Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

Μολιέρος (Molière)

«Ο Ταρτούφος» (1664)

Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

Μολιέρος (Molière)

«Ο αρχοντοχωριάτης» (1670)

Μολιέρος (Molière)

«Ντον Ζουάν» (1665)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Όνειρο Θερινής Νυκτός»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Ματωμένος Γάμος»

Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ

«Ο μικρός πρίγκηπας»

Αντόν Τσέχωφ

«Ένας αριθμός»

Ντάριο Φο

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού»

Ευγένιος Ιονέσκο

«Ρινόκερος»

Έντγκαρ Άλαν Πόε

«Ιστορίες αλλόκοτες»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»

721 Ποιητές - 8.160 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Πολύβιος Δημητρακόπουλος, «Λύρα και... λίρα»

 Στην εποχή που οι θεοί γλεντούσανε
στον Όλυμπο όπου είχαν τα παλάτια τους
κι έπιναν δηλαδή και τραγουδούσανε
και σα Ρωμιοί εβγάζαν και τα μάτια τους,

είχανε τον Απόλλωνα το χαϊδεμένο
να ψέλνει τα τραγούδια κάθε ωραίας
και τον Ερμή τον είχανε παραριμένο
κι ήταν ο ταχυδρόμος της παρέας.

Και όντας ο Απόλλωνας στο γλέντι απάνω
έπαιζε λύρα, που ήταν ένα θάμα,
έλεγε ο Δίας στον Ερμή: «Βρε τσαρλατάνο,
πάρε και πήγαινε στην τάδε αυτό το γράμμα»!

«Άντε μωρέ Απόλλωνα, π’ ανάθεμά σε!
Συ τραγουδάς και παίζεις κι εγώ τρέχω...
Μα θα σε κάμω εγώ να με θυμάσαι,
που έχεις λύρα εσύ κι εγώ δεν έχω»!

Τραβά κι εκειός αμέσως σε μια κάμερα,
κρύβεται δέκα μέρες, ένα μήνα,
κι εκεί, που λες, μονάχος και παράμερα,
φτιάνει μια λίρα που ήτανε... στερλίνα!

Μια μέρα, το λοιπόν, εκεί στο γλέντι,
που πήγαινε κι ερχότανε το νέκταρ βίρα
τριγύρω από το Δία τον αφέντη,
και γρατσουνούσε κι ο Απόλλωνας τη λύρα,

πετιέται κι ο Ερμής μέσα στη μέση
και λέει στον Απόλλωνα με φούρια:
«Για κοίτα λίρα που `χω εγώ – σ’ αρέσει;
Είναι στερλίνα ετούτη και καινούργια»!

Ωχ! τι ήταν κείνο το κακό που εγίνη!
Πώς να το πω και να το μολογήσω!
Τη θέση του ο Απόλλωνας αφήνει
και τρέχει, τρέχει στον Ερμή από πίσω!

Μα πού να φτάσει το θεριό εκείνο,
που είχε φτερά σε πόδια και κεφάλι!
Και από τότες τρέχουν ντεκοντίνο
κι η μία λiρα κυνηγάει την άλλη!..

Κι όπου σταθούν και πιάσουνε κουβέντα
κι ο ένας αντικρύ στον άλλον έβγει,
κάνει ο Απόλλων χίλια κομπλιμέντα,
μα ο Ερμής κουμπώνεται και φεύγει!

Μα όντας βρεθούν σε δείπνο σαν αδέρφια,
κι οι δυο θεοί το ρίξουνε στα κέφια,
ο κυρ-Απόλλωνας τη λύρα παίζει
κι ο κυρ-Ερμής... πληρώνει το τραπέζι!
~
Ημερολόγιον Σκόκου, Τόμος 26 (1911),  σ. 95-96.
 
Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος (Τερψιθέα της Μεσσηνίας, 1864 - Αθήνα, 1922) ήταν θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και εκδότης. Ήταν γνωστός επίσης με το γαλλικό φιλολογικό ψευδώνυμο Αρκάς (Πολ Αρκάς). [Βιογραφία

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

 
 
𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης