Μαρία Πολυδούρη, «Ποιος ξέρει...»

Καμμιάν από τις πίκρες μου δε γνώρισες
τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες.
Και στων ματιών μου μεσ' στο φεγγοβόλημα
τα δάκριά μου στεγνωμένα ταύρες.

Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο
καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο
κ' έχεις μεσ' στων ματιών μου το ξαστέρωμα
τον πόθο σου τρελλά καθρεφτισμένο.

Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου
σαν πεταλούδα στο άλικο λουλούδι
και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου εδύνοταν
μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι.

Γνώρισες της καρδιάς μου το άγριο ξέσπασμα
στον ανοιξιάτικον αγρό που ευώδα,
λαχτάρας κύμα εγίνονταν η αγκάλη μου
τα νειάτα σου να σφίγγη και τα ρόδα.

Εσύ ποτέ κρυφά δεν ακολούθησες
το βήμα μου σαν φεύγω από κοντά σου
κι' όμως και με τη σκέψη σου μου δόθηκες
και με τη φλόγα ακόμα του έρωτά σου.

Μα ποιος το ξέρει αν, μια στιγμή βρισκόσουνα
κάπου να με βλέπεις όταν γέρνω
και σκύβω μαζωχτή κάτω από τάγριο
χτύπημα, τις στριγγές φωνές που σέρνω

αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα
το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι,
τα δάκρια, ω, θα μ' αρνιόσουν όλα αν τάβλεπες.
Κι όμως μου λες πως μ' έχεις αγαπήσει.
~ 
Ανέκδοτα Ποιήματα