥλιε δικαιοσύνης•
ὅθεν ἡ τεκοῦσα σελήνη σέ ταῖς
λύπαις ἐκλείπει, τῆς θέας στερουμένη.
Ἔφριξεν ὁρῶν,
Σῶτερ, Ἅδης σέ τόν ζωοδότην
πλοῦτον τόν ἐκείνου σκυλεύοντα
καί τούς ἀπ’ αἰῶνος νεκρούς ἑξανιστώντα.
Ἥλιος φαιδρόν
ἀπαστράπτει μετά νύκτα, Λόγε,
καί σύ δ’ ἀναστᾶς ἑξαστράψειας
μετά θάνατον φαιδρῶς ὡς ἐκ παστοῦ.
Γῆ σέ, πλαστουργέ,
ὑπό κόλπους δεξαμενή,
τρόμω συσχεθεῖσα, Σῶτερ, τινάσσεται,
ἀφυπνώσασα νεκρούς τῷ τιναγμῶ.
Μύροις σέ, Χριστέ,
ὁ Νικόδημος καί ὁ εὐσχήμων
νῦν καινοπρεπῶς περιστείλαντες,
Φρίξον, ἀνεβόων, πάσα ἡ γῆ!
Ἔδυς, φωτουργέ,
καί συνέδυ σοί τό φῶς ἡλίου•
τρόμω δέ ἡ κτίσις συνέχεται,
πάντων σέ κηρύττουσα Ποιητήν.
Λίθος λαξευτός
τόν ἀκρόγωνον καλύπτει λίθον•
ἄνθρωπος θνητός δ’ ὡς θνητόν Θεόν
κρύπτει νῦν τῷ τάφω• φρίξον ἡ γῆ!
Ἴδε μαθητήν,
ὄν ἠγάπησας καί σήν μητέρα,
τέκνον, καί φθογγήν δός, γλυκύτατον,
ἔκραζε δακρύουσα ἡ Ἁγνή.
Σύ ὡς ὧν ζωῆς
χορηγός, Λόγε, τούς Ἰουδαίους
ἐν σταυρῶ ταθεῖς οὐκ ἐνέκρωσας,
ἀλλ’ ἀνέστησας καί τούτων τούς νεκρούς.
Κάλλος, Λόγε, πρίν,
οὐδέ εἶδος ἐν τῷ πάσχειν ἔσχες,
ἀλλ’ ἑξαναστᾶς ὑπερέλαμψας,
καλλωπίσας τούς βροτούς θείαις αὐγαῖς.
Ἔδυς τή σαρκί
ὁ ἀνέσπερος εἰς γῆν φωσφόρος•
καί μή φέρων βλέπειν ὁ ἥλιος
ἐσκοτίσθη μεσημβρίας ἐν ἀκμή.
Ἥλιος ὁμού
καί σελήνη σκοτισθέντες, Σῶτερ,
δούλους εὐνοοῦντας εἰκόνιζον,
οἱ μελαίνας ἀμφιέννυνται στολᾶς.
Οἶδε σέ Θεόν
Ἑκατόνταρχος, καν ἐνεκρώθεις•
πῶς σέ οὔν, Θεέ μου, ψαύσω χερσί;
φρίττω, ἀνεβόα ὁ Ἰωσήφ.
Ὑπνωσεν Ἀδάμ,
ἀλλά θάνατον πλευρᾶς ἐξάγει•
σύ δέ νῦν ὑπνώσας, Λόγε Θεοῦ,
βρύεις ἐκ πλευρᾶς σου κόσμω ζωήν.
Ὑπνωσας μικρόν
καί ἐζώωσας τούς τεθνεώτας
καί ἑξαναστᾶς ἑξανέστησας
τούς ὑπνούντας ἐξ αἰώνων Ἀγαθέ.
Ἤρθης ἀπό γής,
ἀλλ’ ἀνέβλυσας τῆς σωτηρίας
σού τόν οἶνον, ζωήρυττε ἄμπελε.
Δοξάζω σου τό πάθος καί τόν σταυρόν.
Πῶς οἱ νοεροί
ταγματάρχαι σέ, Σωτήρ, ὀρῶντες
γυμνόν, ἠμαγμένον, κατακριτον,
ἔφερον τήν τόλμην τῶν σταυρωτῶν;
Ἀραβιανόν,
σκολιώτατον γένος Ἑβραίων,
ἔγνως τήν ἀνέγερσιν τοῦ ναοῦ•
δία τί κατέκρινας τόν Χριστόν!
Χλαίναν ἐμπαιγμοῦ
τόν κοσμήτορα πάντων ἐνδύεις,
ὅς τόν οὐρανόν κατηστέρωσε
καί τήν γῆν ἐκόσμησε θαυμαστῶς.
Ὥσπερ πελεκᾶν,
τετρωμένος τήν πλευράν σου, Λόγε,
σούς θανόντας παίδας ἐζώωσας,
ἐπιστάξας ζωτικούς αὐτοῖς κρουνούς.
Ἥλιον τό πρίν
Ἰησοῦς τούς ἀλλοφύλους κόπτων
ἔστησεν• αὐτόν δέ ἀπέκρυψας,
καταβάλλων τόν τοῦ σκότους ἀρχηγόν.
Κόλπων πατρικῶν
ἀνεκφοίτητος μείνας, οἰκτίρμον,
καί βροτός γενέσθαι εὐδόκησας
καί εἰς ἄδην καταβέβηκας, Χριστέ.
Ἤρθη σταυρωθεῖς
ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας
καί ὡς ἀπνοῦς ἐν αὐτή νῦν προσκλίνεται,
ὁ μή φέρουσα ἐσείετο δεινῶς.
Οἶμοι, ὤ Υἱέ!
ἡ ἀπείρανδρος θρηνεῖ καί λέγει•
ὄν ὡς βασιλέα γάρ ἤλπιζον,
κατακριτον νῦν βλέπω ἐν σταυρῶ.
Ταῦτα Γαβριήλ
μοί ἀπήγγειλεν, ὄτε κατέπτη,
ὅς τήν βασιλείαν αἰώνιον
ἔφη τοῦ Υἱοῦ μου τοῦ Ἰησοῦ.
Φεῦ! τοῦ Συμεών
ἐκτετέλεσται ἡ προφητεία•
ἡ γάρ σή ρομφαία διέδραμε
τήν ἐμήν καρδίαν Ἐμμανουήλ.
Καν τούς ἐκ νεκρῶν
ἐπαισχύνθητε, ὤ Ἰουδαῖοι,
οὖς ὁ ζωοδότης ἀνέστησεν,
ὄν ὑμεῖς ἐκτείνατε φθονερῶς.
Ἔφριξεν ἰδών
τό ἀόρατον φῶς, σέ Χριστέ μου,
μνήματι κρυπτόμενον ἀπνοῦν τέ,
καί ἐσκότασεν ὁ ἥλιος τό φῶς
Ἔκλαιε πικρῶς
ἡ πανάμωμος μήτηρ σου, Λόγε,
ὄτε ἐν τῷ τάφω ἐώρακε
σέ τόν ἄφραστον καί ἄναρχον Θεόν.
Νέκρωσιν τήν σήν
ἡ πανάφθορος, Χριστέ, σού μήτηρ
βλέπουσα, πικρῶς σοί ἐφθέγγετο•
Μή βραδύνης, ἡ ζωή, ἐν τοῖς νεκροῖς.
Ἅδης ὁ δεινός
συνετρόμαξεν, ὄτε σέ εἶδεν,
ἥλιε τῆς δόξης ἀθάνατε,
καί ἐδίδου τούς δεσμίους ἐν σπουδή.
Μέγα καί φρικτόν,
Σῶτερ, θέαμα νῦν καθορᾶται!
ὁ ζωῆς γάρ πέλων παραίτιος
θάνατον ὑπέστη, ζωῶσαι θέλων πάντας.
Νύττη τήν πλευράν
καί ἠλοῦσαι, δέσποτα, τάς χείρας,
πληγήν ἐκ πλευρᾶς σου ἰώμενος
καί τήν ἀκρασίαν χειρῶν τῶν προπατόρων.
Πρίν τόν τῆς Ραχήλ
υἱόν ἔκλαυσεν ἅπας κατ’ οἶκον•
νῦν τόν τῆς Παρθένου ἐκόψατο
μαθητῶν χορεία σύν τή Μητρί.
Ράπισμα χειρῶν
Χριστοῦ δέδωκαν ἐν σιαγόνι,
τοῦ χειρί τόν ἄνθρωπον πλάσαντος
καί τάς μύλας θλάσαντος τοῦ θηρός.
Ὕμνοις σου, Χριστέ,
νῦν τήν σταύρωσιν καί τήν ταφήν τέ
ἅπαντες πιστοί ἐκθειάζομεν,
οἱ θανάτου λυτρωθέντες σῆ ταφῆ.
Δόξα Πατρί
Ἄναρχε Θεέ,
συναΐδιε Λόγε καί Πνεῦμα,
σκῆπτρα τῶν ἀνάκτων κραταίωσον
κατά πολεμίων, ὡς ἀγαθός.
Καί νῦν
Τέξασα ζωήν,
παναμώμητε ἁγνή Παρθένε,
παῦσον Ἐκκλησίας τά σκάνδαλα
καί βράβευσον εἰρήνην, ὡς ἀγαθή.
Ἄξιόν ἐστί
μεγαλύνειν σέ τόν ζωοδότην
τόν ἐν τῷ σταυρῶ τάς χείρας ἐκτείναντα
καί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.
Ἐπιτάφιος Θρῆνος – Ἐγκώμια Στάση Τρίτη
Αἵ γενεαί πᾶσαι,
ὕμνον τή ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.
Καθελῶν τοῦ ξύλου
ὁ Ἀριμαθαίας
ἐν τάφω σέ κηδεύει.
Μυροφόροι ἦλθον
μύρα σοί, Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.
Δεῦρο πάσα κτίσις
ὕμνους ἐξοδίους
προσοίσωμεν τῷ Κτίστη.
Ὡς νεκρός τόν ζῶντα
σύν μυροφόροις πάντες
μυρίσωμεν ἐμφρόνως.
Ἰωσήφ τρισμάκαρ,
κήδευσον τό σῶμα
τοῦ Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου.
Οὖς ἔθρεψε τό μάννα,
ἐκίνησαν τήν πτέρναν
κατά τοῦ εὐεργέτου.
Οὖς ἔθρεψε τῷ μάννα,
φέρουσι τῷ Σωτήρι
χολήν ἅμα καί ὄξος.
Ὤ τῆς παραφροσύνης
καί τῆς χριστοκτονίας
τῆς τῶν προφητοκτόνων!
Ὡς ἄφρων ὑπηρέτης
προδέδωκεν ὁ μύστης
τήν ἄβυσσον σοφίας.
Τόν ρύστην ὁ πωλήσας
αἰχμάλωτος κατέστη,
ὁ δόλιος Ἰούδας.
Κατά τόν Σολομώντα,
βόθρος βαθύς τό στόμα
Ἑβραίων παρανόμων.
Ἑβραίων παρανόμων
ἐν σκολιαῖς πορείαις
τρίβολοι καί παγίδες.
Ἰωσήφ κηδεύει
σύν τῷ Νικοδήμω
νεκροπρεπῶς τόν Κτίστην.
Ζωοδότα Σῶτερ,
δόξα σου τῷ κράτει,
τόν Ἅδην καθελόντι.
Ὕπτιον ὀρώσα
ἡ παναγνός σέ, Λόγε,
μητροπρεπῶς ἐθρήνει.
Ὤ γλυκύ μου ἔαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος;
Θρῆνον συνεκίνει
ἡ παναγνός σου μήτηρ,
σού Λόγε νεκρωθέντος.
Γύναια σύν μύροις
ἤκουσι μυρίσαι
Χριστόν τό θεῖον μύρον.
Θάνατον θανάτω
σύ θανατοῖς, Θεέ μου,
θεία σου δυναστεία.
Πεπλάνηται ὁ πλάνος,
ὁ πλανηθεῖς λυτροῦται
σοφία σή, Θεέ μου.
Πρός τόν πυθμένα Ἅδου
κατήχθη ὁ προδότης,
διαφθορᾶς εἰς φρέαρ.
Τρίβολοι καί παγίδες
ὁδοί τοῦ τρισαθλίου
παράφρονος Ἰούδα.
Συναπολοῦνται πάντες
οἱ σταυρωταί σου, Λόγε,
Υἱέ Θεοῦ παντάναξ.
Διαφθορᾶς εἰς φρέαρ
συναπολοῦνται πάντες
οἱ ἄνδρες τῶν αἱμάτων.
Υἱέ Θεοῦ παντάναξ,
Θεέ μου, πλαστουργέ μου,
πῶς πάθος κατεδέξω;
Ἡ δάμαλις τόν μόσχον
ἐν ξύλω κρεμασθέντα
ἠλάλαζεν ὀρώσα.
Σῶμα τό ζωηφόρον
ὁ Ἰωσήφ κηδεύει
μετά τοῦ Νικοδήμου.
Ἀνέκραζεν ἡ κόρη
θερμῶς δακρυρροοῦσα,
τά σπλάχνα κεντουμένη.
Ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
πῶς τάφω νῦν καλύπτη;
Τόν Ἀδάμ καί Εὔαν
ἐλευθερῶσαι Μῆτερ,
μή θρήνει, ταῦτα πάσχω.
Δοξάζω σου, Υἱέ μου,
τήν ἄκραν εὐσπλαγχνίαν,
ἤς χάριν ταῦτα πάσχεις.
