Σαράντος Παυλέας, «Δύο ευτυχισμένες ημέρες ενός φοιτητή»

Ήταν τότε ένας φοιτητής από τα Δωδεκάνησα
κι έγινε σπουδαίος·
τον ρώτησαν ποιες ευτυχέστερες ημέρες γνώρισε στη ζωή του
κι αποκρίθηκε·
μια νύχτα που γύρισε από την κατοχική του φυλακή
στην πανσιόν όπου κάποτε διέμενε,
του ανακοίνωσαν ότι κι εκείνος είχε να λάβει τότε
δύο οκάδες στο μερίδιό του κατάμαυρη σταφίδα,

που πέτυχαν και πήραν οι συνάδερφοί του με αγώνα

από ένα Χριστιανικό φιλάνθρωπον ίδρυμα·

κι όταν άκουσε και είδε και είδε και άκουσε

και είδε με τα μάτια του άπληστα κοιτάζοντας

στις 11.30 π.μ. ακριβώς και στις 12 του Οκτωβρίου

να σπάζεται και να θραύτεται

η τυραννική σημαία του Αγκυλωτού Σταυρού

στην Ακρόπολη της Αθήνας

που μόλυνε με αίμα και κακουχία τους πάντες και τα πάντα·

κι έπειτα όταν ξεχείλισε σύσσωμο το βούισμα της λευτεριάς

σ’ όλους του δρόμους και τις πλατείες

της αρχαίας πρωτεύουσας της Δημοκρατίας της Αθήνας·

δηλαδή εκείνες τις δύο νύχτες

είχε το γλυκύτερο κι ελαφρύτερο της ζωής του

δίκαιον ύπνο.

πηγή

 

Ο Σαράντος Παυλέας (Πλάτσα της Μεσσηνιακής Μάνης, 1917 – Θεσσαλονίκη, 2005. Έκανε σπουδές Φιλολογίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1945 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης στο Αμύνταιο, στη Θεσσαλονίκη στο Β’ Γυμνάσιο και στο Πειραματικό Σχολείο του Α.Π.Θ. και ως Γυμνασιάρχης στην Αξιούπολη, στην Ξάνθη και στο Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Το 1939 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Αποδημίες». Ακολούθησαν ποιητικές συλλογές, μελέτες και άρθρα του σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε πολυγραφότατος με 52 περίπου εκδοθείσες συλλογές. Του έχουν απονεμηθεί το 2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1979, το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1983 και το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Ουράνη το 1991 (για τις ποιητικές συλλογές «Φορητός Καθρέπτης» και «Ελεγεία για της Ρωξάνης Παυλέα την τολμηρή της αναχώρηση»). Ήταν μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών. Επίσης, μέλος της κριτικής επιτροπής των βραβείων του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Η θρησκευτική αφετηρία είναι εμφανής στο έργο του που έχει ουμανιστικό χαρακτήρα. Θεωρείται ιδιαίτερη περίπτωση μεταξύ των ποιητών της γενιάς του, στέκεται στη φωτεινή πλευρά της ζωής, την ομορφιά της φύσης, τη χαρά, την ελπίδα. Είναι ποιητής εγκεφαλικός όσο και συναισθηματικός. Αν και δίνει μια ενορατική εικόνα, η ποίησή του είναι γειωμένη και ανθρωποκεντρική και το αισθητικό της κάλλος απορρέει κυρίως από το ηθικό της βάρος. Οι μορφές αντλούν το σχήμα τους κατευθείαν από τα ψυχικά και πνευματικά βιώματα του ποιητή. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά.