Μαρία Πολυδούρη, «Όνειρο»

Ἄνθη μάζευα γιὰ σένα
στὸ βουνὸ ποὺ τριγυρνοῦσα.
Χίλια ἀγκάθια τὸ καθένα
κι᾿ ὅπως τἄσφιγγα πονοῦσα.

Νὰ περάσης καρτεροῦσα
στὸ βορηὰ τὸν παγωμένο
καὶ τὸ δῶρο μου κρατοῦσα
μὲ λαχτάρα φυλαγμένο

στὴ θερμὴ τὴν ἀγκαλιά μου.

Ὅλο κοίταζα στὰ μάκρη.

Ἡ λαχτάρα στὴν καρδιά μου

καὶ στὰ μάτια μου τὸ δάκρι.

Μέσ᾿ στὸν πόθο μου δὲν εἶδα

μαύρη ἡ Νύχτα νὰ σιμώνη

κ᾿ ἔκλαψα χωρὶς ἐλπίδα

ποὺ δὲ στἄχα φέρει μόνη.
~
Ανέκδοτα Ποιήματα