Ὄξος ἐποτίσθης
καί χολήν, οἰκτίρμον,
τήν πάλαι λύων γεῦσιν.
Ἰκρίω προσεπάγης
ὁ πάλαι τόν λαόν σου
στύλω νεφέλης σκέπων.
Αἵ μυροφόροι, Σῶτερ,
τῷ τάφω προσελθοῦσαι
προσέφερον σοί μύρα.
Ἀναστηθι, οἰκτίρμον,
ἠμᾶς ἐκ τῶν βαράθρων
ἑξανιστῶν τοῦ Ἅδου.
Ἀνάστα, ζωοδότα,
ἡ σέ τεκοῦσα μήτηρ
δακρυρροοῦσα λέγει.
Σπεῦσον ἑξαναστῆναι
τήν λύπην λύων, Λόγε,
τῆς σέ ἀγνῶς τεκούσης.
Οὐράνιαι δυνάμεις
ἐξέστησαν τῷ φόβω
νεκρόν σέ καθορῶσαι.
Τοῖς πόθω τέ καί φόβω
τά πάθη σου τιμῶσι
δίδου πταισμάτων λύσιν.
Ὤ φρικτόν καί ξένον
θέαμα, Θεοῦ Λόγε!
πῶς γῆ σέ συγκαλύπτει;
Φέρων πάλαι φεύγει.
Σῶτερ, Ἰωσήφ σέ,
καί νῦν σέ ἄλλος θάπτει.
Κλαίει καί θρηνεῖ σέ
ἡ παναγνός σου μήτηρ,
Σωτήρ μου, νεκρωθέντα.
Φρίττουσιν οἱ νόες
τήν ξένην καί φρικτήν σου
ταφήν τοῦ πάντων κτίστου.
Ἔρραναν τόν τάφο
οἱ μυροφόροι μύρα
λίαν πρωί ἐλθοῦσαι.
Εἰρήνην Ἐκκλησία,
λαῶ σου σωτηρίαν
δώρησαι σή ἐγέρσει.
Δόξα Πατρί
Ὤ Τριάς, Θεέ μου
Πατήρ, Υἱός καί Πνεῦμα,
ἐλέησον τόν κόσμον.
Καί νῦν
Ἰδεῖν τήν τοῦ Υἱοῦ σου
ἀνάστασιν Παρθένε,
ἀξίωσον σούς δούλους.
Αἵ γενεαί πᾶσαι
ὕμνον τή ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.
Αἵ γενεαί πᾶσαι,
ὕμνον τή ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.
Καθελῶν τοῦ ξύλου
ὁ Ἀριμαθαίας
ἐν τάφω σέ κηδεύει.
Μυροφόροι ἦλθον
μύρα σοί, Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.
Δεῦρο πάσα κτίσις
ὕμνους ἐξοδίους
προσοίσωμεν τῷ Κτίστη.
Ὡς νεκρός τόν ζῶντα
σύν μυροφόροις πάντες
μυρίσωμεν ἐμφρόνως.
Ἰωσήφ τρισμάκαρ,
κήδευσον τό σῶμα
τοῦ Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου.
Οὖς ἔθρεψε τό μάννα,
ἐκίνησαν τήν πτέρναν
κατά τοῦ εὐεργέτου.
Οὖς ἔθρεψε τῷ μάννα,
φέρουσι τῷ Σωτήρι
χολήν ἅμα καί ὄξος.
Ὤ τῆς παραφροσύνης
καί τῆς χριστοκτονίας
τῆς τῶν προφητοκτόνων!
Ὡς ἄφρων ὑπηρέτης
προδέδωκεν ὁ μύστης
τήν ἄβυσσον σοφίας.
Τόν ρύστην ὁ πωλήσας
αἰχμάλωτος κατέστη,
ὁ δόλιος Ἰούδας.
Κατά τόν Σολομώντα,
βόθρος βαθύς τό στόμα
Ἑβραίων παρανόμων.
Ἑβραίων παρανόμων
ἐν σκολιαῖς πορείαις
τρίβολοι καί παγίδες.
Ἰωσήφ κηδεύει
σύν τῷ Νικοδήμω
νεκροπρεπῶς τόν Κτίστην.
Ζωοδότα Σῶτερ,
δόξα σου τῷ κράτει,
τόν Ἅδην καθελόντι.
Ὕπτιον ὀρώσα
ἡ παναγνός σέ, Λόγε,
μητροπρεπῶς ἐθρήνει.
Ὤ γλυκύ μου ἔαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος;
Θρῆνον συνεκίνει
ἡ παναγνός σου μήτηρ,
σού Λόγε νεκρωθέντος.
Γύναια σύν μύροις
ἤκουσι μυρίσαι
Χριστόν τό θεῖον μύρον.
Θάνατον θανάτω
σύ θανατοῖς, Θεέ μου,
θεία σου δυναστεία.
Πεπλάνηται ὁ πλάνος,
ὁ πλανηθεῖς λυτροῦται
σοφία σή, Θεέ μου.
Πρός τόν πυθμένα Ἅδου
κατήχθη ὁ προδότης,
διαφθορᾶς εἰς φρέαρ.
Τρίβολοι καί παγίδες
ὁδοί τοῦ τρισαθλίου
παράφρονος Ἰούδα.
Συναπολοῦνται πάντες
οἱ σταυρωταί σου, Λόγε,
Υἱέ Θεοῦ παντάναξ.
Διαφθορᾶς εἰς φρέαρ
συναπολοῦνται πάντες
οἱ ἄνδρες τῶν αἱμάτων.
Υἱέ Θεοῦ παντάναξ,
Θεέ μου, πλαστουργέ μου,
πῶς πάθος κατεδέξω;
Ἡ δάμαλις τόν μόσχον
ἐν ξύλω κρεμασθέντα
ἠλάλαζεν ὀρώσα.
Σῶμα τό ζωηφόρον
ὁ Ἰωσήφ κηδεύει
μετά τοῦ Νικοδήμου.
Ἀνέκραζεν ἡ κόρη
θερμῶς δακρυρροοῦσα,
τά σπλάχνα κεντουμένη.
Ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
πῶς τάφω νῦν καλύπτη;
Τόν Ἀδάμ καί Εὔαν
ἐλευθερῶσαι Μῆτερ,
μή θρήνει, ταῦτα πάσχω.
Δοξάζω σου, Υἱέ μου,
τήν ἄκραν εὐσπλαγχνίαν,
ἤς χάριν ταῦτα πάσχεις.
Ὄξος ἐποτίσθης
καί χολήν, οἰκτίρμον,
τήν πάλαι λύων γεῦσιν.
Ἰκρίω προσεπάγης
ὁ πάλαι τόν λαόν σου
στύλω νεφέλης σκέπων.
Αἵ μυροφόροι, Σῶτερ,
τῷ τάφω προσελθοῦσαι
προσέφερον σοί μύρα.
Ἀναστηθι, οἰκτίρμον,
ἠμᾶς ἐκ τῶν βαράθρων
ἑξανιστῶν τοῦ Ἅδου.
Ἀνάστα, ζωοδότα,
ἡ σέ τεκοῦσα μήτηρ
δακρυρροοῦσα λέγει.
Σπεῦσον ἑξαναστῆναι
τήν λύπην λύων, Λόγε,
τῆς σέ ἀγνῶς τεκούσης.
Οὐράνιαι δυνάμεις
ἐξέστησαν τῷ φόβω
νεκρόν σέ καθορῶσαι.
Τοῖς πόθω τέ καί φόβω
τά πάθη σου τιμῶσι
δίδου πταισμάτων λύσιν.
Ὤ φρικτόν καί ξένον
θέαμα, Θεοῦ Λόγε!
πῶς γῆ σέ συγκαλύπτει;
Φέρων πάλαι φεύγει.
Σῶτερ, Ἰωσήφ σέ,
καί νῦν σέ ἄλλος θάπτει.
Κλαίει καί θρηνεῖ σέ
ἡ παναγνός σου μήτηρ,
Σωτήρ μου, νεκρωθέντα.
Φρίττουσιν οἱ νόες
τήν ξένην καί φρικτήν σου
ταφήν τοῦ πάντων κτίστου.
Ἔρραναν τόν τάφο
οἱ μυροφόροι μύρα
λίαν πρωί ἐλθοῦσαι.
Εἰρήνην Ἐκκλησία,
λαῶ σου σωτηρίαν
δώρησαι σή ἐγέρσει.
Δόξα Πατρί
Ὤ Τριάς, Θεέ μου
Πατήρ, Υἱός καί Πνεῦμα,
ἐλέησον τόν κόσμον.
Καί νῦν
Ἰδεῖν τήν τοῦ Υἱοῦ σου
ἀνάστασιν Παρθένε,
ἀξίωσον σούς δούλους.
Αἵ γενεαί πᾶσαι
ὕμνον τή ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.
~
𝓜𝓅𝒶𝓂𝓅𝒾𝓈 𝓚𝒾𝓇𝒾𝒶𝓀𝒾𝒹𝒾𝓈