Πάνος Θασίτης, «Εικόνα για δυο»

Εσύ χάνεσαι όλη μέρα, στο βόμβο που έχουνε χιλιάδες κινητήρες,
στα κυκλικά παραπετάσματα της σκόνης.
Βουλιάζεις κάτω από σειρές μεγάλα σπίτια,
στοές, μεγάλοι δρόμοι που σ’ απορροφούν.
«Σταθμός-Χαριλάου» η γραμμή που παίρνεις,
για τη φανταστική δουλειά και το φανταστικό σου σπίτι,
απεγνωσμένα.

Το σωστό πρόγραμμα απ’ έξω, μια προσωπίδα για τους άλλους.
Για σένα, πιο βαθιά η σφαγή.

Τ’ άσπρο νερό ξαφνικά πορφυρό.

Η παγωνιά φυτρωμένη στα σπλάχνα,

μαύρα μεγάλα χάσματα στο δρόμο, χαμένα όλα τα σημάδια

κι από ψηλά, ο μακρινός βόμβος της καταστροφής.

Σιγή τυλίγει στο γυαλί, το κάθε τι που βλέπεις,

χέρια και πόδια και πρόσωπα απομένουν στον αέρα,

σαν την εικόνα στην οθόνη, τη στιγμή που κόβεται η ταινία.

Στο νου πυκνή βροχή σε λιώνει.

~

Από τη συλλογή Εκατόνησος (1971)

πηγή

 

Ο Πάνος Κ. Θασίτης (Μόλυβος Μυτηλήνης, 1923 - Θεσσαλονίκη, 2008) ήταν ποιητής. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας. Το 1930 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και εργάστηκε ως δικηγόρος. Είναι ποιητής που ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Το έργο του έχει σημείο αναφοράς τον πολιτικό και κοινωνικό ιστό από τον οποίο προέκυψε. Προβάλλει τις ανησυχίες μιας ποιητικής συνείδησης της Αριστεράς που πονά για τα ιδανικά που δεν πραγματοποιήθηκαν. Την ποίησή του συγκροτούν το πιεστικό ιστορικό βίωμα, ένας προγραμματικός αντιλυρισμός, η δύναμη της εικόνας. Για τη συλλογή «Τα πράγματα» ο Αλ. Αργυρίου έγραψε: «ποιητικό τοπίο χαοτικό, καταρτισμένο με ανθρώπινες ύλες, που απορρίπτει ως περιττά: συναισθήματα, εφήμερες εντυπώσεις, λυρικά ολισθήματα. Γραφή που γοητεύεται από το συγκεκριμένο. Τόνος κατηγορηματικός». Η στιχουργική του είναι ελλειπτική από το 1960 κι έπειτα, καθώς άρχισε να βλέπει τον κόσμο περισσότερο αφαιρετικά και με μεγαλύτερη εσωστρέφεια. Ο Mario Vitti γράφει: «ξεκινά από μία πολιτική πλευρά της ζωής για να καταλήξει σε πιο προσωπικές ανησυχίες. Και στη δική του περίπτωση οι κριτικοί χρησιμοποίησαν όρους όπως 'ποίηση της ύπαρξης', 'ποίηση του άγχους' Ασχολήθηκε επίσης με τη θεωρία και την κριτική της λογοτεχνίας. Είναι ο συντάκτης της πρώτης μελέτης εφαρμοσμένου κριτικού λόγου για το «Άξιον Εστί» του Ελύτη με τίτλο «Οδυσσέας Ελύτης (Η συνείδηση του ελληνικού μύθου)» το 1961. [Βιογραφία]