Μαρία Πολυδούρη, «Νησάκι ερημικό..»

Νησάκι ερημικό, στης μοναξιάς σου
τους τόπους τριγυρίζω.
Μέσ’ στη βαθιά μου νύχτα αναγνωρίζω
το φάρο της ματιάς σου.

Όπου στους κούφιους βράχους σου έχω κρύψει
παιχνίδια και χαρές μου,
φτάνουν προσκυνητές οι θλιβερές μου
σκέψεις και η μάταιη τύψη.

Με κυκλαμιές, με κάπαρης λουλούδια,
με αγριοβιγκόνιες πάλι,
το νεανικό μου στόλισα κεφάλι
και σου μιλώ τραγούδια.

Μα να, στον παληό Πύργο σου έχω φτάσει,
που εθρήνα η κουκουβάγια
και νοιώθω, πλάι στα γκρέμια του μουράγια,
πως έχω πια αποστάσει.

~

Ηχώ στο Χάος (1929)